Borkowski Piotr Dunin, h. Łabędź, z Borkowic († 1619), chorąży sandomierski, wojownik czasów Zygmunta III. Syn Andrzeja, pisarza ziemskiego lubelskiego z drugiej żony Anny Ossowskiej. Studjował zagranicą w Strassburgu u prof. Schickfussa, czego rezultatem były trzy rozprawy etyczne, ogłoszone 1596 i 1597 u Antoniego Bertrama do publicznej względnie prywatnej dysputy. Powróciwszy do kraju, poświęcił się służbie wojskowej i brał udział w wojnie szwedzkiej i moskiewskiej. Podobno odznaczył się pod Białym Kamieniem 1602, napewno dowodził rotą pod Kircholmem w pułku Jana Piotra Sapiehy, starosty uświackiego. W r. 1608 zastajemy go w Moskwie, gdzie posłuje od posłów królewskich do wojsk polskich drugiego Samozwańca z wezwaniem, by zaprzestali walki i nie naruszali zawartego z Szujskim pokoju. Zapewne wrócił potem do kraju; znów spotykamy go dopiero pod Smoleńskiem, gdzie był ranny, i pod Kłuszynem, gdzie jako znający języki wraz z Adamem Żółkiewskim pertraktuje z wojskiem cudzoziemskiem Szujskiego. Pod Kłuszynem zginął brat jego Andrzej. Pod Moskwą i w samej stolicy dowodził B. oddziałami cudzoziemskiemi, które przeszły na służbę polską, i w takim charakterze brał udział w walkach w obronie stolicy, z samego zaś początku uratował załogę polską, alarmując swoich Niemców przed napadem powstańców. Maskiewicz natomiast zarzuca B-mu tchórzostwo, ale zapisać to należy na karb znanej złośliwości pamiętnikarza. Inne bowiem źródła o tem nie wspominają. W międzyczasie spełniał funkcje poselskie i pertraktował z wojskami Sapiehy w sprawie wspólnej obrony Moskwy; gdy nadszedł Chodkiewicz, B. wraz z Kazanowskim i Marchockim udał się na sejm 1611 r. do kraju w sprawie żołdu dla wojska w Moskwie. Czy należał do konfederacji, niewiadomo, wiemy potem dopiero, że był posłem na sejmie 1615 r. i jako taki przyjmował posła moskiewskiego Żelabużskiego. W r. 1618 posłował ponownie na sejm i był deputatem na trybunał radomski. Zmarł w maju 1619 na febrę w czasie trybunału lubelskiego jako chorąży sandomierski (mianowany 1616 r.). Żonę miał Zofję z Sienna Siennicką (2 v. Firlejową). Był to mąż znany z męstwa i wymowy, znał różne języki. Odznaczał się ogromnym wzrostem: »statura procera, vix sibi similem invenire in Polonia, miles egregius magnanimus atque robustus« (Pszonka). Z synów Piotr chor. bełski, kasztelan lubaczowski w r. 1641.
Obraz B-go pod Moskwą malował Juljusz Kossak (1884 r.). W posiadaniu rodziny B-ich.
Disputatio ethica de actionum principiis… proponit Petrus Borkowski a Borkowice, Argentorati, Ant. Bertramus 1597; Disputatio ethica de beatitudine practica proposuit P. B. 21 XI 1596, Argentorati, Ant. Bertramus; Disputatio ethica de temperantia, virtute morali proposuit P. B. 27 XII 1596, Argentorati, Ant. Bertramus.
Uruski; Boniecki; Niesiecki; Bobrowicz, II 244; Złota księga, I 7; Pszonka, Pamiętnik 60, § 1; Naruszewicz, Żywot Chodkiewicza, 1858, I 101; Piasecki, Chronica 265; Marchocki, 92, 136, 141; Maskiewicz, 28, 34, 54, 64, 69; Akty meżducarstwija 56; Hirschberg, Polska a Moskwa 324; »Sbornik imp. ist. obszczestwa«, CXXXVII 691, CXLII 560, 562; »Russk. istor.«, Bibl. I; Konst. sejm, 1618, f. 4.
Kazimierz Tyszkowski