Paweł (Paszko) z Bogorii h. Bogoria (zm. po r. 1367), kasztelan biecki. Był synem, zapewne najmłodszym, Piotra z Bogorii, woj. krakowskiego. W r. 1316, wraz z braćmi: Mikołajem z Bogorii, późniejszym woj. krakowskim (zob.), i Jarosławem z Bogorii i Skotnik, późniejszym arcbpem gnieźnieńskim (zob.), zawierał ugodę z bratankiem Jakubem, synem Wojciecha ze Żmigrodu woj. sandomierskiego, w sprawie dóbr w pow. bieckim. W r. 1323 dał bpowi krakowskiemu Nankerowi łąki w lesie, zwanym Ostrołęka, w zamian za pola w Skotnikach. W r. 1324 nadał klasztorowi koprzywnickiemu dziesięciny z łanów kmiecych w Skotnikach Małych, a w r. 1331, jeszcze bez żadnej godności, brał udział, wspólnie z bratem Jarosławem, w układach w sprawie małżeństwa córki ich brata Mikołaja. Przed r. 1335 otrzymał od Kazimierza Wielkiego urząd sędziego ziemskiego sandomierskiego, gdyż z tym tytułem 27 II t. r. w Sandomierzu świadkował na przywilejach królewskich (prawa niemieckiego dla miasta Kazimierza i w sprawie szlachectwa podczaszego sandomierskiego Falisława). Należał już wtedy do zaufanych współpracowników króla, ponieważ znalazł się w nielicznym gronie panów polskich towarzyszących Kazimierzowi Wielkiemu na kongres w Wyszehradzie. P. brał udział w obradach kongresu (12 XI – 3 XII 1335) i był gwarantem wydanego wówczas przez Kazimierza Wielkiego aktu rekompensacyjnego dla Jana Luksemburskiego za zrzeczenie się tytułu króla polskiego. Należał, obok brata Mikołaja, do zawiązującego się już wówczas wśród panów małopolskich tzw. stronnictwa andegaweńskiego, o czym świadczy wyraźnie jego udział, wraz z najwybitniejszymi Małopolanami, w toczących się w lipcu 1339 w Wyszehradzie układach między Kazimierzem Wielkim a Karolem Robertem w sprawie następstwa tronu w Polsce. W l. n. P. pełnił nadal obowiązki sędziego sandomierskiego i towarzyszył królowi w czasie objazdów ziemi sandomierskiej. Brak wiadomości o działalności P-ła w okresie 1349–58; dopiero 15 III 1359 świadkował z tytułem kasztelana bieckiego na wystawionym w Opatowcu dokumencie królewskim. Od r. 1352 sędzią sandomierskim był Jakub Grotowic h. Rawa, a poprzednik P-a na kasztelanii bieckiej Tomasz, zwany Stang, występuje w źródłach w l. 1336–41, a zatem P. mógł objąć kasztelanię biecką najpóźniej przed r. 1352. W l. 1359–67 świadkował często na dokumentach królewskich i sądu ziemskiego krakowskiego. Brak bliższych danych o majątku P-ła; pisał się z Bogorii; posiadał Skotniki i wspólnie z braćmi dobra w ziemi bieckiej. Ostatnia wiadomość o nim pochodzi z 30 IX 1367 i zapewne zmarł rychło po tej dacie. W r. 1389 występowała przed sądem w Krakowie nie nazwana imieniem wdowa po kasztelanie bieckim przeciwko Prandocie z Nieprześni o 5 grzywien. Mogła to być wdowa po P-le, o ile Paweł Złodziej z Biskupic (występujący jako kasztelan biecki od r. 1377) był jego bezpośrednim następcą. Brak wiadomości o potomstwie P-ła.
W literaturze (Z. Wdowiszewski) nie łączy się wiadomości o Paszku z Bogorii z l. 1316–31 z późniejszym sędzią sandomierskim o tym imieniu, upatrując w tym pierwszym protoplastę Bogoriów wielkopolskich, który po objęciu przez Jarosława arcybiskupstwa gnieźnieńskiego przeniósł się wraz z nim do Wielkopolski (w r. 1415 występowali w źródłach wnukowie Paszka). Mało jest jednak prawdopodobne pojawienie się P-ła pierwszy raz w źródłach (1335) od razu z tytułem sędziego sandomierskiego. Do Wielkopolski mógł się przenieść któryś z synów P-ła.
Boniecki; – Dąbrowski J., Ostatnie lata Ludwika Wielkiego 1370–1382, Kr. 1918; Kaczmarczyk Z., Monarchia Kazimierza Wielkiego, P. 1939 I 143, 293, 313; Wdowiszewski Z., Ród Bogoriów w wiekach średnich, „Roczn. Tow. Herald.” T. 9: 1928/9; – Arch. Sanguszków, II 35; Cod. Pol., III; Kod. katedry krak., I; Kod. Mpol., I–III; Kod. m. Kr., I; Kod. Wpol., II; Przyczynki do dziejów polskich z Archiwum miasta Wrocławia, Wyd. A. Mosbach, P. 1860; Starod. Prawa Pol. Pomn., VIII uw. 158/59; Zbiór dokumentów mpol., I nr 50, 55, 101, 102.
Franciszek Sikora