Sułkowski Nasięgniew h. Rola (zm. 1441 lub 1442), kanonik poznański, kruszwicki, włocławski, łęczycki, archidiakon dobrzyński.
Był synem Sułka (Fulka?) z Sułkowa na Kujawach brzeskich.
Przed 20 XI 1420 uzyskał S. uprawnienia notariusza publicznego cesarskiego mianowania. Wystąpił wtedy przy oficjale poznańskim Bogusławie Śwince, pochodzącym najpewniej także z Kujaw. Dn. 31 III 1419 otrzymał prowizję papieską na plebanię w Byczynie (oszacowaną na 15 grzywien) w diec. włocławskiej, wakującą po śmierci Mikołaja Schonborna, ale jej wówczas nie objął, gdyż starali się o nią także inni kandydaci. Na wiosnę 1424 zapisał się na Uniw. Krak., uiszczając niewielkie wpisowe w wysokości 1 gr. Studia podjął wraz z zapisanym na uniwersytet w semestrze zimowym t.r. Władysławem z Sarnowa, późniejszym kolegą z kapit. włocławskiej i poznańskiej. Następnie udał się do Kurii Rzymskiej i 9 V 1425 osobiście złożył zobowiązanie annatowe za plebanię w Byczynie. W Kurii przebywał zapewne do poł. r. 1432, nie wiadomo jednak, czy był to pobyt ciągły. Dn. 3 VI 1427 zrezygnował tam z prestiżowej, lecz mało dochodowej (6 grzywien) kanonii w kruszwickiej kolegiacie św. Piotra. Zapewne podczas swego pobytu w Rzymie ubiegał się też bezskutecznie o plebanię w Lubotyniu (diec. włocławska), składając 27 VI t.r. suplikę o tę prebendę (szacowaną na 10 grzywien). Dn. 10 II 1432, posiadając już święcenia kapłańskie, prosił papieża Eugeniusza IV o prowizję na kanonię poznańską, wakującą po rzekomej śmierci Mikołaja Głębockiego. Oszacował wtedy prebendę kanonicką na 6 grzywien, podczas gdy Głębocki najpewniej posiadał w tym czasie kanonię «fundi» Jankowo o dochodach wynoszących 25 grzywien. Wobec faktu, że Głębocki żył (zm. dopiero w r. 1468), zabiegi S-ego nic nie dały. Zapewne wkrótce potem, jeszcze przed 21 V 1432, uzyskał S. papieską ekspektatywę na beneficja w diec. włocławskiej i płockiej. Tego samego dnia otrzymał także prowizję na plebanię w arcybiskupim Grzegorzewie (24 grzywny) w diec. gnieźnieńskiej (ziemia łęczycka), a 1 VII t.r. osobiście złożył zobowiązanie annatowe od tej prebendy. Kanonikiem poznańskim S. został najpewniej na przełomie l. 1433 i 1434. Dn. 16 II 1434 pojawił się po raz pierwszy i ostatni na posiedzeniu kapit. poznańskiej. Wystąpił na końcu listy kanoników, co sugeruje, że jego staż w kapitule był niedługi; nie wiadomo, do kiedy trzymał poznańską kanonię. W r. 1435 został S. poświadczony jako kanonik włocławski, biorąc udział 1 I t.r. w posiedzeniu generalnym tamtejszej kapituły. Prebendę w kapit. włocławskiej zawdzięczał najpewniej uzyskanej w 1. poł. r. 1431 ekspektatywie papieskiej. Nie sposób określić, czy S. regularnie rezydował we Włocławku; bywał na posiedzeniach generalnych i angażował się w prace korporacji. W styczniu 1435 zamienił się z kanonikiem Władysławem z Sarnowa wsiami prestymonialnymi (prowizjami): oddał mu Witowo w zamian za Poklękowo. Zarządzał też wtedy dobrami scholasterii włocławskiej. Dn. 29 III 1436 został zawieszony w prawach do