Biernacki Paweł, h. Poraj (1740–1826), kasztelan sieradzki i brygadjer kawalerji narodowej, był bratankiem Władysława, a synem Jana Kantego, skarbnika piotrkowskiego (1742), porucznika chorągwi lekkiej (1743), oraz Katarzyny Witowskiej; uczył się w Collegium Nobilium Konarskiego, gdzie na sejmiku szkolnym popisywał się wymową przeciw deistom (1757). Służbę wojskową rozpoczął w r. 1762 (bo w r. 1807 liczono mu jej 45 lat). W życiu publicznem szedł śladem stryja, tzn. protestował w r. 1764 przeciw konfederacji Czartoryskich, a zakładał 25 V 1767 w swem województwie konfederację malkontentów partji saskiej. Służył jako rotmistrz w konf. barskiej pod Józefem Zarembą, zwalczał Bierzyńskiego i jego stronników; 20 I 1772 wybrany w Widawie przez Sieradzan na regimentarza; prawdopodobnie bił się pod Piotrkowem 10 XII 1769, Kościanem 16 VIII 1770, Widawą 23 VI 1771, i znów pod Piotrkowem 23 III 1772, ale gdy obok Rosjan wystąpili zbrojnie Prusacy, za przykładem Z. złożył broń w maju 1772. Po sześciu latach był jeszcze miecznikiem piotrkowskim, gdy prosił o miejsce w Radzie Nieustającej, aby móc służyć królowi, którego ręki głosił się »dziełem«. W r. 1780 proponowany przez Radę do kasztelanji spicymirskiej, 1782 posłował na sejm, 1783 awansował na cześnika sieradzkiego i chorążego piotrkowskiego, w r. 1788 po stryju na kasztelana sieradzkiego. Zasiadał w Radzie Nieustającej (1786) i Komisji Skarbowej (1784), której ważne wyświadczył przysługi; nosił ordery św. Stanisława i Orła białego. Na uzupełniających wyborach 1790 r. popierał elekcję vivente rege, ale jeszcze nie dziedziczność tronu. Podczas kampanji 1792 dowodził jako brygadjer kawalerją narodową; widocznie jednak nie był skłonny do rewolucji, skoro go uważano w poselstwie rosyjskiem za przeciwnika ustawy majowej. Miał jechać w marcu 1794 z perswazjami do Madalińskiego, ale zdaje się zaniechał tej misji. Brygada B-go pod nazwą 2. brygady kawalerji naród, dywizji wielkopolskiej odegrała znaczną rolę w powstaniu kościuszkowskiem (obrona Warszawy i kampanja wielkop. Dąbrowskiego). Czynny udział samego szefa w tych walkach nie jest bliżej znany. Podczas powstania 1806–7 r., powołany przez Dąbrowskiego 12 XI, organizował, poczęści własnym kosztem, brygadę jazdy w Depart. Kaliskim, 5 III uzyskał od Komisji Rządzącej zwolnienie »z rangą generała lieutenanta dobrze wysłużoną«. Ubiegał się o prezesurę Departamentu Kaliskiego, a nie wybrany, złożył też piastowaną przez kilka miesięcy godność piotrkowskiego sędziego pokoju. Umarł w Bartochowie 23 IX 1826. Brat jego Kazimierz w r. 1772 wojski, a w r. 1787 miecznik ostrzeszowski, w 1788 stolnik poznański, wyraźniej zaznaczył się jako regalista, posłując na kilka sejmów; w r. 1776 domagał się przywrócenia koronie rozdawnictwa wakansów, na sejmie czteroletnim jako poseł kaliski popierał reformy. Trzecia żona Pawła, Konstancja z Małachowskich, wojewodzianka mazowiecka (1773–1842), pisywała w podeszłym wieku dziełka dla młodzieży.
W. Enc. II.; Boniecki; Uruski; Kraushar, Książę Repnin i Polska, I 398; Smoleński Wł., Przewrót umysłowy, 46; tenże, Ostatni rok Sejmu W. 308; Korzon, Wewn. dzieje, W. 1898, wyd. II t. IV; Loret M., Między Jeną a Tylżą (Monografje w zakr. dz. now., wyd. Askenazy, W. 1902, II) 57, 142; Materjały do dziejów Komisji Rządz., Kr. 1918, wyd. M. Rostworowski; Corresp. du pr. J. Poniatowski avec la France, wyd. Skałkowski, P. 1921, I 20; Lauda sieradzkie (Teki Pawińskiego w zbiorach Kom. Hist. PAU.); listy B. do J. Zaremby w B. Kórnickiej. Informacje dra J. Staszewskiego.
Władysław Konopczyński