Riazanowicz Niemira h. Korczak (zm. po r. 1453), marszałek księcia Świdrygiełły, star. briański i łucki. Pochodził z możnego rodu ruskiego Korczaków; jego braćmi byli Iwan Kozaryn, marszałek ziemi łuckiej, oraz Mitko.
Pierwsza wiadomość o R-u pochodzi z r. 1415, kiedy to świadczył na dokumencie wystawionym przez Świdrygiełłę dla Mikołaja, rektora kościoła Najśw. Panny Marii w Żydaczowie. Od tego czasu R. był związany ze Świdrygiełłą. Po jego stronie uczestniczył w wojnie z Koroną i Zygmuntem Kiejstutowiczem w l. 1431–6. W tym okresie piastował urząd star. briańskiego i marszałka Świdrygiełły. Źródła poświadczają R-a na tych stanowiskach w r. 1434. T. r. posłował on do chana Złotej Ordy Seid-Achmeta celem uzyskania pomocy tatarskiej dla Świdrygiełły w wojnie przeciw Polakom i Litwinom. Po objęciu rządów na Wołyniu przez Świdrygiełłę w r. 1442 R. otrzymał urząd star. łuckiego i sprawował go do końca r. 1453. Wraz ze swoim bratem Iwanem Kozarynem należał wówczas także do rady książęcej. W zamian za poparcie i wierną służbę Świdrygiełło nadał po r. 1442, należącemu do R-a, miastu Litowiż (nad górnym Bugiem) prawo magdeburskie.
Jesienią 1449 uczestniczył R. w zjeździe panów lit. z Kazimierzem Jagiellończykiem w Wilnie. Podczas obrad, 2 XI, król wystawił dla R-a dokument zatwierdzający niektóre jego posiadłości. W tydzień później w Grodnie (9 XI) Kazimierz Jagiellończyk wydał drugi dyplom dla R-a zawierający tym razem potwierdzenie dóbr otrzymanych przez R-a w spadku po bracie Mitku. Z tych dokumentów wynika, że R. posiadał dobra leżące między górną Turją a Bugiem i nad górnym Styrem (w części było to stare dziedzictwo jeszcze z czasów w. ks. Witolda): Litowiż, Czerwiszcze, Stwołowicze, Torhowica, Dubno, Marków Staw, Sierń, Mstyszyn, Ziemno, Sielce, Budnowo, Czestny-Krest, Siernimawy. Ponadto na podstawie testamentu jego syna Jakuba Wojny (zm. po r. 1461) można przypuszczać, że do R-a należały jeszcze następujące dobra: Pieszczana, Korszewo, Żdżary, Żdżarki, Rakulin, Serdziatycze, Zabołotce, Grybowica, Szczeniuczyn, Żytany, Horeczow, Tyszkowicze, Szczuczatyń, Kreczów, Horki i Olesk.
Przywilejami z r. 1449 Kazimierz Jagiellończyk i panowie lit. chcieli pozyskać R-a dla sprawy przyłączenia Wołynia do Litwy. Ponadto Świdrygiełło polecił R-owi jako staroście oddać Łuck w ręce Litwinów po swoim zgonie. W wyniku tych zabiegów R. wraz z innymi panami wołyńskimi złożył odpowiednią przysięgę na ręce posłów lit. i po śmierci Świdrygiełły (10 II 1452) wydał Łuck Litwinom. Potem wraz z Maskiem Hulewiczem, Pieszką i Fedką Kozłowskim R. odprowadził zwłoki zmarłego księcia do Wilna. Przy tej okazji brał udział w rozmowach z panami lit., dotyczących dzielnicowej samodzielności Wołynia w ramach W. Ks. Lit. Wówczas to 2 III 1452 otrzymał on trzeci przywilej od Kazimierza Jagiellończyka potwierdzający jego dobra, w zasadzie tylko te, które obejmowały dwa poprzednie dokumenty z r. 1449. Wkrótce jednak R. rozczarował się do rządów lit. i wraz z Olizarem Szyłowiczem z rodu Kierdejów zorganizował spisek, zmierzający do przyłączenia Wołynia do Korony. Spisek ten został odkryty pod koniec 1453 r. i Litwini wywieźli oraz uwięzili R-a w Wilnie. Prawdopodobnie wyszedł on szybko z więzienia, bowiem Kazimierz Jagiellończyk nie zamierzał go ukarać i nie skonfiskował mu żadnych dóbr. R. zmarł niedługo po 31 XII 1453.
R. był żonaty z Anną i z tego małżeństwa miał syna Jakuba Wojnę, dworzanina Świdrygiełły (otrzymał w spadku po ojcu prawie wszystkie dobra) i córkę Marię, która wyszła za mąż za kniazia Michała Wasylewicza Czartoryskiego (zob.) Na mocy testamentu Jakuba Wojny (zm. po r. 1461) ogromna większość dóbr R-a przeszła w posiadanie Czartoryskich.
Boniecki, Poczet rodów, s. 204; Wolff, Kniaziowie lit.-rus., s. 23, 607; tenże, Senatorowie W. Ks. Lit., s. 21; – Halecki O., Dzieje unii jagiellońskiej, Kr. 1919 I 377, 383; tenże, Ostatnie lata Świdrygiełły i sprawa wołyńska za Kazimierza Jagiellończyka, Kr. 1915; Kolankowski L., Dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego za Jagiellonów, t. I (1377–1499); W. 1930 s. 268–9, 278; Lewicki A., Powstanie Świdrygiełły, Rozpr. AU Wydz. Hist.-Filoz., XXIX 205; Łowmiański H., Studia nad dziejami Wielkiego Księstwa Litewskiego, P. 1983 s. 428–9; Semkowicz W., O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle 1413 r., „Mies. Herald.” R. 7: 1914 s. 99–100; – Akta grodz. i ziem., II, XIV; Akty Juž. i Zap. Ross., I nr 18, 30; Akty lit.-russ. gosud., I nr 8; Akty Zap. Ross., I nr 36, 45, 53, 54; Arch. Jugo-Zap. Rossii, cz. VII t. 1 nr III/1–5; Arch. Sanguszków, I nr 47–50, III nr 7, 8, 10, 11; Archeografičeskij Sbornik Dokumentov, VII nr 3; Cod. Pol., I; Długosz, Historia, V 103, 104–5; Dokumenty moskovskogo Archiva Ministerstva Justicii, Wyd. M. Dovnar-Zapolskij, Moskva 1897 I 49/9, 50/1, 50/4, 51/1; Gramoty velikich knjazej litovskich s 1390 po 1569 god, Sobr. i izd. pod red. V. Antonoviča i K. Kozlovskogo, Kiev 1868 nr 5, 8; Liv-Est.- u. Kurl. Urk. buch, Abt. I Bd. 11 nr 321 s. 282; Russkaja Istoričeskaja Biblioteka, S. Pet.-Jur’ev 1910 XXVII szp. 96, 97, 98, 100–2; Skarbiec Diplomatow… Wyd. J. Daniłowicz, Wil. 1862 II nr 1686, 1803, 1891, 1913.
Krzysztof Ożóg