INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Mościc ze Stęszewa h. Łodzia  

 
 
XIV w. - 1425 lub 1426
Biogram został opublikowany w 1977 r. w XXII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Mościc ze Stęszewa h. Łodzia (zm. 1425/6), kasztelan poznański. Był synem Przedpełka ze Stęszewa pod Poznaniem, w l. 1374–94 kasztelana międzyrzeckiego, i Zofii, córki Mościca ze Ściborza (zob.). Karierę rozpoczynał na dworze Władysława Jagiełły: tu w r. 1394 trzykrotnie otrzymywał pensje od króla. Miał też jakieś zapisy na sąsiadującej ze Stęszewem królewskiej Mosinie – w r. 1397 zapis ten uzupełniła królowa Jadwiga dalszą sumą 60 grzywien. Przy królu przebywał też w r. 1398. W r. 1400, przed 21 III, otrzymał od razu wysoki urząd kasztelana poznańskiego, opróżniony przez śmierć Domarata z Iwna. W r. 1401 należał do panów polskich gwarantujących w Radomiu układ Jagiełły z Witoldem. Już wtedy znalazł się w kręgu wielkopolskich stronników króla węgierskiego Zygmunta Luksemburskiego. W czasie powstania panów węgierskich (1401) przeciw Zygmuntowi Luksemburskiemu stanął po stronie króla popierając Ścibora ze Ściborzyc; złupił też dobra głównego opozycjonisty arcbpa ostrzyhomskiego Jana Kanizsai’a. Dn. 14 II 1402 w Krakowie, wraz ze swoim bratem Hugonem (mężem Urszuli, córki Emeryka Bebeka) i wojewodami: kaliskim Sędziwojem z Szubina oraz brzeskim Maciejem z Łabiszyna, poręczał Jagielle za przedstawiciela króla węgierskiego, Ścibora ze Ściborzyc, który w imieniu Zygmunta zawierał wstępny układ o zastaw Polsce Nowej Marchii, biorąc z góry część sumy zastawnej. Gdy Nową Marchię kupili ostatecznie Krzyżacy, M. 8 III 1403 w Toruniu, w imieniu Ścibora ze Ściborzyc, odebrał za nią od Zakonu sumę 18 250 fl. węgierskich i 400 kop groszy. Upadek planów zastawnych przyniósł zapewne materialne szkody i M-owi, który na wypadek niedojścia układu zobowiązywał się oddać królowi w dwuletni zastaw wszystkie swe dobra prócz Stęszewa.

Dn. 1 IX 1403 występował M. jako kasztelan Šurany w komitacie nitrzańskim. W drugiej połowie października t.r. był przy królu na Rusi, w r.n. był obecny w Raciążu, gdzie toczyły się rokowania polsko-krzyżackie, a w r. 1405 uczestniczył w polskiej akcji zmierzającej do wykupu Drezdenka od rodziny von der Ostów. W l.n. przebywał dużo w Wielkopolsce, gdzie dość regularnie zasiadał na sądach wiecowych i nadwornych. Na przełomie 1407 i 1408 r., wraz z bratem Hugonem, posłował od króla na Węgry; 7 III 1408 potwierdzony jest jako zarządca dochodów królewskich Zygmunta Luksemburskiego z ceł; w połowie marca 1408 był już z powrotem w Wielkopolsce. Przed wielką wojną z Krzyżakami pojawił się znów w otoczeniu Władysława Jagiełły; w lutym 1410 bawił z królem w Sandomierzu, zaraz potem pełnił w jego imieniu jakieś poselstwo; król zwalniał go wówczas od obowiązku stawania w sądach w sprawie o długi u torunian. Wziął potem udział w wyprawie przeciw Krzyżakom; po bitwie grunwaldzkiej otrzymał od króla w zarząd Grudziądz, Chełmno i Unisław. W marcu 1411 był w Poznaniu, zaraz potem wyjechał za granicę, zapewne znów na Węgry. Pozostawał nadal w dobrych stosunkach z królem węgierskim, który m. in. jeszcze przed bitwą grunwaldzką zastawił mu (3 VI 1410) zamek i miasto Šintava (Sempte) nad Wagiem (były w rękach M-a jeszcze w r. 1423), a w r. 1413 kilka wsi w komitacie pożońskim (bratysławskim). W dokumencie tego zastawu M. nazywany jest rycerzem nadwornym Zygmunta, natomiast w dokumentach węgierskich z l. 1409 i 1410 występuje z przydomkiem «Maior», może dla odróżnienia od innego Mościca. W r. 1412 uczestniczył zapewne w spotkaniu Jagiełły z Zygmuntem Luksemburskim na Węgrzech.

