Sołtyk Michał h. własnego (ok. 1740–1815), ksiądz, referendarz kor., kolekcjoner, pisarz, działacz gospodarczy. Był synem miecznika sandomierskiego Józefa (zob.) i Katarzyny z Lipowskich.
Początkowe nauki pobierał S. prawdopodobnie w domu, potem edukacją jego zajmował się stryjeczny brat ojca – bp krakowski Kajetan (zob.); możliwe, że to właśnie S., a nie jego kuzyn Maciej Kajetan Sołtyk (zob.) uczył się w kolegium u misjonarzy w Warszawie przy kościele Świętego Krzyża; być może kształcił się jeszcze w innych szkołach zakonnych. Jako kleryk niższych święceń otrzymał 7 VIII 1761 dziekanię kolegiaty sandomierskiej. Dn. 15 X 1763 wszedł do krakowskiej kapituły katedralnej jako koadiutor kanonii należącej do sufragana płockiego Marcina Załuskiego. T.r. wziął udział w dyspucie teologicznej u misjonarzy przy kościele Świętego Krzyża, podczas której oponentami S-a byli bp kijowski Józef Andrzej Załuski i kanonik Franciszek Czerny. Związaną z nią publikację Propositiones theologicae… (Varsaviae 1763) zadedykował S. protektorowi, bpowi Kajetanowi Sołtykowi, który przyjął go na swój dwór i udzielił 26 VI 1765 święceń kapłańskich w swej kaplicy w Krakowie lub Prądniku. Prymicje odprawił 28 VI t.r. w katedrze wawelskiej. Objął wówczas kantorię krakowską oraz otrzymał wieś gracjalną Biskupice. Wkrótce został wysłany przez biskupa na studia do Rzymu; wyjechał 22 VIII 1765, opatrzony szczegółową instrukcją protektora, który zlecił mu równocześnie odbycie w swym zastępstwie wizyty ad limina i przekazanie Stolicy Apostolskiej relacji o stanie diecezji. Instrukcja zalecała, aby w drodze odwiedził Ołomuniec i miejscowego bpa M. Hamiltona, w Wiedniu zabiegał o audiencję na dworze cesarskim, o spotkanie z kanclerzem W. Kaunitzem i wyższym duchowieństwem oraz arystokracją, zwiedził Schönbrunn. W Wenecji polecono mu tylko zwiedzanie miasta, natomiast we Florencji miał odwiedzić m.in. «młody dwór». Z etapów podróży winien był przesyłać relacje bpowi Sołtykowi, a z wydzielanych oszczędnie funduszy kupować dlań książki. Już po wyjeździe otrzymał nowe godności kościelne: 20 IX 1765 archidiakonię zawichojską (4 tys. złp rocznego dochodu), a 23 XI t.r. kustodię kielecką, z prawem do zatrzymania dotychczasowych beneficjów.
Podczas pobytu w Rzymie studiował S. w Pontificia Academia Scientiarum, a równocześnie był przedstawicielem bpa krakowskiego przy Stolicy Apostolskiej w burzliwych l. 1766–7, gdy narastały naciski państw sąsiednich na Rzpltą w sprawie równouprawnienia innowierców. Z polecenia biskupa popierał latem 1767 w Rzymie kandydaturę Gabriela Podoskiego do prymasostwa. T.r. powiadomił Kurię rzymską o uwięzieniu i deportacji bpa Kajetana Sołtyka, podejmował też próby uzyskania interwencji papieży (Klemensa XIII i Klemensa XIV) w jego sprawie. W l. konfederacji barskiej jej przywódcy próbowali przez S-a docierać do Stolicy Apostolskiej; rozważano przyznanie mu przedstawicielstwa Generalności w Rzymie, lecz prawdopodobnie misji tej oficjalnie nie pełnił. Uczestniczył w życiu towarzyskim, wszedł do towarzystwa literackiego, zbierającego się w domu prałata Litta, utrzymywał stosunki m.in. z kard. protektorem Polski A. Albanim, z przedstawicielami poselstwa francuskiego, bywał w otoczeniu kard. Frascati, Henryka Stuarta ks. Yorku. Odbył nadto dalsze podróże, odwiedził Francję, Królestwo Obojga Sycylii, Holandię, Niemcy i Anglię. Rozwinęły się wówczas zamiłowania kolekcjonerskie S-a i zainteresowanie sztuką antyczną. Z instrukcji protektora wiadomo, że grywał na skrzypcach i zalecono mu dalsze doskonalenie się w tej sztuce za granicą. W Rzymie nabył jakieś nieruchomości, być może na własną siedzibę; w r. 1772, przed powrotem do kraju, sprzedał dwie parcele. W Wenecji był przynajmniej dwukrotnie: raz w trakcie pierwszej podróży do Rzymu, powtórnie w lutym 1773. T.r. zamówił u studiującego w Rzymie Franciszka Smuglewicza obraz przedstawiający powrót bpa Sołtyka z niewoli rosyjskiej. Do kraju powrócił w lipcu t.r. Otrzymał 18 III 1775 koadiutorię dziekanii krakowskiej kapituły katedralnej, bp Sołtyk dał mu kolejną wieś gracjalną – Bodzów. W l. 1775 i 1776 był delegatem, pełnomocnikiem i zastępcą bpa krakowskiego na konferencji biskupów polskich w Warszawie; w r. 1775 złożył podpis pod aktem przybrania Michała Poniatowskiego przez bpa krakowskiego na koadiutora.
