Sierakowski Paweł Jan (czasem Jan Paweł) z Mojkowa, h. Ogończyk (zm. 1711), kasztelan dobrzyński, poseł na sejmy. Pisał się z Bogusławic, był synem Jakuba.
Ożywiona działalność S-ego w samorządzie szlacheckim ziemi dobrzyńskiej przypada na początek l. sześćdziesiątych XVII w. Dwukrotnie w r. 1661 marszałkował sejmikowi ziemi dobrzyńskiej, także w r.n. wybrano go na marszałka sejmiku deputackiego, a w październiku 1664 przedsejmowego. Dn. 31 III 1665 otrzymał nominację na stolnika dobrzyńskiego. W l. sześćdziesiątych i siedemdziesiątych wielokrotnie wchodził do skarbowych deputacji sejmikowych swojej ziemi. Podczas bezkrólewia po abdykacji Jana Kazimierza w r. 1668 obrano S-ego sędzią sądu kapturowego ziemi dobrzyńskiej oraz posłem na konwokację. W r. 1669 uczestniczył w elekcji i oddał głos na Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Reprezentował ziemię dobrzyńską na pierwszym sejmie w r. 1670. Na drugim sejmie 1672, na który posłował także z ziemi dobrzyńskiej, 9 VI opuścił izbę poselską z protestacją. Wyszedł z izby razem ze Stanisławem Ubyszem, chorążym gostynińskim, który działając po myśli króla Michała Korybuta, przyczynił się następnie do zerwania sejmu. We wrześniu t.r. brał udział w popisie ziemi dobrzyńskiej, w grudniu został wybrany na posła na sejm pacyfikacyjny 1673 r. W r. 1674 uczestniczył w elekcji Jana Sobieskiego. W grudniu 1676 po raz kolejny był marszałkiem sejmiku ziemi dobrzyńskiej. Był deputatem na Trybunał Skarbowy. Wybrany na urząd sędziego ziemskiego dobrzyńskiego, królewską nominację otrzymał 31 III 1683. Dn. 9 VIII t.r. szlachta dobrzyńska wysłała go z poselstwem do króla. Po raz ostatni, jak się wydaje, posłował na sejm w r. 1685. Wyznaczono go na nim do komisji do spraw monetarnych.
W r. 1689, przed 6 X, uzyskał S. nominację na urząd kasztelana dobrzyńskiego. Przed r. 1695 wyznaczony został na senatora–rezydenta do boku króla, jednakże z powodu choroby nie wypełnił swego obowiązku; w styczniu t. r. szlachta dobrzyńska zaleciła posłom, aby go usprawiedliwić przed królem. W czasie bezkrólewia po śmierci Jana III w r. 1696 został S. powołany do rady ustanowionej przy boku prymasa Michała Radziejowskiego.
Na elekcji w r. n. S. opowiedział się za elektorem Fryderykiem Augustem I. Podeszły wiek i choroby stały się powodem ograniczenia działalności S-ego. W lipcu 1702 na popisie ustanowiono zastępcę S-ego, by pełnił za niego obowiązki duktora ziemi ze względu na jego poważną chorobę. Na sejmie lubelskim w r. 1703 został S. wyznaczony na senatora rezydenta na drugi kwartał r.n. W t. r. Szwedzi spalili dobra mojkowskie S-ego wraz z dworem. W kwietniu 1709 zwołał popis pospolitego ruszenia na 24 V t.r.
S. posiadał kilka wsi w ziemi dobrzyńskiej. W r. 1673 należały do niego część Sumina i Nowogrodu; pozostałą część Sumina kupił w r. 1692 wraz z częścią wsi Jarczechowo (wszystkie w pow. lipnowskim). Obok dóbr Mojkowy w woj. płockim (obecnie Majki Duże i Małe) dzierżył także królewszczyzny Jankowo i Trzebiegoszcz w pow. dobrzyńskim oraz pustkę zwaną Mień w pow. lipnowskim. Przez krótki czas posiadał S. także wsie Piątek i Lubowidz w woj. płockim, które wymusił od swojej synowej, w zamian za ustąpienie od oskarżeń o otrucie swego najstarszego syna Michała. Mylna jest informacja, że był właścicielem Steklenka. S. zmarł w r. 1711, przed 1 VII.
Z małżeństwa z Marianną Kempską miał S. synów: Michała (zm. przed 23 III 1701), stolnika dobrzyńskiego, i Hieronima. Pozostawił ponadto potomstwo, być może z drugą żoną, synów: Jakuba, miecznika dobrzyńskiego (1715–1733), Stanisława oraz córkę Ewę, żonę Stefana Żurawskiego.
Portret S-ego znajdował się w zakrystii katedry rzymskokatolickiej we Lw. (Dzieduszycki M., Kościół katedralny lwowski obrządku łacińskiego, Lw. 1872 s. 91); – Korytkowski, Prałaci gnieźn., III 505; Krajewski M., Słownik biograficzny ziemi dobrzyńskiej do 1945 r., Lipno 1992; Kossakowski, Monografie, III; Niesiecki; Żychliński, I 283 (błędy); Elektorowie; Elektorów poczet; Urzędnicy, VI/2; – Taczyński B., Uwagi o reprezentacji dobrzyńskiej na sejmy epoki oligarchii w latach 1650–1763, „Zap. Kujawsko-Dobrzyńskie” T. 6: 1987 s. 168, 173–4; – Acta Hist., II, X; Vol. leg., V 299, 722, 840; Waleszyński M. J., Sagitta Sierakowsciana…, P. 1697; – AGAD: ASW dz. 86, 113 k. 99–105.v, Bobrownickie Castr. Akta wieczyste t. 15/16 k. 330, 334, 551, 588, Insc. t. 5 s. 393, t. 6 s. 438, 1034, Rel. l k. 308, 342, 445, 536, Bobrownickie Terr. 8 s. 141, Oblig. 3 s. 649, Dok. papierowe 681; B. Czart.: rkp. 197 s. 339; B. PAN w Kr.: rkp. 8321 k. 11, 12, 30, 38, 60, 62, 116, 150, 155, 194, 216, 218, 232, 266, 295, 298.
Adam Kaźmierczyk