Bukowski Michał Ozoriusz, h. Ozoria, podkomorzy sanocki, należał do jednej z najstarszych i najwpływowszych rodzin szlacheckich w ziemi sanockiej. Krewny jego (przypuszczalnie stryj) Józef, chorąży, podpisał jako poseł konfederację warszawską przy Leszczyńskim r. 1733, potem walczył za jego sprawę w konfederacji dzikowskiej. Ojciec Jerzy występuje w r. 1724 jako łowczy, 1774 jako podczaszy, 1750 jako chorąży. 1752 kasztelan sanocki. Michał, syn Jerzego i Jadwigi z Odrzywolskich, wierny stronnik familii Czartoryskich, postępował z podstolego sanockiego (1750) na cześnika (1758), stolnika (1762), chorążego i szambelana królewskiego (1765) i podkomorzego (1766). Piastował mandaty na sejmy 1756 (niedoszły), 1758, 1764 konwokacyjny i koronacyjny. Należał do komisji Wojsk.-Koronnej (1764–7). Pomyślnie zwalczał w swej ziemi wpływy Potockich, podczas konfederacji radomskiej razem z patriotyczniejszą częścią szlachty (J. Drohojowskim, Jakubem Bronickim i in.) próbował na sejmiku 24 VIII 1767 przeciwstawiać się Radomianom i Rosji w imię niepodległości kraju i interesów katolicyzmu, ale, steroryzowany pozwem Karola Radziwiłła, przystąpił do konf. radomskiej. Podczas zamieszek barskich myślał razem z A. Borzęckim o zawiązaniu konfederacji przy majestacie. W maju 1769 napadnięty przez Bierzyńskiego, pod groźbą śmierci podjął się marszałkostwa w konfederacji sanockiej, ale przysięgi odmówił, nie chcąc się narzucać ziemianom ani zadzierać z dworem. Nadszedł Drewicz, odpędził konfederatów, ale też złupił majątek B-go tak dalece, że mu król później obiecał (ale nie wypłacił) 3000 duk. odszkodowania. Odtąd tym bardziej trzymał się B. z rodziną »sub rosa«. Przebolał ciężko napad »bezbożników« »hultajów« na Poniatowskiego (3 XI 1771), jeszcze ciężej – zabór Galicji. »Niech będę w absolutyzmie, ale pod moim panem, zawsze się widzieć będę szczęśliwym«– pisał do dworu. W r. 1774 otrzymał order św. Stanisława; w r. 1782 tytułował się hrabią galicyjskim, który to tytuł Józef II przyznał mu dekretem 11 II 1783. Umarł w swym Nozdrcu w początkach 1791, poleciwszy opiece ukochanego króla reformatora wdowę i dzieci. Braćmi jego byli: Antoni, kasztelan sanocki (1757), oraz Franciszek na Iskrzyni miecznik (1761), łowczy i cześnik (1765), podstoli (1766), podczaszy (1768), wreszcie stolnik sanocki (1769).
Boniecki; Prochaska, Lauda wiszeńskie, IV; Diariusze sejmowe 1758 (W. 1937), 1764 druk spółcz. Księgi grodzkie sanockie i ziem. lwowskie XVI w Arch. Państw. Lw.; listy B-go i drugiej żony jego, Ludwiki, do Stan. Augusta w B. Czart. 655–7, 722, zwłaszcza 13 II i 26 VI 1769, 18 XI 1771, 26 V 1772.
Władysław Konopczyński