W l. 1775–81 uczestniczył S. w posiedzeniach kapituły sandomierskiej, wykonywał zlecane mu zadania, m.in. zobowiązał się sprowadzić miedź z Węgier dla reperacji dachu kolegiaty w Sandomierzu. Ofiarował kolegiacie sandomierskiej pozłacany kielich. Był udziałowcem utworzonej w r. 1779 Kompanii Kruszcowej Olkuskiej, a po rychłej śmierci Wojciecha Kluszewskiego, kaszt. bieckiego (koniec 1779), stanął na czele spółki, przyczyniając się do poprawy kondycji wegetującego przedsiębiorstwa. W końcu 1780 krążyły pogłoski, że bp poznański Antoni Okęcki ma przybrać S-a na koadiutora. Udzielał się S. także w krakowskiej kapitule katedralnej; jako jej delegat uczestniczył t.r. w powitaniu przebywającego w Wieliczce cesarza Józefa II. Przebywał często na dworze bpa krakowskiego i towarzyszył mu w załatwianiu wielu spraw, m.in. w r. 1781 próbował doprowadzić do złagodzenia zatargu z Hugonem Kołłątajem. Był na posiedzeniach kapituły w dramatycznych chwilach narastania sporu między nią a bpem Sołtykiem z początkiem 1782; nie podpisał dekretu kapituły, żądającego, by biskup cofnął swe decyzje i poddał się leczeniu. Po uwięzieniu i ubezwłasnowolnieniu chorego biskupa został powołany przez króla Stanisława Augusta i Radę Nieustającą do grona kuratorów. Był jednym z trzech, zmieniających się co cztery miesiące kuratorów rezydujących przy chorym w Kielcach. Jesienią 1782 był w Krakowie i przyjmował 30 X w pałacu biskupa «Pod Krzysztofory» odwiedzającego miasto w. ks. rosyjskiego Pawła z małżonką.
Dn. 30 III 1782 objął S. dziekanię krakowskiej kapituły katedralnej, a następnie otrzymał (16 VIII) od M. Poniatowskiego plebanię w Pacanowie w woj. sandomierskim. T.r. powołany przez króla wszedł do składu nowo powstałej Komisji Kruszcowej. Dn. 18 V 1785 otrzymał koadiutorię przy kantorii gnieźnieńskiej kapituły katedralnej; wydelegowany t.r. przez tę kapitułę na Tryb. Kor., został jego prezydentem. Z okazji rozpoczęcia obrad, limity, rocznic i świąt królewskich wydawał uroczyste przyjęcia z towarzyszeniem «wybornej muzyki». Opublikowane zostały też Mowy S-a przy rozpoczęciu (1785) i limicie (1786) trybunału. Za pracę w trybunale w r. 1786 Stanisław August odznaczył go Orderem św. Stanisława. W r. 1787 został S. kantorem gnieźnieńskim. Towarzyszył wracającemu z Kaniowa królowi podczas wizyty w Kurozwękach u stryja Macieja Sołtyka, woj. sandomierskiego (zob.), następnie w Krakowie oprowadzał go po katedrze i krypcie grobów królewskich, na koniec był przy nim podczas wizytacji kopalni galmanu w Olkuszu. Po śmierci bpa Sołtyka zwrócił się S. do Stanisława Augusta z prośbą o przyznanie mu bpstwa krakowskiego, lecz spotkał się z odmową. Dn. 5 VII 1790 został referendarzem duchownym kor.
