Hadziewicz Piotr h. Wieniawa (zm. 1782), prawnik, publicysta. Syn Piotra Pawła i Apolonii z Kiełczewskich. Podstolim łukowskim i patronem trybunału lubelskiego był już w r. 1748, jak świadczy wydana jego mowa imieniem palestry na reasumpcji trybunalskiej w t. r. Jako patron prowadził ze strony Kosseckiego słynny proces przeciw kanclerzowi koronnemu, Janowi Małachowskiemu, w trybunale lubelskim w r. 1759 w związku ze sprawą o Rokitno. Posłował na sejm 1762 r. z województwa lubelskiego. W r. 1756 wydał we Wrocławiu obszerny traktat pt. Prawda objaśniona, pozory przyćmione, stanowiący prawniczą polemikę z broniącymi transakcji kolbuszowskiej „Uwagami w sprawie ordynacji ostrogskiej” napisanymi przez Tomasza Dłuskiego. Za pracę tę domagał się H. nagrody od hetmana Jana Klemensa Branickiego. W r. 1762 H. ogłosił broszurę pt. Żal uspokojony, niewinność obroniona…, będącą apologią dokonanej przez podskarbiego koronnego, Teodora Wessla, redukcji monet. W r. 1766 wydał broszurę pt. Zdrada odkryta, obłuda zawstydzona… Broszura ta, napisana w 1765 r., była wymierzona głównie przeciwko Żydom, w których H. upatrywał przeszkodę w wprowadzeniu w życie naprawy monety oraz przyczynę upadku miast i wyzysku poddanych (arenda karczem). Wystąpił w niej również przeciwko swobodom religijnym dla dysydentów, żądanym w imię podniesienia gospodarczego kraju. Niesłusznie przypisywane jest H-owi autorstwo broszury „Skarga ubogiej szlachty na stworzone w Polsce konwikty” pióra Szczęsnego Czackiego. W r. 1767 H. złożył urząd podstolego łukowskiego. Zmarł w r. 1782 bezpotomnie.

Estreicher; Boniecki; – Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej, Kr.-W. 1909–11 II; – AGAD: Arch. Roskie (3 listy H-a z r. 1756 do hetmana J. K. Branickiego); B. PAN w Kr.: rkp. 311.

Jerzy Michalski