Piotr (zm. 1419), franciszkanin, biskup dalmatyński, sufragan płocki. Pierwszą wiadomość o P-rze przekazuje bulla z r. 1394, prekonizująca go na biskupa dalmatyńskiego. Określony w niej został jako syn Piotra «Tilika» («Petri Tilikonis»), franciszkanin i penitencjarz papieski. Na tej podstawie można hipotetycznie określić pochodzenie P-a i odtworzyć przebieg jego życia do r. 1394. Przypuszcza się więc, że był on wnukiem bądź Tylkona, browarnika i ławnika z Sandomierza (poświadczonego w r. 1371), bądź też Tylkona, sołtysa z okolic Biecza (1357). Wstąpiwszy do zakonu franciszkanów, być może, odbył studia uniwersyteckie we Włoszech. Już przed r. 1394 pełnił obowiązki penitencjarza apostolskiego. Nie wiadomo, czy po prekonizacji przez papieża Bonifacego IX na biskupa dalmatyńskiego (7 IX 1394) po śmierci dotychczasowego bpa Jana wyjechał do Dalmacji (w zachodniej części Bośni). Klęska armii krzyżowców, dowodzonej przez Zygmunta Luksemburskiego, pod Nikopolis w r. 1396 otworzyła ten teren przed Turkami. Możliwe jednak, że P. był w Dalmacji i dopiero po inwazji tureckiej przybył do Polski. Dn. 20 IX 1405 P. był w Płocku i świadkował na dokumencie bpa płockiego Jakuba z Korzkwi. W maju 1406 brał udział w synodzie w Kaliszu. Znajomość z Jakubem z Korzkwi zawarł prawdopodobnie już w Rzymie, a po przybyciu do Płocka został jego sufraganem. Na tym stanowisku występuje po raz pierwszy w sierpniu 1409 jako poseł (wraz z kantorem Dadźbogiem i kanonikiem Andrzejem Rukałą) bpa Jakuba i kapituły płockiej do w. mistrza Ulrika von Jungingen. Poselstwo spotkało w. mistrza pod Bobrownikami i uzyskało odeń zapewnienie ochrony dóbr kościelnych, a następnie powiadomiło o tym biskupa i kapitułę w Płocku (19 VIII). Jesienią 1411 i w marcu 1412 P. spełniał funkcje pontyfikalne w archidiecezji gnieźnieńskiej podczas wakansu na arcybiskupstwie (raz wystąpił z tytułem sufragana gnieźnieńskiego). Ponownie w Płocku występuje w l. 1412 i 1413; w czerwcu 1412 był świadkiem przy wystawieniu dokumentu lokacyjnego Woli Łąckiej (koło Gostynina), a w lipcu t. r. udzielił odpustów kościołowi kanoników regularnych w Czerwińsku. Po raz ostatni jako sufragan płocki P. występuje w dokumencie erekcyjnym kościoła parafialnego w Rzekuniu koło Ostrołęki, wystawionym 9 IX 1413 w Płocku, ze wzmianką, że z polecenia bpa Jakuba brał udział w fundacji tej parafii. P. opuścił Płock najpóźniej w r. 1414, skoro w maju r. n. sufraganem płockim był już Marek, bp gryzopolitański. Możliwe, iż P. powrócił do swojej diecezji dalmatyńskiej, bezpiecznej po świeżym (1412) zwycięstwie Zygmunta Luksemburskiego, już w r. 1413 (P. Czaplewski). Zmarł prawdopodobnie w r. 1419, bowiem we wrześniu t. r. papież Marcin V mianował franciszkanina Błażeja biskupem dalmatyńskim.
Enc. Org., IV 143–7, XXVIII 812; Hierarchia catholica medii aevii, I 230, II 146; Korytkowski, Arcybiskupi gnieźnieńscy, II 3; tenże, Prałaci gnieźnieńscy, III 218; PSB (Jakub z Korzkwi); Szostkiewicz, Katalog bpów obrządku łac., s. 145; – Czaplewski P., Tytularny episkopat w Polsce średniowiecznej, P. 1915 s. 16, 54–5; Nowowiejski A. J., Płock, Płock 1930 s. 78; Urbanus F., Historia seu compendiosa descriptio provinciae Hungariae minorum…, Cassoviae 1759 s. 2–4; Żebrowski T., Zarys dziejów diecezji płockiej, Płock 1976 s. 62; – Annales minorum seu trium ordinum a S. Francisco institutorum…, Ed. cura… L. Waddingi, ad Claras Aquas 1932 IX nr 125, 256; Bullarium franciscanum, Ed. C. Eubel, Romae 1904 VII nr 138; Lites, II 214–15, 224; Zbiór dokumentów i listów miasta Płocka, Wyd. S. M. Szacherska, W. 1975 I; – AGAD: dok. perg. nr 6563, 6564; Arch. Diec. w Płocku: dok. perg. nr 146, Akta Wizytacji nr 47/1694 r. s. 702, nr 267/1756 r. s. 499.
Tadeusz Żebrowski