Poglądy społeczne i polityczne S-a były konserwatywno-klerykalne. Przekonaniu o prymacie władzy kościelnej nad państwową dał wyraz w licznych publikacjach ogłaszanych od r. 1785. W trakcie obrad Sejmu Czteroletniego S. w odpowiedzi na broszurę Kołłątaja „Co się dzieje z nieszczęsną Ojczyzną” ogłosił anonimowo Ocalenie prawdy (W. 1790), zawierające próbę usprawiedliwienia postępowania bpa Sołtyka w l. 1766–7. W innej publikacji, zadedykowanej marszałkowi sejmu Stanisławowi Małachowskiemu Troski prywatne o dobro publiczne…, wzywał posłów do pracy dla dobra ojczyzny i uznania dominującej pozycji Kościoła katolickiego w państwie. W obronie stanu duchownego występował nadto w broszurze Czyny niektóre działane w Polsce przez osoby stanu duchownego, religii, społeczeństwu ludzkiemu i krajowi pożyteczne (1790) oraz w obszernym Wykładzie prawideł i rządu Kościoła katolickiego dodanym do przekładu „Listu pasterskiego Elleona biskupa tulońskiego do wiernych swoich” (1795).
Po uchwaleniu Ustawy Rządowej S. aktywnie zabiegał o jej zaprzysiężenie w woj. krakowskim i sandomierskim. Jednak później, gdy zawiązała się konfederacja targowicka, a jej deputaci zażądali od kapituły krakowskiej przystąpienia do niej, S. w imieniu swoim i pozostałych 13 kanoników taki akces zgłosił. W l. 1793–4 organizował pomoc materialną dla francuskich księży-emigrantów, szukających za granicą schronienia przed terrorem rewolucyjnym.
W dniu wybuchu powstania kościuszkowskiego, 24 IV 1794, w domu S-a w Krakowie odbyła się nadzwycz. sesja kapituły, na której pojawił się Tadeusz Kościuszko, wyjaśniając cele powstania i żądając pomocy pieniężnej. Obecni kanonicy deklarowali przekazanie ze skarbca 20 tys. złp., a gdy 30 IV pod Winiarami Kościuszko zarządził pobór kosztowności kościelnych na rzecz insurekcji, S. za wiedzą kapituły pochował złoto i cenniejsze srebra i wyjechał do Szczucina. Po jego powrocie do Krakowa komisarze powstańczy zagrozili zatrzymaniem kanoników w mieście, a S-owi przydano straż. Na rzecz powstania ofiarował wtedy na trzy miesiące cztery konie z zaprzęgiem i woźnicą. Po trzecim rozbiorze S. pojechał w r. 1797 jako delegat kapituły do Wiednia, by złożyć przysięgę homagialną cesarzowi Franciszkowi II.
S. prowadził energiczną działalność gospodarczą na rachunek własny i reprezentując interesy kapituły krakowskiej. Jego dobra dziedziczne Słupia, Wielborowice, Zrzycz, Konary i Kobylany leżały w woj. sandomierskim. Od M. Poniatowskiego dostał także w r. 1785 wieś gracjalną Posądza. W Krakowie miał m.in. od r. 1788 pałac Małachowskich przy Rynku Głównym. Dzierżawił dożywotnio od Uniw. Krak. wieś Bronowice, a od kapituły krakowskiej wsie Goszczę i Niegoszowice; tę ostatnią w r. 1799 nabył na własność. Nad dobrami własnymi i dzierżawionymi sprawował osobisty nadzór, dzięki czemu majątki przynosiły spore dochody. W folwarkach przy dworach zaprowadzał sady i pasieki. Zwykł był co roku spędzać jakiś czas w każdym z majątków. Specjalną troską otoczył Niegoszowice (15 km od Krakowa), w których zbudował rezydencjalny dworek i założył piękny park, określany przez współczesnych, jako «polski ogród włoski» i rozległy dworski ogród kwaterowy. Wartość jego majątku wraz z posiadanymi zbiorami w początkach XIX w. przekraczała 2 mln złp. S. udzielał znacznych pożyczek prymasowi M. Poniatowskiemu i bpowi inflanckiemu Józefowi Kossakowskiemu. Procesował się w l. 1798 i 1799 z sukcesorami bpa Kajetana, skrupulatnie wyliczając dochody przejęte przez biskupa w czasie swoich studiów za granicą, koszty reprezentacji w Rzymie i Warszawie i długą listę pretensji finansowych. Proces ten rozstrzygnął sąd polubowny na korzyść Stanisława Sołtyka, zobowiązując S-a do spłaty ponad 120 tys. złp. Po śmierci bpa Pawła Turskiego w r. 1800 ubiegał się ponownie o bpstwo krakowskie.