refekcji i udziału w posiedzeniach kapituły na trzy miesiące. Przyczyną były obraźliwe słowa użyte przez S-ego wobec prepozyta Piotra z Krępy i kanonika Janusza z Młodawina. Po upływie terminu kary włączył się ponownie w działalność kapit. włocławskiej. Wysyłany był wraz z innymi kanonikami w celu wyznaczania granic dóbr kapitulnych (1436), zarządzał dobrami scholasterii (do sierpnia 1438), otrzymał też działkę na budowę kurii kanonickiej (1436), co sugeruje, że rezydował lub zamierzał rezydować we Włocławku, także poza terminami kapituł generalnych. W r. 1437 dostał w zarząd wieś prestymonialną Kurowo. Dn. 28 III 1439 z powodu znieważenia bp. włocławskiego Władysława Oporowskiego został ponownie zawieszony w prawach kanonika, a na posiedzeniu kapit. generalnej 17 VIII karę tę przedłużono mu o pół roku (do 6 I 1440). Po raz ostatni w metryce kapit. włocławskiej S. odnotowany został w styczniu 1440, kiedy oddał kanonikowi Maciejowi Dryi swoją wieś prestymonialną Kurowo w zamian za Biskupice. Równocześnie z działalnością w kapit. włocławskiej S. nadal zabiegał o inne beneficja. Przypuszczać można, że na podstawie wspomnianych już ekspektatyw udało mu się osiągnąć także katedralną kanonię płocką, a przynajmniej prawa do niej. Uzyskał je po śmierci Stanisława Chebdzica z Niewiesza (zm. przed 15 I 1433) a przed 21 VIII 1437, kiedy S. zamienił tę prebendę (oszacowaną na 15 grzywien) z Janem z Niewiesza na inne, nieznane beneficjum. Między 12 I a 3 II 1440 otrzymał po Janie z Młodawina archidiakonat dobrzyński, a przed 3 II 1440 objął kanonię w kolegiacie łęczyckiej. S. zmarł po 9 IX 1441 a przed 3 IV 1442, kiedy wystąpił jego następca na archidiakonacie dobrzyńskim Jakub z Kłodawy. Kapit. płocka udzieliła wtedy Jakubowi prawa do opcji wsi prestymonialnych, przysługującego po trzymiesięcznym okresie rezydencji, co sugeruje, że S. zmarł zapewne w styczniu 1442.
Radzimiński, Prałaci i Kanonicy, I 98, 119; – Gąsiorowski A., Kanonicy włocławscy w najstarszej metryce kapitulnej (1435–1500), w: Duchowieństwo kapitulne w Polsce średniowiecznej i wczesnonowożytnej. Studia nad pochodzeniem i funkcjonowaniem elity kościelnej, Red. A. Radzimiński, Tor. 2000 s. 45; Kowalska-Pietrzak A., Prałaci i kanonicy kapituły łęczyckiej do schyłku XV wieku, Ł. 2004 s. 309–10; – Acta capitulorum, I; Bull. Pol., IV, V (z błędami); Cod. epist. saec. XV, II; Kod. Wpol., VIII nr 899; Metrica capituli Wladislaviensis antiquissima (1435–1518). CD-ROM, P.–Kórnik 2001; Metryka Uniw. Krak., I nr 24e/028; Mon. Pol. Vat., X; Repertorium Germanicum, Bearb. H. Diener, B. Schwarz, C. Schöner, Tübingen 2004 V cz. 2, 3; – Arch. Archidiec. w P.: sygn. CP 28 k. 130; Arch. Diec. w Płocku: Odpis ks. W.T. Mąkowskiego z zaginionej księgi akt kapit. płockiej z l. 1437–45, nr 31, 32, 91; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 6558 (Teki Ulanowskiego, rachunki kolegiaty łęczyckiej) s. 319, 323, 327; – Informacje z kartoteki prałatów i kanoników pozn. w posiadaniu autora.
Paweł Dembiński