Romocki Paweł Nepomucen (1880–1940), inżynier technolog, minister komunikacji, działacz gospodarczy. Ur. 19 IV w Woli Marzeńskiej w pow. łaskim, był synem Juliusza, ziemianina, uczestnika powstania styczniowego, i Zofii z Łuczyckich.
R. ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi. Za udział w młodzieżowych organizacjach niepodległościowych otrzymał zakaz studiowania w Król. Pol. Ukończył politechnikę w Hannowerze, a w r. 1908 Instytut Technologiczny w Petersburgu. Następnie pracował w Koninie, prawdopodobnie w miejscowych zakładach garbarskich. Powołany do służby w wojsku rosyjskim, otrzymał stopień chorążego i w pierwszym roku wojny światowej walczył w szeregach tej armii. Od października 1915 był starszym adiutantem Brygady Strzelców Polskich, a od czerwca 1917 wchodził w skład sekcji wojskowej, której Związek Wojskowych Polaków powierzył sprawę formowania wojska polskiego w Rosji. W listopadzie t. r. został przez Naczelny Polski Komitet Wojskowy wyznaczony na komisarza 3 Dyw. Strzelców Polskich, a następnie wraz z Stanisławem Orgelbrandem byli pełnomocnikami tego komitetu w Mińsku Lit. W lutym 1918 R. (używając pseud. Morro) wraz z płk. Jerzym Osmołowskim przedostał się przez front i prowadził z władzami niemieckimi w Brześciu Lit. pertraktacje dotyczące warunków poddania I Korpusu Niemcom i wspólnej okupacji Białorusi. Pismo z warunkami niemieckimi dostarczył R. gen. Józefowi Dowbór-Muśnickiemu do Bobrujska 19 II, przywieziony niemieckim samolotem. R. brał też udział w wojnie polsko-radzieckiej 1920 r. jako dowódca baterii w 16 p. artylerii polowej. Wyszedł z wojska ze stopniem majora rezerwy (ze starszeństwem od 1 VI 1919) i do r. 1922 kierował pracami Komitetu Przemysłowego przy Min. Spraw Wojskowych. Związany był z Chrześcijańską Demokracją. Kandydował z ramienia tego stronnictwa (z listy nr 8 Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej) i został wybrany na posła do Sejmu RP I kadencji w 7. okręgu wyborczym (Łomża–Kolno–Ostrołęka–Szczuczyn). Był członkiem poselskiego Klubu Narodowego Chrześcijańskiego Stronnictwa Pracy i został wybrany na sekretarza jego zarządu, a następnie na członka komisji rewizyjnej. Brał udział w pracach sejmowych Komisji: Przemysłowo-Handlowej, Robót Publicznych i Budżetowej. Referował ustawy o prowizorium budżetowym państwa na III kwartał 1925 r., o środkach złagodzenia przesilenia finansowego oraz o ratyfikacji konwencji pocztowej z ZSRR. Zabierał głos przy rozpatrywaniu budżetu państwa na r. 1924, 1925 i 1926, a także budżetów poszczególnych organów państwowych jak Min. Robót Publicznych, Dyrekcji Poczt i Telegrafów, urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej i Prezydium Rady Ministrów. Przemawiał także w sprawie pożyczek dla drobnych przemysłowców. Jego wystąpienia sejmowe miały opinię gruntownie i fachowo opracowanych. W czasie przewrotu majowego w r. 1926 był R. łącznikiem pomiędzy Sejmem a prezydentem Stanisławem Wojciechowskim, a w końcu maja jako przedstawiciel Chadecji brał udział w rozmowach z rządem. W l. dwudziestych był prezesem rady nadzorczej spółdzielni mieszkaniowo-budowlanej «Zdobycz Robotnicza» w Warszawie oraz członkiem zarządu Zjednoczenia Kooperatyw Chrześcijańskich.