W Polsce pojawił się M. w r. 1413 – świadkował wówczas na akcie unii horodelskiej, a w Poznaniu zapisywał czynsz dla wikariuszy katedralnych na swoim Dopiewcu. Być może brał też udział w wyprawie przeciw Krzyżakom w r. 1414; list wielkiego mistrza z 22 X 1414 wymienia jakiegoś Mościca, zapewne identycznego z naszym, jako jednego z przedstawicieli Jagiełły do rozmów pokojowych w Brodnicy. Wiosną 1415 był M. przy królu we Lwowie. Od lata 1416 występował ponownie w Wielkopolsce, a latem r.n. był przy królu w Sączu. W r. 1419 brał udział w wyprawie przeciw Krzyżakom i pod Czerwińskiem 15 VII gwarantował układ przymierza z Erykiem duńskim, a 26 VII świadkował na akcie przedłużenia pokoju brodnickiego z Krzyżakami. Już jesienią 1419 posłował znów do Zygmunta Luksemburskiego, towarzyszył potem królowi polskiemu w objazdach Wielkopolski, a w r. 1421 świadkował w Krakowie na akcie przymierza Polski z Fryderykiem brandenburskim. Gwarantował też akt pokoju melneńskiego zawartego z Krzyżakami 27 IX 1422. W ostatnich latach życia był nadal łącznikiem pomiędzy Luksemburczykiem a Jagiełłą, posłując m. in. w sprawach husyckich. Brał też najpewniej udział w zjeździe obydwu monarchów w Lewoczy w pierwszych dniach kwietnia 1423. Liczne listy inhibicyjne Jagiełły kierowane do sądów wielkopolskich wspominają o podróżach dyplomatycznych M-a w l. 1424 i 1425; ostatni z nich wystawiony został w Brześciu 1 V 1425.

M. był niewątpliwie jednym z najbogatszych ludzi w Wielkopolsce pierwszej ćwierci XV w. Posiadał dziedziczny Stęszew pod Poznaniem z kilkoma przyległymi wsiami. O Stęszew procesował się wraz z bratem Hugonem jeszcze w r. 1408 z Łodzicami Bytyńskimi. Po r. 1401 kupił od Tycza Bara znaczny klucz dóbr opalenickich. Miał też bliżej nie znane udziały w kluczu dóbr kórnickich, który dzielił z Górkami – ok. r. 1419 przekazał je Bartoszowi Sokołowskiemu w zamian za klucz koźmiński. Miał też szereg pojedynczych wsi, m. in. Dopiewo i Dopiewiec pod Poznaniem. Dobra te uzupełniały królewszczyzny: Mosina z przyległościami, utrzymana aż do śmierci (mimo prób jej wykupu w r. 1419 podejmowanych przez sąsiada M-a Piotra Korczboka), i Odolanów (jako tenutariusz M. występuje w r. 1425). W r. 1419 M. otrzymał też konsens na wykup Nowej Wsi Królewskiej pod Obornikami. Jako żyjący został jeszcze wspomniany 4 VI 1425, zmarł zapewne niedługo potem, być może na Węgrzech.

Prawdopodobnie żoną M-a (już w r. 1405) była nie znana z imienia córka woj. poznańskiego Sędziwoja Świdwy z Szamotuł. Pod koniec życia miał M. drugą żonę, Małgorzatę, która po jego śmierci wyszła za bliżej nie znanego Rolę; żyła jeszcze w r. 1433. Z pierwszego małżeństwa miał M. jedynego znanego syna Przedpełka oraz córki: Barbarę, żonę Świętomira z Sośnicy, tenutariusza (być może po teściu) odolanowskiego, Annę, żonę Andrzeja Gryżyńskiego, i Beatę, żonę Mikołaja Niewiarowskiego. Przedpełk, zwany po ojcu także Mościcem, pisał się najczęściej z Koźmina (Orli) i Stęszewa. Mimo że nie posiadał nigdy żadnego urzędu, był aktywny politycznie: w czerwcu 1432 należał do grupy wielkopolskich możnych poręczających w Poznaniu Jagielle sukcesję jednego z jego synów na tron polski. W r. 1436 na sejmie sieradzkim jako jedna z nielicznych nieutytułowanych osobistości był gwarantem pokoju brzeskiego z Krzyżakami, a w r. 1439 podpisanej w Bieczu ugody z joannitami. W r. 1440 Przedpełk należał do delegacji polskiej na Śląsk – w imieniu króla polskiego agitował wtedy radę miasta Wrocławia za poddaniem się Koronie. Stopniowo wyzbywał się majętności ojcowskich, przenosząc się ostatecznie na Ruś. Żonaty dwukrotnie (z Katarzyną Cielecką z Czeszewa, a następnie z Małgorzatą Kmicianką z Dynowa, wdową po podczaszym poznańskim Wieniawicie Janie Gołym ze Strzałkowa i Obiechowa), zmarł bezpotomnie przed 4 II 1449. Pozostałe przy nim dobra wielkopolskie przeszły na jego siostry Barbarę, Annę i Beatę.