W r. 1806 wyraził S. swe poparcie dla powstania w Wielkopolsce, odprawiając w kościele farnym w Poznaniu nabożeństwa za pomyślność oręża polskiego. W r. 1811 otrzymał scholasterię kielecką. Dn. 8 II 1812 doprowadził do podjęcia przez kapitułę krakowską uchwały o ograniczeniu częstotliwości generalnych zebrań kapitulnych, pozostawiając tylko termin majowy (8 V) i listopadowy (27 XI). Dn. 8 IV t.r. oprowadzał po katedrze krakowskiej króla Westfalii Hieronima Bonaparte. Po śmierci bpa krakowskiego Andrzeja Gawrońskiego (7 IV 1813) kapituła 14 IV obrała S-a administratorem diecezji, wystosowując zarazem prośbę do króla saskiego i ks. warszawskiego Fryderyka, by S. został bpem krakowskim. Jednak 11 XII 1813 zrezygnował S. z administracji diecezji. Krok ten był następstwem nalegań ministra Franciszka Ksawerego Lubeckiego wspartych argumentami politycznymi.
Wyniesione z czasów studiów zagranicznych zamiłowania kolekcjonerskie i zainteresowanie sztuką kontynuował S. po powrocie do kraju. Zestawił i opisał 107 pomników i epitafiów w katedrze wawelskiej i opublikował jako Series monumentorum Ecclesiae Cathedralis Cracoviensis (Kr. 1785). Jego kolekcja obrazów i sztychów liczyła ponad 360 dzieł różnych twórców, głównie z okresu renesansu i baroku, miał też duży zbiór wyrobów rzemiosła artystycznego od antyku po czasy mu współczesne. Kolekcja minerałów, kamieni szlachetnych i półszlachetnych liczyła ponad 2 tys. sztuk. Większość tego zbioru, opisanego przez S-a w dziełku Rzut oka na zbiór gabinetowy ks. Michała Sołtyka (Kr. 1800, także w wersji francuskiej) została zapisana w testamencie Uniw. Krak., podobnie jak ok. 100 tytułów z liczącej ponad 300 pozycji biblioteki. Wolą S-a było, by legat ten funkcjonował jako jednolity zbiór «Museum Soltycovianum», jednak względy merytoryczne zadecydowały o rozproszeniu kolekcji, a brak dostatecznej troski – o zniszczeniu jej części (niewielką ilość książek przechowuje obecnie B. Jag., kilkadziesiąt eksponatów Muz. UJ, a znaczny zbiór mineralogiczny Muz. przy Inst. Nauk Geologicznych UJ). S. zbierał także monety i medale, ponadto sam zlecił ok. r. 1790 wybicie medali wg zamówionych u Michała Stachowicza rycin przedstawiających królów i hetmanów polskich, a ok. r. 1800 – dukat i grosz księstwa siewierskiego z podobizną bpa Sołtyka w wersji srebrnej i złotej (część tego zbioru S-a zachowała się w Muz. Narod. w Kr.).
W r. 1798 opublikował S. kompilacyjną Encyklopedię wiadomości elementarnych, czyli pierwsze wyobrażenia, rysy nauk i kunsztów dla użytku młodzieży, (Kr.). W r. 1810 przedstawił kapitule pracę Tabula numismrum regum Poloniae ac insigniorum virorum Regni affabre exculpta, pozostała ona w rękopisie podobnie jak monografia króla szwedzkiego Karola X Gustawa (B. Jag.: rkp. 5434 t. 1) oraz Myśli i przypadki pamięci godne z cytatami z książek (B. Ossol.). Spisał też pamiętnik pt. Czynności życia publicznego i prywatnego (znany M. Loretowi i W. Tokarzowi, był przechowywany w B. Ordynacji Zamoyskich i zaginął podczas drugiej wojny światowej). S. był od 6 I 1811 członkiem honorowym Warszawskiego Tow. Przyjaciół Nauk. Zmarł 18 X 1815. Wiele źródeł i opracowań za „Elenchusem” kleru diecezjalnego z r. 1816 przyjęło błędnie 20 X 1814 jako datę zgonu S-a. Pochowany został prawdopodobnie w katedrze krakowskiej.
