Pean (Peanus, Pejan, Pianus) (zm. 1152), kanclerz wielkopolski, potem biskup poznański. Przypisuje mu się – wnioskując z brzmienia imienia – pochodzenie irlandzkie (J. Nowacki, K. Maleczyński), wiążąc także (Nowacki) z nazwą wsi Pijanowo pod Krobią (należącą do biskupów poznańskich). Wystąpił wśród świadków na dwu dokumentach dla klasztoru kanoników regularnych w Trzemesznie, datowanych r. 1145: Mieszka Starego (dokument powstał później, ale najpewniej w oparciu o starsze zapiski komemoracyjne) oraz kardynała – legata Humbalda, zapewne z akcją prawną odnoszącą się do t. r.; na obydwu P. występuje z tytułem kanclerza. Dziś uważa się już powszechnie, że był kanclerzem książęcym: wg wszelkiego prawdopodobieństwa księcia wielkopolskiego Mieszka Starego, choć nie można wykluczyć, że Bolesława Kędzierzawego. Jako kanclerz zapisany też został w księdze brackiej opactwa benedyktynów w Lubiniu. Potem postąpił na biskupstwo poznańskie (ten awans był jednym z kamieni węgielnych zarzuconej dziś tezy Tadeusza Wojciechowskiego «o szczególnym związku, jaki zachodził pomiędzy urzędem kanclerskim a katedrą poznańską»). Sam fakt awansu nie budził nigdy wątpliwości, choć opiera się tylko na identyczności imion; tezę o tożsamości obydwu sformułował po raz pierwszy twórca siedemnastowiecznego uzupełnienia nekrologu lubińskiego, który zapisał komemorację «Piani cancellarii et post episcopi Posnaniensis, confratris nostri». Wydanie tej zapiski (Mon. Pol. Hist., V 642), bez przeprowadzenia analizy chronologii jej powstania, dało wielu badaczom decydujący argument za identycznością kanclerza i biskupa. Data objęcia biskupstwa przez P-a nie jest jednoznacznie określona; przyjmuje się zazwyczaj, że był on następcą biskupa Bogufała i że objął katedrę w r. 1146. K. Maleczyński i B. Kürbisówna podnoszą jednak, iż nie można wykluczyć, że przed P-em biskupem poznańskim był wspomniany w nekrologach – Św. Wincentego we Wrocławiu oraz lubińskim – bliżej nie znany biskup Konrad, którego inni (por. Perzanowski) uważają jednak za biskupa wrocławskiego. Za późniejszym niż r. 1146 terminem objęcia przez P-a stolicy poznańskiej mogłaby jednak przemawiać informacja Długosza, który pisze, że P. objął biskupstwo poznańskie (ale po Bogufale) w r. 1150, dodając do tego bałamutne wiadomości, jakoby był Włochem, audytorem papieża Eugeniusza III, mianowanym na biskupstwo przez papieża. Długosz też podaje, że P. rządził diecezją półtora roku; termin ten odpowiada zapisce w roczniku lubińskim pod r. 1152: «Peanus episcopus Poznaniensis obiit», uściślonej komemoracją w Nekrologu opactwa Św. Wincentego we Wrocławiu pod datą 16 IV: «Peianus episcopus».

Balzer O., Skarbiec i archiwum koronne w dobie przedjagiellońskiej, Lw. 1917 s. 600; Kętrzyński W., Studia nad dokumentami XII wieku, Rozpr. AU Wydz. Hist.-Filoz., Kr. 1891 XXVI 312; Maleczyński K., Studia nad dokumentem polskim, Wr. 1971 s. 37 n.; tenże, Zarys dyplomatyki polskiej wieków średnich, Wr. 1951 I 83, 97; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 49; Sappok G., Die Anfänge des Bistums Posen und die Reihe seiner Bischöfe von 968–1498, Leipzig 1937 s. 85; Wojciechowski T., Szkice historyczne jedenastego wieku, Wyd. 3. W. 1951 s. 258 n.; – Długosz, Annales, liber V–VI s. 48–9 (błędy w komentarzu); tenże, Opera, I 488; Nekrolog opactwa Św. Wincentego we Wrocławiu, Wyd. K. Maleczyński, Pomn. Dziej. Pol. S. II, Wr. 1971 IX cz. 1; Księga bracka i nekrolog opactwa Panny Marii w Lubiniu, Wyd. Z. Perzanowski, tamże 1976 IX cz. 2; Kod. Wpol., I nr 11, 12; Rocznik lubiński, Wyd. B. Kürbis [i in.], Pomn. Dziej. Pol., S. 2., Wr. 1962 VI.