 

Gąsiorowski, Urzędnicy wpol.; Katalog zabytków sztuki w Pol., T. 11 z. 4; – Cieplucha Z., Z przeszłości ziemi kościańskiej, Kościan 1929 s. 160, 265 n.; Fenrych W., Próba nabycia Nowej Marchii przez Polskę w r. 1402 (w świetle dokumentu Sędziwoja z Szubina i jego towarzyszy z d. 14 lutego 1402), Zesz. Nauk. Uniw. A. Mickiewicza w P., Historia, Z. 3, P. 1958; Halecki O., Mościc ze Stęszewa kasztelan poznański i jego ród, „Mies. Herald.” R. 4: 1911 s. 15–21, 55–6 (błędnie uważa syna M-a za dwie różne osoby); Kuczyński S., Wielka wojna z zakonem krzyżackim w latach 1409–1411, W. 1960 s. 472 (zasugerowany zapisem Šintavy z r. 1410 przypisuje M-owi namawianie Jagiełły do odstąpienia od oblężenia Malborka w r. 1410); Nowak Z., Polityka północna Zygmunta Luksemburskiego do roku 1411, Tor. 1964; Wenzel G., Stibor vajda. Eletrajzi zamulmány, Budapest 1874 s. 123; – Akta Unii; Die ältesten grosspolnischen Grodbücher, Leipzig 1887 I; Cod. epist. Vitoldi; Cod. Pol., I–III; Cod. Regni Pol. et M. Duc. Lit., IV 114; Długosz, Opera, XIII; Hube R., Sądy, ich praktyka i stosunki prawne społeczeństwa w Polsce ku schyłkowi XIV wieku, W. 1886, dodatki s. 96–7; Inventarium omnium et singulorum privilegiorum… in archivo regni… continentur, Lutetiae Parisiorum 1862 s. 279; Kod. Litwy, s. 248; Kod. Mpol., IV; Kod Wpol., III, V; Księga ziemska poznańska 1400–1407, P. 1960; Lites, II 426–7; Matricularum summ., IV suppl. nr 589; Rachunki dworu Władysława Jagiełły, s. 185, 205, 209; Sprawozdania z poszukiwań na Węgrzech dokonanych z ramienia Akademii Umiejętności, Kr. 1919 s. 25, 27, 30; Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert, Königsberg 1939 I nr 13, 26, 40, 41, 105, 135, 147; Stadtbuch von Posen, Wyd. A. Warschauer, Posen 1892 s. 220–1; Wielkopolskie roty sądowe XIV–XV wieku, P.–W.–Wr. 1959–67 I nr 972, 1027, 1341, 1358, II nr 562, 825, 839, 840, 843–7, 1100, 1130, 1155, 1217, 1219, 1247–9, 1262, 1272–3, 1960, III nr 814, 815, 866; Wybór zapisek sądowych grodzkich i ziemskich wielkopolskich z XV w., Wyd. F. Piekosiński, w: Studia, rozprawy i materiały z dziedziny historii polskiej i prawa polskiego, Kr. 1902 VI cz. 1 s. 228, 320, 343–8, 373, 407 n.; Zbiór dokumentów mpol., VI nr 1661, 1735, 1791, 1818, także III nr 788 i V nr 1455 (Przedpełk); Zsigmondkori Oklevéltár, Wyd. E. Mályusz, Budapest 1956–8 II 1, 2; – Arch. Archidiec. w P.: CP 14 s. 614; Arch. Państw. w P.: Poznań Ziem. 3 k. 11v., 42v., 76, 132, 5 k. 20v., 50v., 8 k. 45v., 10 k. 78, Kościan Ziem. 3 k. 73, 145, 4 k. 82, 257v., 427v., 6 k. 77v., 139, 7 k. 4, 63v., 8 k. 158, 158v., Kalisz Ziem. 3 k. 341, Pyzdry Ziem. 2 k. 49, 3 k. 35, 149, 5 k. 2lv., 136, 169v., Gniezno Ziem. 3 k. 1b, 19; Magyar Országos Levéltar, Budapest: DL 6988, 9664, 10371, 10457, 11367; – Bibliogr. do Przedpełka-Mościca: Heck R., Tabor a kandydatura jagiellońska w Czechach (1438–1444), Wr. 1964 s. 199–201 (mylna identyfikacja Przedpełka z Przecławem z Dmoszyc); – Akta grodz. i ziem., VIII nr 48, XI, XIII, XVI; Kod. Wielkiej Polski, 119; Przyczynki do dziejów polskich z archiwum miasta Wrocławia, P. 1860 s. 16–17; Starod. Prawa Pol. Pomn., II 3033; Vol. leg., I 58 (129); Wykaz regestów Archiwum Archidiecezjalnego we Wrocławiu, W. 1970 s. 131; – Arch. Archidiec. w P.: AC 1426 k. 11v.; Arch. Państw. w P.: Pyzdry Ziem. 8 k. 25, 134, 9 k. 124v., 10 k. 146v. (sprzedaż Koźmina), 281v., 345v., 399 (siostry), 428; – Do obydwu Mościców ponadto: Kartoteka Pracowni Słown. Hist.-Geogr. Średniowiecznej Wielkopolski IH PAN w P. (głównie Stęszew, Koźmin, Opalenica).

Antoni Gąsiorowski

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.