Branicki Piotr, herbu Gryf, sędzia ziemski lwowski i kasztelan biecki, syn Wierzbięty i Doroty, wychowywał się razem z bratem Grzegorzem w rodzinnej wsi Ruszczy, gdzie też w szkole, prowadzonej przez tamtejszych mansjonarzy, pobierał nauki. Po śmierci ojca pozostawał Piotr pod opieką starszego brata i w jego towarzystwie występuje na aktach publicznych od r. 1430. Razem też z bratem podpisał akt konfederacji korczyńskiej 3 V 1439, czem dobitnie zaznaczył swą przynależność do opozycyjnego obozu, zwanego stronnictwem junjorów. Nic przeto dziwnego, że po bitwie grotnickiej, gdy nie upokorzył się przed zwycięskim biskupem krakowskim, wycofać się musiał z życia publicznego, by w zaciszu domowym oczekiwać zmiany nastrojów politycznych. Po objęciu przez Kazimierza Jag. tronu polskiego rychło swe usługi ofiarował Piotr królowi, przy którego boku na Litwie widzimy małopolskiego wielmożę już w marcu 1448. Odtąd wierny Jagiellończykowi, cieszył się zaufaniem i łaską królewską. Przed 15 IX 1461 mianował Kazimierz B-go sędzią ziemskim lwowskim; urząd ten piastował Piotr do końca życia, mimo że przed 3 III 1466 król polski powierzył mu sprawowanie nowej godności kasztelana bieckiego. Od r. 1461 bawił sędzia lwowski przeważnie we Lwowie, oddany całą duszą swemu urzędowi. Niemal co roku czas jakiś przebywał kasztelan biecki na dworze Kazimierza Jagiellończyka, o czem świadczy obecność jego wśród świadków na dokumentach królewskich. Wierną służbę nagrodził król B-mu zapisem 20 grzywien na żupach wielickich. W sprawach politycznych nie odgrywał Gryfita poważniejszej roli, był jednym z wielu dygnitarzy, na których król oparł swą przewagę nad obozem możnowładczo-hierarchicznym. Zmarł B. przed 2 X 1472, prawdopodobnie w Krakowie. Żonaty, pozostawił trzech synów: Hieronima z Ruszczy, Stanisława i Mikołaja.
Archiv. Ćesky IV 452; Cod. ep. XV I, II, III; Kod. Mp. IV; Długosz, Hist. Pol. V; A. G. Z. VI; Cod. dipl. Univ. Crac. II, III; Kod. Pol. I, II; Dogiel IV 178; Matr. Sum. I; Kod. m. Krak. I; Star. pr. pomn. II.
Karol Piotrowicz