Poll (Pohl) Natalia (1847–1886), Rosjanka, działaczka polskiego ruchu rewolucyjnego. Ur. w Petersburgu, była córką Michaiła, właściciela dóbr ziemskich w gub. witebskiej (dostępne źródła nie podają jej nazwiska rodowego). Ukończyła Gimnazjum Aleksandrowskie w Petersburgu ze złotym medalem i uzyskała uprawnienia nauczycielki prywatnej. Znała kilka języków, a uzdolniona literacko próbowała tłumaczenia obcych utworów na język rosyjski. Po poślubieniu wiceprokuratora Sądu Okręgowego w Wilnie Polla przez kilka lat mieszkała z mężem w tym mieście. Stała się entuzjastką ówczesnych prądów radykalno-społecznych. Zapewne wspólne przekonania ideowe zbliżyły ją z sędzią Piotrem Bardowskim. Kiedy zmarł jej mąż, P. zdecydowała się połączyć z Bardowskim i w r. 1882 przyjechała do niego do Warszawy. Rozwinęła tu wkrótce nadzwyczaj ruchliwą działalność. Właściwie ona wciągnęła Bardowskiego do czynnego i bezpośredniego udziału w pracy rewolucyjnej. Wspólnie z nim oraz z sędzią Michaiłem Dobrowolskim utworzyli w Warszawie pierwszą rosyjską komórkę rewolucyjną, a ich dom stał się ośrodkiem skupiającym postępowych Rosjan. P. prowadziła bibliotekę rosyjskich nielegalnych wydawnictw rewolucyjnych. W maju 1883 na propozycję M. Dobrowolskiego wspólnie z Bardowskim przyjęli do swojego mieszkania przybyłą do Warszawy przedstawicielkę Narodnej Woli Wawrę Szczulepnikową, a potem zgodzili się na przechowywanie różnych materiałów drukarskich partii. Kiedy Szczulepnikową opuściła 3 XII 1883 Warszawę, P. przejęła jej funkcje i odtąd inkasowała składki na rzecz Czerwonego Krzyża Narodnej Woli, a także Tow. Pomocy Zesłańcom. Z taką samą ofiarnością udzielała się w pracy polskiej partii socjalno-rewolucyjnej «Proletariat», z którą związany był Bardowski. Wobec jego obowiązków służbowych ona faktycznie kierowała wszystkim i pośredniczyła w kontaktach między kierowniczymi działaczami polskiej i rosyjskiej partii, utrzymywała z nimi bezpośrednią łączność, a także z oficerami rosyjskimi pozyskanymi dla sprawy rewolucji. P. objęła funkcję kasjerki Komitetu Centralnego «Proletariatu», w jej dyspozycji znajdowały się również pieczęcie i archiwum partii. Zdaniem Stanisława Kunickiego i innych proletariatczyków «była ideałem rewolucjonistki gotowej ofiarować wszystko dla sprawy».
Aresztowana wraz z Bardowskim 10 VII 1884 i osadzona w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej, podczas wstępnych przesłuchań usilnie starała się pomniejszyć rolę Bardowskiego. Głęboko wstrząsnęły nią zeznania Teodory Rusieckiej, którą – związana dawną przyjaźnią – osobiście wprowadziła w sprawy partii. Zamknięta w pojedynczej celi i całkowicie izolowana, po kilku miesiącach popadła w depresję psychiczną: nękały ją wyrzuty sumienia, że winna jest uwięzienia Bardowskiego, ponieważ nakłoniła go do zorganizowania rewolucyjnego kółka wojskowych i napisania „Odezwy do oficerów”. Wykorzystując jej rozstrój nerwowy władze śledcze podstępnie wydobyły od niej zeznania, łudząc obietnicą uratowania Bardowskiego. W wyjaśnieniach, złożonych w październiku i w listopadzie 1884, potwierdziła mocno obciążające ją i Bardowskiego zeznania Rusieckiej, dodała też wiele innych szczegółów o działalności ośrodka kierowniczego «Proletariatu» oraz roli S. Kunickiego, Tadeusza Rechniewskiego i dra Henryka Kowalewskiego z Wilna. Kiedy kryzys minął, 14 I 1885 cofnęła zeznania i wniosła skargę do Prokuratora Warszawskiej Izby Sądowej o wymuszanie na niej w czasie choroby zeznań, z których treści nie zdawała sobie sprawy. Wyrokiem administracyjnym z 29 VII 1885 skazana została w tzw. sprawie «190» na 5 lat zesłania do Syberii Zachodniej. Prośbę jej o pozostawienie w Warszawie w związku ze złym stanem zdrowia odrzucono. Władze obawiały się, iż zeznania P. przed sądem mogłyby zbyt skompromitować urzędników śledczych i spowodowały pośpieszne wywiezienie jej na zesłanie. Przebywając w moskiewskim centralnym więzieniu etapowym P. 1 IX jeszcze raz odwołała wszystkie swoje zeznania. Wieść o straceniu Bardowskiego załamała ją ostatecznie: wkrótce po dotarciu do miejsca zesłania zmarła.
Z pierwszego małżeństwa P. miała syna Michaiła, ur. ok. 1869, kadeta.
PSB, XI (Bardowskij Piotr); – Baumgarten L., Dzieje Wielkiego Proletariatu, W. 1966 (fot.); Kulczycki L., Mazowiecki M., Historia polskiego ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim, Kr. 1903 s. 79, 80; Perl F. [Res], Dzieje ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim do powstania PPS, W. 1958; – Kółka socjalistyczne Gminy i Wielki Proletariat, … Źródła, Wyd. L. Baumgarten, W. 1966; – „Walka Klas” 1884 nr 3 s. 20, 1886 nr 4 s. 9–20; „Z Pola Walki” 1959 nr 3, 1960 nr 1, 1963 nr 2, 4; – AGAD: Prokurator WIS 980 k. 61, 86, 148, 228–229.
Alicja Pacholczykowa