Sieroszewska Paulina, krypt.: P.S., Ps, P.Sier. (ok. 1856–1915), działaczka oświatowa i społeczna, publicystka. Ur. w Kuflewie na Mazowszu, była najstarszą córką Leopolda i Walerii z Ciemniewskich, siostrą Wacława (zob.).
Po śmierci matki w r. 1868 S-ą zaopiekowała się rodzina Sikorskich. Ściągnięto ją do Warszawy, gdzie ukończyła szkołę Jadwigi Sikorskiej, a następnie uczęszczała na wykłady Uniwersytetu Latającego. Brat Jadwigi, Stanisław Sikorski, sfinansował wyjazd S-iej do Anglii na studia z zakresu nauk społecznych. Po powrocie do Warszawy ok. r. 1877 uczyła języka angielskiego oraz wykonywała tłumaczenia z tego języka; drukiem ukazała się tłumaczona przez S-ą praca E. Phillpotts’a „Kłamliwi prorocy” (W. 1900). S. sympatyzowała z ruchem socjalistycznym. Aresztowana wkrótce po bracie w jesieni 1878, została wywieziona do Kurska; z braku dowodów winy otrzymała pozwolenie powrotu do Warszawy. Działała w kręgach warszawskiej inteligencji postępowej. Była członkiem nielegalnego Kobiecego Koła Oświaty Ludowej i organizowała kolportaż tanich książek popularnonaukowych dla ludności wsi i małych miast. W początku l. dziewięćdziesiątych wraz z Rozalią Brzezińską, Julią Sikorską i in. brała udział w zakładaniu w Warszawie prywatnych szkół początkowych i opiekowaniu się nimi. Należała też do Zjednoczenia Równouprawnienia Kobiet. Równocześnie pomagała bratu Wacławowi, zesłanemu na Syberię, przesyłając mu książki, załatwiając publikacje w pismach warszawskich nadsyłanych przez niego utworów literackich, a także prowadząc starania o jego uwolnienie.
W r. 1900 S. reprezentowała w pertraktacjach z Aleksandrem Świętochowskim spółkę (wchodzili do niej m.in. Edward Abramowski, Stanisław Stempowski, Wacław Sieroszewski i Stefan Żeromski), która odkupiła czasopismo „Prawda”. Od kwietnia 1900 S. prowadziła administrację tego pisma i była jego współredaktorką; publikowała w „Prawdzie” liczne artykuły i noty, głównie o tematyce społeczno-oświatowej. S. należała do wielbicielek Świętochowskiego i do końca życia starała się wspierać jego działalność publiczną. Pomagała mu także w sprawach życia codziennego. W r. 1905 podpisała wraz ze Świętochowskim, Aleksandrem Lednickim i Aleksandrą Bąkowską telegram do redakcji pisma „Syn otečestva” solidaryzujący się z działaczami rosyjskiego Związku Postępowo-Demokratycznego. Z redakcją „Prawdy” związana była S. do r. 1911 (w l. 1906–8 podpisywała pismo jako wydawca, a w l. 1906–7 była jego redaktorem naczelnym). Była czynna w Tow. Kultury Polskiej (TKP), założonym w r. 1906 przez Świętochowskiego. Po uruchomieniu organu TKP, dwutygodnika „Kultura Polska”, w r. 1908 weszła do jego redakcji, a następnie w r. 1913 do redakcji kontynuacji tego pisma i miesięcznika „Humanista Polski”. Zasilała oba te periodyki swymi artykułami drukowanymi anonimowo, podpisywanymi krypt.: P.S., Ps, P.Sier., bądź też pełnym nazwiskiem; była też sekretarką redakcji „Humanisty Polskiego”. Ludwik Krzywicki pisał o S-iej w swych „Wspomnieniach”: «Niezbyt urodziwa, postawy niewdzięcznej […] z natury swej chciwa rządów, opryskliwa […] Że przebiła się przez życie zawdzięczała to swojej energii».
W czasie pierwszej wojny światowej S. została sanitariuszką Polskiego Czerwonego Krzyża, dyżurowała na dworcach, opatrując rannych żołnierzy. Zaraziwszy się tam tyfusem, zmarła w Warszawie 25 I 1915. Pochowana została na cmentarzu Powązkowskim.
S. rodziny nie założyła.
Brykalska M., Aleksander Świętochowski, W. 1987; taż, Aleksander Świętochowski jako wydawca i redaktor „Prawdy” (1881–1900), Wr. 1974; Dąbrowski, Czerwona Warszawa; Giełżyński W., Prasa warszawska (1661–1914), W. 1962; Kmiecik Z., Czasopisma radykalnej inteligencji polskiej (1899–1905), „Z pola walki” 1985 nr 4 s. 88; – Klemensiewiczowa J., Przebojem ku wiedzy, Wr. 1961; Krzywicki L., Wspomnienia, W. 1958–9 II–III; Sieroszewski W., Dzieła [Pamiętniki], Kr. 1959–63 XVI, XVIII, XX (tu indeks); tenże, Listy z Syberii [do S-iej], „Arch. Liter.” T. 8: 1964; Stempowski S., Pamiętnik, Wr. 1953; [Świętochowski A.], Wspomnienie pozgonne. Paulina Sieroszewska, „Humanista Pol.” 1915 nr 2 s. 4; – „Kur. Warsz.” 1915 nr 26 s. 5; „Prawda” 1915 nr 4 s. 7; „Tyg. Ilustr.” 1915 nr 6 s. 91 (fot.); – Arch. paraf. św. Zbawiciela w W.: Metryka zgonu nr 66/1915; B. Narod.: rkp. II 2749, II 5197, IV 5205, IV 11137; B. Ossol.: rkp. 6978/I, 7182/II; – Relacje ustne stryjecznego wnuka, prof. Andrzeja Sieroszewskiego z W.
Stanisław Konarski