Portret S-a pędzla Jana Chrzciciela Lampiego znajdował się do r. 1965 w Muz. OO. Kapucynów w Kr. (później zaginął); – Estreicher; Estreicher w. XIX; Enc. Kośc.; Encyklopedia Krakowa, Kr. 2000 s. 722; Słown. Pol. Teologów Katol., IV; Kossakowski, Monografie, III; Żychliński, XVII; Katalog zabytków sztuki w Pol., III z. 1 s. 63–4; Łętowski, Katalog bpów krak.; Wiśniewski, Katalog prałatów sandomierskich; Bentkowski F., Spis medalów polskich lub z dziejami krainy polskiej stycznych […] ułożony przez… ,W. 1830; Korytkowski, Prałaci gnieźn.; Urzędnicy, X; – Abramowicz A., Dzieje zainteresowań starożytniczych w Polsce. Czasy stanisławowskie i ich pokłosie, Wr. 1987 cz. 2; Bałtruszajtys G., Kompanie akcyjne w Polsce w drugiej połowie XVIII wieku, „Czas. Prawno-Hist.” T. 11: 1959 z. 2; Banach J., Michała Stachowicza „Monumenta Regum Poloniae Cracoviensia”, „Folia historiae artium” T. 12: 1976 s. 132–5, 137–43; Bandkie Stężyński K. W., Numizmatyka krajowa…, W. 1839 II 55, 614, 615, tabl. nr 580, 581; Bieńkowski P., O lecytach greckich w krakowskich zbiorach, „Prace Kom. Hist. Sztuki w Pol.” T. 10: 1919 s. 1; Chotkowski W., Historia polityczna kościoła w Galicji za rządów Marii Teresy, Kr. 1909 II; Dobrzycki J., Michał Stachowicz, Kr. 1932; Dzieje Olkusza i rejonu olkuskiego, W. 1978; Estreicher A., Krótka rzecz o Gabinecie Mineralogicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego…, „Roczn. Wydz. Lek. w UJ” T. 5: 1842 s. 42–76; Grabowski A., Zbieranka pomniejszych wiadomości w dziedzinie sztuk nadobnych…, „Bibl. Warsz.” 1859 t. 2 s. 128; Hist. dyplomacji pol., II; Kalinka W., Sejm Czteroletni, W. 1991; Konopczyński W., Konfederacja barska, W. 1991 (w indeksie mylnie przypisano S-owi informacje odnoszące się do Macieja Kajetana Sołtyka); Korzon T., Kościuszko. Biografia z dokumentów wysnuta, Kr. 1894 s. 642; Kraushar, Tow. Warsz. Przyj. Nauk; Kumor B., Dzieje diecezji krakowskiej do r. 1795, Kr. 1999 I–II; Laska A., Michał Sołtyk, donator Akademii Krakowskiej, Zesz. Nauk. UJ, 1991 nr 122, Opuscula Musealia, z. 5; Loret M., Życie polskie w Rzymie w XVIII wieku, W. 1930; Molenda D., Działalność Komisji Kruszcowej w Olkuszu (1782–1795), „Studia Kieleckie” 1984/1 z. 1/41; Pęckowski M., Józef Olechowski, archidiakon i sufragan krakowski 1735–1806, Kr. 1926; Prochazka K., Zbiory mineralogiczne Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, w: Prace Muz. Ziemi, W. 1980 z. 31; Rudnicki K., Biskup Kajetan Sołtyk, Kr. 1906; Siarkowski W., Kilka dat do biografii ks. Michała Sołtyka, „Przegl. Katol.” 1886 nr 30; Smoleński W., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, W. 1897; tenże, Publicyści anonimowi z końca wieku XVIII, „Przegl. Hist.” T. 14: 1912 z. 1–3, s. 318; Strzałkowski J., Grawerzy świty ks. Michała Sołtyka, „Biul. Numizm.” 