Sawicki Mirosław (1870–1944), adwokat, działacz Narodowej Demokracji. Ur. 26 VII we Włodzimierzu Wołyńskim, był synem Jana i Wandy z Borkowskich.
S. ukończył gimnazjum klasyczne w Chełmie, następnie prawo na Uniw. Warsz. Był dwukrotnie więziony: za udział w «kilińszczyznie» w r. 1894 i po raz drugi – za przynależność do Ligi Narodowej (LN); po zwolnieniu z więzienia zesłano go do Odessy. Stamtąd S. w r. 1896 przeniósł się do Humania, gdzie otworzył kancelarię adwokacką. Od r. 1898 należał do LN na Rusi. W l. 1902–3 był współzałożycielem skupiającej inteligencję miejską i wiejską organizacji «Zrzeszenie», która objęła koła narodowo-demokratyczne i «umiarkowane». Działał też w Tow. Oświaty Narodowej w Humaniu. Wchodził w skład grupy sprawującej z ramienia endecji patronat nad organizacją młodzieżową «Polonia». Poparł założony w r. 1906 (z inicjatywy Wilhelma Kulikowskiego i Włodzimierza Grocholskiego) „Dziennik Kijowski” (również finansowo) i wszedł do konsorcjum wydającego to pismo. Działając potem w Polskim Komitecie Wyborczym do Dumy i Rady Państwa, był rzecznikiem bezwzględnej solidarności narodowej (S. Zieliński).
W czasie pierwszej wojny światowej S. założył w Humaniu w r. 1915 Polskie Tow. Pomocy Ofiarom Wojny. Od początków wojny wraz z Tadeuszem Mareszem patronował rozwijającemu się na tym terenie harcerstwu i starał się o zapewnienie mu poparcia społeczeństwa. W r. 1917 wszedł do utworzonego w Kijowie Polskiego Komitetu Wykonawczego na Rusi. Mianowany w maju 1918 nadzwyczajnym komisarzem Komitetu, organizował zaopatrzenie II Korpusu, który pod dowództwem gen. Józefa Hallera podążał na wschód, by połączyć się z I Korpusem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego; po bitwie pod Kaniowem S. opiekował się rozproszonymi żołnierzami i ułatwiał im dostanie się w okolice Murmania oraz do Paszkówki nad Donem.
W końcu 1918 r. wrócił S. do Warszawy. Prowadził tam kancelarię adwokacką. W czasie wyborów parlamentarnych w r. 1928 pełnił funkcję jednego z komisarzy wyborczych. Nadal czynny w harcerstwie, był S. w l. 1928–30 wiceprzewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP). Założył i finansował wychodzące od r. 1929 w Poznaniu, potem w Warszawie, pismo propagujące nurt katolicko-narodowy w harcerstwie pt. „Strażnica Harcerska”. Był jednym z trzech obrońców redaktora odpowiedzialnego „Strażnicy” Baltazara Podhorskiego w procesie (1 XII 1934 i 28–29 III 1935), w którym władze ZHP zarzucały Podhorskiemu opublikowanie na łamach tego pisma «pomówień» (został on skazany na karę grzywny i 1 miesiąc aresztu z zawieszeniem). Sprawozdanie z tego procesu S. ogłosił w anonimowej broszurze pt. „O chrześcijański i polski charakter harcerstwa” (W. 1935).
W czasie okupacji niemieckiej S. działał w pozostającej pod wpływami obozu narodowego organizacji Harcerstwo Polskie (zwanej też Hufce Polskie, krypt. HP), powstałej na przełomie l. 1939 i 1940, i był wiceprzewodniczącym jej Naczelnej Rady Harcerskiej. W końcu r. 1942 S. przeprowadził wstępną rozmowę na temat scalenia HP z Szarymi Szeregami (krypt. ZHP w czasie okupacji) z wiceprzewodniczącą Szarych Szeregów Wandą Opęchowską. W dalszych rozmowach prowadzonych przez obie organizacje na ten temat nie brał już udziału. Powstanie warszawskie 1944 r. przeżył S. w ciężkich warunkach, chory i zmuszony do opuszczenia mieszkania w pierwszym dniu powstania. Zmarł 26 XI 1944 w Krakowie.
Z małżeństwa z Zofią z Piotrowskich miał S. syna Witolda, historyka prawa (zob.).
Jankowski S.H., O harcerstwie na Rusi i w Rosji w latach 1914–1922, w: Pamiętnik Kijowski, Londyn 1966 III; Kozicki S., Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964; Terej J.J., Rzeczywistość i polityka. Ze studiów nad dziejami najnowszymi Narodowej Demokracji, Wyd. 2, W. 1979; Wolsza T., Narodowa Demokracja wobec chłopów w latach 1887–1914, Programy – polityka – działalność, W. 1992; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Broniewski S., Całym życiem, W. 1983 s. 262; Glass H., Na szlaku Chudego Wilka, P. [1932]; Kalendarz Sądowy [od r. 1934 Kalendarz Informator Sądowy] 1927–39; Sedlaczek S., Harcerstwo na Rusi i w Rosji 1913–1920, W. 1936; – Mater. Red. PSB: Życiorys S-ego oprac. przez S. Z. [Stanisława Zielińskiego].
Alina Szklarska-Lohmannowa