Mokronowski (Mokronoski) Ludwik h. Bogoria (zm. 1770), strażnik polny kor., poseł na sejmy. Był synem Franciszka Konstantego, chorążego warszawskiego, i Ewy z Bromirskich, podkomorzanki wyszogrodzkiej. Miał liczne rodzeństwo: dwie siostry i trzech braci, wśród nich Andrzeja (zob.) i Wojciecha (zob.). Działalność publiczną rozpoczął w r. 1727 jako łożniczy królewski. Jako chorążyc warszawski posłował z ziemi warszawskiej na sejm elekcyjny 1733 r. Następnie, w r. 1738, został podczaszym inowrocławskim, w r. 1741 otrzymał urząd chorążego warszawskiego, a w r. 1756 – strażnika pol. kor. W r. 1758 był obrany posłem na sejm z ziemi dobrzyńskiej. Zarówno podczas obrad tego sejmu, jak i następnych M. nie przejawiał większej aktywności i diariusze sejmowe nie zawierają śladów jego przemówień. W r. 1760 M. sprawował funkcję marszałka Trybunału Skarbowego w Radomiu. W r. 1761 uczestniczył w sejmie nadzwycz. jako poseł z woj. płockiego i należał do 40 posłów, którzy podpisali manifest zrywający sejm. Na sejm 1762 r. posłował z ziemi warszawskiej. Gdy po zerwaniu obrad Czartoryscy ogłosili manifest skierowany przeciw Henrykowi Brühlowi, M. był jednym z 49 posłów, którzy podpisali remanifest w jego obronie. Wg opinii Stanisława Augusta M. zrobił to wbrew woli, pod naciskiem swego zwierzchnika hetmana w. kor. Jana Klemensa Branickiego i hetmana polnego Wacława Rzewuskiego, którzy zagrozili mu utratą stanowiska i innych korzyści. M. jako człowiek ubogi i obarczony dziećmi musiał się z tym liczyć, mimo że jego brat Andrzej postąpił odmiennie. W r. 1764 M. uczestniczył w sejmiku przedkonwokacyjnym, odbywającym się w Lipnie, podczas którego doszło do ostrej scysji i podwójnego wyboru posłów. Został wówczas pierwszym posłem dobrzyńskim wraz z Józefem Nałęczem jako przedstawiciel stronnictwa «patriotycznego», podczas gdy zwolennicy Czartoryskich wybrali drugą parę posłów: Józefa Leona Rutkowskiego i Fabiana Rościszewskiego. Podczas sejmu konwokacyjnego M. jako jeden z 45 posłów podpisał 7 V t. r. manifest hetmana J. K. Branickiego, który protestował przeciwko poczynaniom Czartoryskich i wkroczeniu wojsk rosyjskich do kraju. Brał udział w odwrocie wojsk Branickiego na południe, ale «bez żwawej potyczki» dał się wraz z kilku chorągwiami i kasą hetmańską otoczyć i «zabrać» oddziałom Kazimierza Poniatowskiego. W czasie obrad sejmu elekcyjnego złożył 31 VIII odwołanie manifestu, a 6 IX uczestniczył w elekcji Stanisława Augusta z ziemią wyszogrodzką woj. mazowieckiego. Gdy zawiązana została konfederacja barska, M. trzymał się z daleka od tego ruchu. Zmarł w r. 1770, przed 7 VI.
M. był żonaty z Józefą Czosnowską, podczaszanką warszawską. Z małżeństwa tego pozostawił dwóch synów: Stanisława (zob.) i Antoniego, starostę złotoryjskiego i rotmistrza wojsk kor., oraz dwie córki: Julię, żonę Jana Rościszewskiego, chorążego płockiego, i Annę, żonę Damazego Mioduskiego (zob.).
Niesiecki; Uruski; – Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej, W. 1909 I; Nabielak L., Jan Klemens Branicki, Lw. 1864 s. 91; Roepell R., Polen um die Mitte des 18 Jahrhunderts, Gotha 1876 s. 140; – Diariusze sejmowe z w. XVIII, III; Diariusze sejmów: 1761, 1762, 1764 (konwokacyjnego i elekcyjnego), druki współczesne; Kronika Podhorecka 1706–1779, Kr. 1860 s. 250; Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876 III, IV; Mémoires du roi Stanislas-Auguste, I; Vol. leg., VII 125; – „Kur. Pol.” 1756 nr 176; Suplement do „Wiad. Warsz.” 1770 nr 47; – AGAD: Arch. Roskie XIV–31 (5 listów do J. K. Branickiego z l. 1755–61); B. Jag.: rkp. 7911 (7 listów z l. 1762–64 J. K. Branickiego do M-ego), 7916, 7925, 7926; B. Ossol.: rkp. 718.
Hanna Dymnicka-Wołoszyńska