1974 nr 10; Szczygielski W., Insurekcja warszawska, Lw. 1934; tenże, Referendum trzeciomajowe. Sejmiki lutowe 1792 r., Ł. 1994; Szwedowska J., Muzyka w czasopismach polskich XVIII w. Czasy stanisławowskie, W. 1984; Śmiałowski J., Ksiądz kanonik Michał Sołtyk (1742–1815) i jego testament. Zbiory sztuki, archeologiczne numizmaty, minerały i osobliwości, „Acta Archeologica Lodziensia” (Ł.) 2000 nr 45–46; Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w Stopnickiem, Marjówka 1929; Zakrzewski M., Michał Sołtyk, zapomniany numizmatyk, „Biul. Numizm.” 1973 nr 7 (85); – Grabowski A., Wspomnienia, Kr. 1909; Instrukcja do cudzych krajów wyjeżdżającemu imci ks. kantorowi krakowskiemu [Michałowi Sołtykowi] od księcia bpa krakowskiego, stryja jego na Promniku 20 VIII 1765 r., „Przegl. Katol.” 1886 nr 28–29; Kołłątaj i inni. Z publicystyki doby Sejmu Czteroletniego, Wyd. Ł. Kądziela, W. 1991; Korespondencja Adama Naruszewicza 1762–1796, Wr. 1959; Koresp. Śniadeckiego, I; Księgi referendarii koronnej z drugiej połowy XVIII wieku, W. 1955 I; Łętowski L., Wspomnienia pamiętnikarskie, Wr. 1952; Materiały do słownika historyczno geograficznego województwa krakowskiego w dobie Sejmu Czteroletniego, W. 1960; Mączyński W., Kościuszkowskie czasy, dod. do „Czasu” T. 8: 1857 s. 476; Ostrowski T., Poufne wieści z Oświeconej Warszawy, Wr. 1972 (niektóre informacje dot. Macieja Kajetana Sołtyka błędnie przypisane S-owi); Polska Stanisławowska w opiniach cudzoziemców, Oprac. W. Zawadzki, W. [1963]; Protokoły posiedzeń Komisji Kruszcowej 1782–1787, Kr.–Kielce 1987; – AP w Kielcach: Akta Floriana Chojnackiego, sygn. 2 nr 336, sygn. 3 nr 8, 34–35, 220, sygn. 4 nr 2, 4, 590, sygn. 5 nr 2, 26–27, 50, 76, 116, 125, 271, 284, 401, 422, Akta Andrzeja Kossowicza, sygn. 3 nr 104, k. 203–227v., Akta Walentego Lichockiego, sygn. 1 nr 59, 165–166, sygn. 3 nr 35, 112, 135, 330–331, sygn. 4 nr 2, 216, 220–221, Akta Andrzeja Markiewicza, sygn. 2 nr 8, Akta Wojciecha Olearskiego, sygn. 1 nr 65, sygn. 2 nr 112, sygn. 5 nr 15/30, sygn. 6 nr 44, 80; AP w Kr.: Akta notariuszy, Floriana Chojnackiego, sygn. 7 nr 8, 220, sygn. 9 nr 2, 4, sygn. 11 nr 590, sygn. 12 nr 26, 50, sygn. 13 nr 271, 351–352, Andrzeja Kossowicza, z r. 1815 nr 59, Walentego Lichockiego, sygn. 5 nr 35, 330, sygn. 8 nr 2, 22, sygn. 9 nr 142, Andrzeja Markiewicza, z r. 1814 nr 49; AP w Kr. Oddział na Wawelu: TCN t. 72 s. 312–313, t. 73 s. 408–410, 428–429, t. 74 s. 176–178, 206, t. 77 s. 1, 23, 375–376, 442–444, 953, t. 80 s. 653, t. 81 s. 745–746, t. 87 s. 146, 734–738, 823–862; Arch. UJ: Akta senatu, rkp. 4, PAP, fasc. 3 Bronowice, S. I. 482, S. II 854; B. Czart.: rkp. 687 s. 619, rkp. 688, 700, 930, 3000/III, 3860 nr 51; B. Jag.: rkp. 5435 t. I, rkp. 5501 s. 266, rkp. Przyb. 382/75; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 6, 320 s. 506, rkp. 1133; – B. Ossol.: rkp. 1964, 11867/II; – Informacje Red. PSB na podstawie: Przybyszewski B., Katalog kanoników katedry krakowskiej w XVIII wieku (w druku).
Józef Śmiałowski