W dn. 14 VI 1926 przyjął R. tekę ministra kolei w gabinecie Kazimierza Bartla, zrzekając się mandatu poselskiego i występując z klubu poselskiego Chrześcijańskiej Demokracji. Po upadku gabinetu K. Bartla (24 IX 1926), został R. w trzecim jego gabinecie ministrem komunikacji i pełnił tę funkcję od 27 do 30 IX 1926, a następnie był od 2 X 1926 do 27 VI 1928 ministrem komunikacji w rządzie J. Piłsudskiego. W okresie kadencji R-ego powstało samodzielne przedsiębiorstwo Polskie Koleje Państwowe, rozpoczęto i częściowo zrealizowano budowę magistrali węglowej łączącej Śląsk z Gdynią, a także zbudowano w rekordowo krótkim czasie linię kolejową łączącą Śląsk z Poznańskiem (Kalety–Herby–Kępno), omijającą tereny przyznane państwu niemieckiemu. W marcu 1928 został R. wybrany ponownie do Sejmu w okręgu stołecznym z listy nr 1 Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Był przez pewien czas prezesem Związku Oficerów Rezerwy RP.
W l. 1929–30 R. był dyrektorem Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie, a następnie w l. 1930–3 pracował w Królewskiej Hucie. Od 1 XII 1933 do r. 1938 był dyrektorem Sierszańskich Zakładów Górniczych (kopalnia węgla kamiennego) w Sierszy w pow. chrzanowskim, będąc jednocześnie wiceprezesem zarządu spółki eksploatującej tę kopalnię. W r. 1938 został R. wybrany na naczelnego dyrektora Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego w Katowicach. W pierwszych dniach wojny 1939 r. próbował bezskutecznie nawiązać kontakt z rządem i z gen. Władysławem Sikorskim. Następnie połączył się z rodziną, przebywającą w okolicach Białej Podlaskiej i do Warszawy powrócił po jej kapitulacji. Od jesieni 1939 pracował pod kierunkiem byłego ministra przemysłu Antoniego Olszewskiego przy rejestracji strat, poniesionych w czasie działań wojennych i w wyniku represji okupantów. Komórka ta została później włączona do Delegatury Rządu na Kraj jako Departament Likwidacji. Zmarł w Warszawie 28 VI 1940 wskutek potrącenia na ulicy przez niemiecki samochód. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 kl. i dwukrotnie Krzyżem Walecznych (w kampanii 1920 r.) oraz Krzyżem Niepodległości.
W małżeństwie z Jadwigą z Niklewiczów (zm. 1975), siostrą Tadeusza Niklewicza (zob.), znaną katolicką działaczką społeczną (ślub 3 VI 1922), miał R. 3 synów: Andrzeja (zob.), Jana (zob.) i Tomasza, zmarłego w niemowlęctwie.
Album sterników państwa pol., s. 150, 151 (fot.); Łoza, Czy, wiesz, kto to, jest? – Mościcki-Dzwonkowski, Parlament RP 1919–27; Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–7, s. 144 (fot.), 147, 464, 466, 471; Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–33, s. 14 (fot.), 15, 211; Rocznik Oficerów Rezerwy RP, W. 1929 s. 3 (fot.), 54; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Bagiński H., Wojsko polskie na wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 46, 135, 137, 229, 233, 265–6; Cmentarz Powązkowski w Warszawie, W. 1984; Dziesięciolecie Polski Odrodzonej (fot.); Jędrzejewicz W., Kronika życia Józefa Piłsudskiego 1867–1935, Londyn 1977 II; Krzywobłocka B., Chadecja 1918–1937, W. 1974; Księga pamiątkowa inżynierów, s. 45, 50, 71, 96; Pisarski M., Koleje polskie 1842–1972, W. 1974; Próchnik A., Pierwsze piętnastolecie Polski niepodległej, W. 1983; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–18, W. 1969; – Rocznik Polityczny i Gospodarczy, W. 1938 s. 92; toż, W. 1939 s. 1209; Sprawozdanie Państwowej Rady Kolejowej za drugie trzylecie od kwietnia 1925 do marca 1928, W. 1928 s. 5; toż za l. 1928–31, W. 1931 s. 5–7; – „Tyg. Powsz.” 1975 nr 26 (dot. Jadwigi Romockiej); – AAN: Akta Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, sygn. 71 s. 215 (życiorys) – mikrofilm 31097; Paraf. w Marzeninie koło Łasku: Akt urodzenia nr 57/1880; – Informacje siostrzeńca, Antoniego Leopolda z W. i materiały w jego posiadaniu.
Stanisław Konarski