Nosowicz Mieczysław (1901–1969), inżynier mechanik, profesor Politechniki Krakowskiej. Ur. 18 X w Samborze, był synem Andrzeja (zob.) i Emilii z Pohoreckich. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Krakowie i do VIII Gimnazjum Realnego we Lwowie. W l. 1921–8 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, uzyskując (10 XII 1928) dyplom inżyniera mechanika. W l. 1928–39 pracował w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów w Warszawie, zajmując się badaniem kotłów parowych, gospodarką cieplną i odbiorami gwarancyjnymi kotłów i silników spalinowych. Wysłany przez tę instytucję do Zurychu, prowadził badania jako asystent wolontariusz w zakładzie badania materiałów przy tamtejszej politechnice (1932–4). Następnie kierował stacją obsługi technicznej i warsztatami samochodowymi firmy «Auto-Motor» we Lwowie (1 V 1939 – 30 VI 1940). Od 1 VII 1940 do 1 VIII 1941 był asystentem Politechniki Lwowskiej w katedrze samochodów i traktorów aż do momentu wkroczenia Niemców. Przez pewien czas pozostawał bez zajęcia i dopiero 16 XII 1941 znalazł zatrudnienie w rzemieślniczym warsztacie samochodowym we Lwowie, gdzie kierował obsługą techniczną i naprawami pojazdów do końca okupacji niemieckiej. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie 15 IV 1945 uzyskał stanowisko starszego asystenta, a potem adiunkta w katedrze pojazdów mechanicznych Politechniki Śląskiej z siedzibą w Krakowie. W r. 1946 został zatrudniony na stanowisku adiunkta w katedrze pojazdów mechanicznych Wydziału Komunikacji Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH), pracując równocześnie (1945–8) w spółdzielni pracy «Technik», przekształconej później w spółdzielnię pracy «Auto-Technik», gdzie kierował stacjami obsługi i warsztatami naprawczymi oraz ruchem autobusowym i garażami. Od r. 1950, mając etat zastępcy profesora, był kierownikiem wspomnianej wyżej katedry oraz wchodzącego w jej skład Zakładu Eksploatacji Pojazdów Samochodowych. W l. 1953–69 pracował w Politechnice Krakowskiej jako kierownik katedry technologii eksploatacji samochodów i ciągników oraz Zakładu Technologii, Obsługi Technicznej, Napraw i Eksploatacji Samochodów i Ciągników, będąc równocześnie od r. 1954 doradcą technicznym i weryfikatorem w oddziale krakowskim Centralnego Biura Projektów Transportu Drogowego i Lotniczego. Powierzono mu też dodatkowo (1956–8) opiekę nad katedrą silników spalinowych. Od r. 1957 N. był członkiem Rady Naukowej Instytutu Transportu Samochodowego w Warszawie. Dn. 26 II 1959 przyznano mu tytuł docenta, a 4 IV 1966 został mianowany profesorem nadzwycz.

N. rozwijał działalność naukową w dwóch zasadniczych kierunkach. Pierwszy z nich związany był ze studiami w Politechnice Lwowskiej i pracą w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów. Interesował się zagadnieniami wchodzącymi w zakres gospodarki cieplnej. W zakładzie badania materiałów politechniki w Zurychu przeprowadzał pod kierunkiem prof. P. Schlapfera badania paliw polskich. Wykonane tam opracowania zawierały analizy węgla z różnych kopalń oraz nowe metody oznaczania wody w węglu. Prace te nie uzyskały aprobaty do ogłoszenia drukiem, ponieważ ukazały niektóre właściwości węgla polskiego jako gorsze od zagranicznego. Drugi kierunek badań to eksploatacja, obsługa techniczna oraz naprawy pojazdów mechanicznych. Ogłosił z tej dziedziny sam lub wspólnie ok. 13 rozpraw publikowanych głównie w „Czasopiśmie Technicznym”, „Zeszytach Naukowych AGH” i „Przeglądzie Mechanicznym”. W r. 1968 ogłosił drukiem podręcznik dla studentów Organizacja transportu samochodowego (W. 1968, 1971, 1974) oraz Wpływ rozwoju motoryzacji na zanieczyszczenie powietrza w miastach (Kr. 1967). N. współpracował przy wykonaniu szeregu projektów zajezdni samochodowych, baz transportowych oraz dworców Państwowej Komunikacji Samochodowej. Uważano go za pioniera w dziedzinie badań nad eksploatacją pojazdów samochodowych w Polsce. Zmarł 25 II 1969 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony był m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Żonaty był z Barbarą Elżbietą Paul. Dzieci nie pozostawił. Wychowywał wspólnie z siostrą Heleną siostrzeńca, Andrzeja Mieczysława Olszewskiego (1930–2005), historyka sztuki.

Księga Inżynierów Mechaników Polskich, W. 1935 s. 51; II Księga Inżynierów Mechaników Polskich, W. 1936 s. 52; Politechnika Krakowska 1945–1970. T. 5: Wydział Mechaniczny, Kr. 1970 s. 52, 57, 61; – Program Politechniki Krakowskiej na rok 1959/60–1963/64, 1967/68; Wydziały Architektury, Inżynierii i Komunikacji AGH. Program na rok 1948/49–1951/52; – „Dzien. Pol.” 1969 nr 50; „Motoryzacja” 1969 nr 5 s. 13 (fot.); „Techn. Motoryzacyjna” 1969 nr 9 s. 283–4; „Tryb. Ludu” 1969 nr 60; – Arch. Politechniki Krakowskiej: sygn. 7551 a (fot.); – Informacje Ewy Olszewskiej z Kr.

Marian Kęsek