Radziszewski Mieczysław Bronisław, pseud. Ślaz (Ślaza), Prawdzic (1872–1900), dziennikarz, redaktor, publicysta, działacz polonijny w Brazylii. Ur. 12 III w Krakowie, był synem Bronisława (zob.), i Józefy z Malinowskich, 1.v. Kempińskiej.
Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie, R. studiował od r. 1890 w Akademii Górniczej w Leoben, gdzie należał do Czytelni Polskiej Akademików Górniczych. Wobec bardzo złych postępów w nauce, po dwóch latach opuścił uczelnię w Leoben i w r. 1895 wyemigrował do Brazylii, gdzie osiedlił się w Kurytybie w stanie Parana. Wkrótce rozwinął ożywioną działalność wśród Polonii brazylijskiej, przede wszystkim jako redaktor i publicysta.
Wraz z Ignacym Waberskim R. objął redakcję „Gazety Polskiej w Brazylii”, prowadził ją od października 1895 do listopada 1896 pod nazwą «Polonia». W r. 1897 przeszedł jako redaktor do nowego tygodnika kurytybskiego, wydawanego przez Wilhelma Melińskiego pt. „Kurier Parański”, założonego pod protektoratem Tow. «Łączność i Zgoda»; pismo popierało ideę powołania do życia, wzorowanego na północnoamerykańskim, Związku Narodowego Polskiego w Brazylii. Jako dziennikarz często polemizował z „Gazetą Polską w Brazylii”. Owocem jego sporów i poglądów był (wydany w nakładzie 100 egzemplarzy) w r. 1898 „Djablik Parański”, protoplasta prasy humorystycznej w Brazylii. Pisał też często do prasy brazylijskiej o Polsce oraz ogłaszał poezje, podpisując się jako Ślaza-Prawdzic. Należał do pionierów kultury polskiej w Brazylii. Ponadto prowadził w r. 1897 poszukiwania złóż ropy naftowej i węgla kamiennego w Paranie w pobliżu Antonina-Paranagua. W r. 1900 R. został zaangażowany przez Ferdynanda Zaze i Franciszka Dybowicza na redaktora tygodnika „Prawda”, pisma polemicznego wobec miejscowej „Gazety”. Nie zdołało ono jednak stać się zaczątkiem silniejszej grupy politycznej.
W rękopiśmiennym opracowaniu Władysława Goździkowskiego pt. „Wspomnienia z Brazylii”, znajduje się charakterystyka R-ego «wykolejeńca i pijaka», który dla uniknięcia skandali został wysłany przez rodzinę za granicę. W Brazylii był on lubiany przez Polaków i Brazylijczyków, którzy nazywali go Don Carlosem. Pełen humoru i dowcipu, pisał niezłe artykuły, wierszyki satyryczne, miał wielu słuchaczy, ponieważ był żywą kroniką życia emigrantów. Nadal jednak powodował skandale, które bulwersowały mieszkańców Paranagua. Zmarł (być może śmiercią samobójczą?) 26 IX 1900 w Kurytybie, zapewne w stanie bezżennym.
Kossuth S., Polacy – słuchacze Akademii Górniczej w Leoben, Kat. 1964, Zieliński S., Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich, W. 1933; Katalog polskich czasopism emigracyjnych w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie (do września 1930 r.), W. 1983; – Głuchowski K., Materiały do problemu osadnictwa polskiego w Brazylii (Wśród pionierów polskich na Antypodach), W. 1927; Groniowski K., Polska emigracja zarobkowa w Brazylii 1871–1914, Wr. 1972; Kłobukowski S., Wycieczka do Parany, Lw. 1895; Paczkowski A., Prasa polonijna w latach 1870–1939, W. 1977; Paradowska M., Polacy w Ameryce Południowej, Wr. 1977; Prasa polska w l. 1804–1918, W. 1976; – „Anais” (Brazylia) 1971 III (J. Pitoń); „Gaz. Handlowo-Geogr.” 1897 nr 21 s. 256, 1898 nr 3 s. 37, 1900 nr 11 s. 118 (nekrolog); Kalendarz „Ludu” (Kurytyba) 1971 s. 49–80 (J. Pitoń, bibliogr.): „Kalendarz Pol.” (Porto Alegre) 1901 (nekrolog); – AAN: sygn. 83; B. Ossol.: sygn. 12564 s. 110–116; B. Uniw. Montana w Leoben: Akta stud. R-ego, matrykuła nr 6 638; – Informacje i materiały biograficzne (rkp.) ks. Jana Pitonia.
Jerzy Kubiatowski