Ninota (zm. 1362/3), kasztelan radomski i starosta włodzimierski. Brak danych o jego przynależności rodowej i o posiadanym majątku ziemskim. Kasztelanię radomską objął po Janie z Pilicy. Pierwszy raz występuje w źródłach z tytułem kasztelana radomskiego 2 I 1350 jako świadek w Lublinie na akcie sprzedaży wójtostwa radomskiego. Obecność N-y w otoczeniu króla w Lublinie świadczy o jego udziale w wyprawie ruskiej, odbytej pod koniec 1349 r. Z tytułu piastowanego urzędu N. wchodził w skład rady królewskiej. Spotykamy go wśród świadków dokumentów królewskich wystawianych głównie w Krakowie i Sandomierzu. W r. 1358 świadkował na wielkim przywileju Kazimierza Wielkiego dla miasta Krakowa, a w r. n. brał udział w zjeździe w Łowiczu, świadkując na przywilejach króla dla arcbpa gnieźnieńskiego Jarosława ze Skotnik oraz dla ks. czerskiego Siemowita III, któremu król zapisał na wypadek swojej śmierci Płock i całą dzielnicę płocką. Na dokumencie z r. 1362 w sprawie darowizny na Rusi N. występuje także z tytułem starosty włodzimierskiego. Przyjmuje się, że Kazimierz Wielki najpewniej wyłączył spod kompetencji starosty generalnego ruskiego teren księstwa włodzimierskiego i stworzył osobne starostwo. Wtedy już, być może, król mianował N-ę starostą włodzimierskim. Ostatnia o nim wiadomość pochodzi z 8 XII 1362, a w początkach r. n. kasztelanem radomskim był już Klemens Mokrski, N. zmarł zatem na przełomie l. 1362/3.
Kaczmarczyk Z., Monarchia Kazimierza Wielkiego, P. 1939–46 I 135, 294, 308, II 308; Paszkiewicz H., Polityka ruska Kazimierza Wielkiego, W. 1925 s. 120, 186, 205; – Akta grodz. i ziem., III nr 6; Iura Masoviae Terrestria, W. 1972 I nr 18; Kod. Mpol., I 3 (nr 967 – błędnie odczytaną datę 11 XI 1370 poprawił H. Paszkiewicz na 22 I 1350); Zbiór dok. mpol., I nr 87 (błędnie Mathia), 90, IV nr 957, VIII nr 2534.
Franciszek Sikora