Łazarski Mieczysław (1852–1930), matematyk, rektor Politechniki we Lwowie. Ur. 1 I w Jeleśni w pow. żywieckim. Był synem Józefa i Weroniki ze Szwedów, bratem Józefa (zob.) i Stanisława (zob.). Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie, a w l. 1870–6 politechniki w Karlsruhe w zakresie inżynierii lądowowodnej wrócił do Galicji, złożył egzamin nauczycielski i w l. 1878–85 pracował jako nauczyciel wyższej szkoły realnej w Stanisławowie, w l. 1885–7 w Gimnazjum IV we Lwowie. W r. 1883 doktoryzował się z matematyki na Uniw. Lwow., a w r. 1885 habilitował się z geometrii wykreślnej na Politechnice Lwowskiej. Tu otrzymał w r. 1887 jako profesor zwycz. katedrę geometrii wykreślnej na Wydziałach Inżynierii i Architektury, wykładał także do r. 1894 miernictwo; w l. 1893–4 był dziekanem Wydziału Architektury, w l. 1896–7 rektorem Politechniki. W l. 1888–1917 był też członkiem komisji egzaminacyjnej dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich.
Ł. był jedną z głównych postaci lwowskiej szkoły geometrii wykreślnej. Początkowo swe prace publikował w drukowanych sprawozdaniach szkół, w których uczył, ale od razu zwróciły one uwagę fachowców, szczególnie o figurze przenikania brył graniastych, osiach głównych i ogniskach perspektywy koła, oraz rozprawy nad różnymi zagadnieniami geometrii nowszej i wykreślnej. Większą pracę pt. Perspektywa linijna (Lw. 1880) wydał wraz M. Rembaczem. Od r. 1881 publikował już prawie bez wyjątku w „Rozprawach i Sprawozdaniach Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego AU”. W artykule O konstrukcji punktów przecięcia krzywych rzędu drugiego z r. 1881 zaatakował wiedeńskiego uczonego Niemtschika. Z licznych rozpraw o konstrukcji osi w perspektywie koła, sposobie obliczania wartości stosunków nieharmonicznych, zamianie krzywych rzędu drugiego na koła za pomocą rzutów podkreślić należy dotyczącą planimetrii syntetycznej pracę O konstrukcji i własnościach krzywych rzędu czwartego z punktem potrójnym (Kr. 1886) i polemiczną o rzutach środkowych przecięć stożkowych, pt. O dwu twierdzeniach Steinera (Kr. 1888). W r. 1889 wydał we Lwowie główne swe dzieło Zasady geometrii wykreślnej dla użytku wyższych szkół realnych (t. I–II) o dużych wartościach naukowych i dydaktycznych, które do r. 1923 doczekało się 7 wydań, a do dziś nie straciło swych wartości. Jego uczniem i następcą był Kazimierz Bartel. Ł. przeszedł na emeryturę w r. 1911 z powodu utraty wzroku. W r. 1926 został prof. honorowym Politechniki Lwowskiej. Zmarł w Krakowie 7 V 1930. Był żonaty z Joanną z Ilnickich. Małżeństwo było bezdzietne.
Album inżynierów i techników w Polsce, Lw. 1932 s. 20; – Politechnika Lwowska, jej stan i potrzeby, Lw. 1932 s. 25, 58, 103; – Programy Politechniki Lwowskiej, 1886–1930; „Roczn. AU” 1880–1911; – Dianni J., Recepcja geometrii wykreślnej w Polsce, (mszp.).
Stanisław Marian Brzozowski