Siedlecki Nikodem, imię zakonne Kazimierz (1866–1931), ksiądz, pisarz i działacz społeczny. Ur. 14 IX w Łęczycy w rodzinie mieszczańskiej, był synem Romualda i Matyldy z Essów.
Szkołę początkową S. ukończył w Łęczycy. Od r. 1884 kształcił się w seminarium duchownym w Płocku. Święcenia kapłańskie otrzymał w czerwcu 1888. Był kolejno wikariuszem w Tłuchowie (koło Dobrzynia nad Wisłą) (1890–2), Chorzelach w pow. przasnyckim (1892–4) i prokuratorem seminarium duchownego w Płocku (1892–5). Dn. 6 I 1896 przeszedł do zakonu paulinów i przyjął imię Kazimierz. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął zajęcia w domu jasnogórskim jako spowiednik, kaznodzieja i opiekun ochronki fundacji Tyszkiewiczów. W początku 1900 r. na zaproszenie hr. Karoliny O’Rourke i Tyszkiewiczów wyjechał do Francji, gdzie przygotował studium teologiczne, wydane po powrocie do kraju pt. Życie eucharystyczne Najświętszej Marii Matki Boskiej w Eucharystii (W. 1901). W r. 1902 opublikował Przewodnik duchowny do miejsc świętych (Częstochowa). W tym czasie podjął starania o wydawanie w Częstochowie miesięcznika „Praca i Modlitwa”; zakończyły się one jednak niepowodzeniem. W l. 1906–7 wydawał S. pismo „Orędownik z pod Jasnej Góry i Ostrej Bramy”; pismo upadło wskutek konfliktu S-ego z przeorem Euzebiuszem Rejmanem, a S. opuścił zakon. W okresie pobytu u paulinów S. ogłosił wiele artykułów w pismach częstochowskich, m. in. w „Orędowniku…”.
Z Częstochowy przeniósł się S. do diec. łucko-żytomierskiej. Pracował najpierw w Kijowie, gdzie przez sześć lat był prefektem I gimnazjum i redaktorem pisma „Ład Boży”. Następne lata spędził wśród ludności zamieszkałej w głębi Rosji. Na krótko przed r. 1918 objął probostwo w Skwirze pod Kijowem. Po powrocie do Polski starał się o przyjęcie do diec. siedleckiej. Ostatecznie został inkardynowany do diec. lubelskiej. S. był najpierw kapelanem ochronki dla sierot wojennych, następnie zorganizował zakład wychowawczy w Turkowicach (pow. hrubieszowski) i bursę dla chłopców w Puławach. Utworzył w pow. biłgorajskim parafię w Lipinach Górnych, następnie był proboszczem w Blinowie (pow. janowski) i Zemborzycach (pow. lubelski). Ogłosił w tych latach Życie wewnętrzne Jezusa i Marii w oświetleniu eucharystycznym (P. 1927 I, L. 1929 I–II) i powieść dla młodzieży Skarb Janka. Pisał też liczne artykuły w prasie lubelskiej. W r. 1928 został zaproszony na kongres eucharystyczny do Sydney, lecz ze względu na zły stan zdrowia w ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował, a referat odczytał za niego ktoś inny. Zmarł 6 IV 1931 w Lublinie i tam został pochowany.
Kamieński S., Śp. ks. Kazimierz Siedlecki 1867[sic]–1931, „Wiad. Diec. Lub.” 1931 s. 120–1; «Orędownik z pod Jasnej Góry i Ostrej Bramy», „Biesiada Liter.” 1906 nr 22 s. 40; X., Z Częstochowy, „Kron. Rodzinna” t. 36: 1902/3 nr 1 s. 6–7; Zgon zasłużonego kapłana. Śp. ks. i prob. Kazimierz Siedlecki, „Głos Lubelski” 1931 nr 102; – Catalogus ecclesiarum et utriusque cleri tam saecularis quam regularis dioecesis Plocensis pro anno Domini 1885 s. 16, 1890 s. 23, 1893 s. 40, 1894 s. 40; – Arch. OO. Paulinów na Jasnej Górze: sygn 571, Diariusz ekonoma Seminarium Płockiego, 1895, 1904 (Akta luźne, s. 257–260), 1919 (Akta luźne, s. 41–62), sygn. 2223, Personalia, 1904 (Listy do o. Piusa Przeździeckiego, s. 245–249, 253–254), 1919 (Listy do Piusa Przeździeckiego, s. 41–62), sygn. 2425 (Cathalogus patrum ac fratrum, 1833–1933 s. 8–9).
Janusz Zbudniewek