Krukowski Olgierd Henryk Rufin (1893–1945), lekarz chorób zakaźnych, mikrobiolog, neurolog, neuropatolog, kręgarz. Ur. w rodzinie szlacheckiej 19 I w Karabczyjowie (pow. Kamieniec na Podolu), syn Władysława i matki z d. Czajkowskiej. K. studiował medycynę na uniwersytecie w Odessie w l. 1911–6 i w r. 1916 uzyskał tytuł lekarza, a w r. n. dyplom i prawo praktyki. W l. 1916–8 K., jak sam podał do „Encyklopedii Trzaski”, był asystentem kliniki chorób wewnętrznych w Odessie. Informacja ta wydaje się nieścisła, ponieważ gdzie indziej K. kilkakrotnie informuje, że brał udział w wojnie światowej jako kapitan armii rosyjskiej, że w r. 1917 był na froncie w Rumunii, a później służył w armii S. Petlury. Jako inwalidę wojennego uznano go za niezdolnego do służby wojskowej. Przez pewien czas pracował na Podolu jako lekarz ziemski. W r. 1922 przeniósł się do Lwowa, gdzie w Instytucie Biologii Ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza u Rudolfa Weigla pracował nad zarazkami duru plamistego Rickettsia Prowazeki i był karmicielem zakażonych wszy oraz pracował w Szpitalu Państwowym jako sekundariusz oddziału zakaźnego. W tym okresie intensywnie pracował naukowo na terenie wymienionych zakładów oraz pracowni bakteriologicznej Zakładu Anatomii Patologicznej Uniw. Lwow., badając etiologię, bakteriologię i immunologię chorób zakaźnych, zwłaszcza duru plamistego, płonicy i nagminnego zapalenia opon mózgowych, i opracowując z Ludwikiem Fleckiem szczepionkę przeciw durowi plamistemu.
W wyniku tych badań ogłosił w l. 1923–4 15 prac naukowych w „Medycynie Doświadczalnej i Społecznej”, „Nowinach Lekarskich”, „Pediatrii Polskiej”, „Polskiej Gazecie Lekarskiej”, „Paris Medical” i „Vračebnoe Delo”. Do najcenniejszych należą: O aglutynacji Rickettsia Prowazeki przy durze osutkowym u człowieka („Med. Doświadczalna i Społ.” 1923), O zastosowaniu seroterapii swoistej w durze plamistym („Pol. Gaz. Lek.” 1923), Badania doświadczalne nad płynem mózgowo-rdzeniowym chorych na dur plamisty („Med. Doświadczalna i Społ.” 1924), Oddziaływanie skóry w durze plamistym na odmieńca i prątki pokrewne („Med. Doświadczalna i Społ.” 1923, wspólnie z Fleckiem), O używaniu stałej zawiesiny odmieńca X 19 do odczynu Weil-Felixa („Pol. Gaz. Lek.” 1923, wspólnie z Januszem).
K. znajdował czas i na praktykę prywatną. W r. 1923 zweryfikował w Poznaniu dyplom lekarski. W r. 1924 przeniósł się do Warszawy i po uzyskaniu w grudniu 1924 r. prawa praktyki w Polsce zajął się praktyką prywatną, zwłaszcza w dziedzinie neurologii. W leczeniu stosował kręgarstwo, którym zaczął interesować się we Lwowie. Jako kręgarz cieszył się wielkim powodzeniem. Propagował kręgarstwo drogą odczytów, pogadanek i publikacji. Wydał własnym nakładem Kręgarstwo jako nowa metoda lecznicza (Wil. 1926), pracę ilustrowaną, przedstawiającą w sposób naukowy anatomię, technikę badania i leczenia w kręgarstwie. W l. 1927–30 wydał 6 broszurek popularyzujących kręgarstwo. Podczas drugiej wojny światowej był więziony na Pawiaku. Żonaty z Zofią z Ładów, był bezdzietny. Zmarł 22 XI 1945 r. w Warszawie.
Fot. w Gł. B. Lek.; – Enc. Trzaski; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Konopka S., Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, W. 1936 s. 1297; toż, na 1938 rok, W. 1938 s. 703; K. O., Chiropractic – kręgarstwo – chiroterapia, W. 1930 (spis prac); tenże, Kręgarstwo dzisiaj, W. 1927 (fot.); – „Now. Lek.” 1924 nr 1 s. 6–8; „Pol. Gaz. Lek.” 1926 nr 26 s. 516; – Arch. Lek. Gł. B. Lek.: T. 86/16, 354/24, 394/2.
Teresa Ostrowska