Kazimirski (Kazimierski) Piotr h. Bibersztein (ok. 1540–po 1598), rotmistrz królewski, arianin. Syn Tomasza i Barbary z Gołuchowskich. W r. 1575 zrzekł się (wraz z 5 braćmi) swego udziału w dziedzictwie po ojcu na rzecz brata Mikołaja. Już w młodym wieku zaczął szukać kariery życiowej w wojsku, zaciągając się w szeregi żołnierzy inflanckich. W r. 1562 brał udział w zwycięskim starciu ze Szwedami pod wodzą wiceregenta Inflant Mikołaja Talwosza, które miało miejsce w rejonie Weissenstein (Biały Kamień), a w r. 1564 w głośnej bitwie nad rzeką Ułą, gdzie woj. wileński Mikołaj Radziwiłł «Czarny» i Hrehory Chodkiewicz, hetman inflancki, rozbili armię moskiewską pod wodzą Szujskiego. Podczas wyprawy radoszkowickiej z końcem 1567 r. znalazł się wśród wojsk oblegających miasto Ułę. Oblężenie, które trwało i przez początek n. r., zakończyło się niepowodzeniem wojsk litewskich. Wreszcie w styczniu 1569 r. K., znalazłszy się w szeregach oddziału płka A. Połubińskiego, uczestniczył w brawurowym napadzie na leżący 30 km na płd.-zach. od Pskowa zamek moskiewski Izborsk, który zdobyto, biorąc m. in. do niewoli Afanasjewa Naszczokina, zaufanego doradcę cara Iwana IV. Z kolei jednak szczupła załoga polska, zostawiona tu przez Połubińskiego w łącznej liczbie ok. 100 osób, musiała się poddać wojskom moskiewskim po 4-tygodniowej obronie. K. wraz z towarzyszami został wzięty do niewoli. Wkrótce potem car wysłał go jako swego posła do Zygmunta Augusta z żądaniem zwolnienia Naszczokina. Jemu samemu zaś zagroził, że w razie gdyby nie wrócił ponownie do niewoli, zostanie wydany rozkaz uśmiercenia reszty polskiej załogi Izborska. K. poinformował króla o wszystkim i wrócił do Moskwy. W drodze towarzyszyło mu polskie poselstwo, które miało starać się o wymianę jeńców. Car, zdziwiony powrotem K-ego, przystał w całej rozciągłości na wymianę. Zresztą w następnym (1570) roku doszło do zawarcia rozejmu. K. wrócił do Polski, gdzie otrzymał od Zygmunta Augusta w dzierżawę wieś Pokaniewo na Podlasiu. Dn. 25 XI 1576 r. Batory nadał mu w dożywocie dochód z myta kowieńskiego w wysokości 150 talarów rocznie za liczne zasługi wojenne. K-ego spotykamy ponownie w kampaniach moskiewskich Batorego, w których brał udział w stopniu porucznika w chorągwi husarskiej. W r. 1588 walczył chyba w rocie Sebastiana Lubomirskiego przeciwko Maksymilianowi pod Byczyną, a w r. 1589 w obliczu najazdu tatarskiego został wybrany przez sejmik województwa krakowskiego rotmistrzem jazdy (wespół z 5 innymi) i oddany pod rozkazy hetmana Zamoyskiego, którego podwładnym był już zresztą około 1583 r. Następne lata zapisały się w życiu K-ego dość ożywioną działalnością różnowierczą. W dn. 18 i 19 XI 1586 r. przebywał na zjeździe arian w Lublinie i pośredniczył w pertraktacjach z jezuitami o odbycie dysputy. W r. 1598 gościł w Pokaniewie Jana Liciniusa Namysłowskiego. Erazm Otwinowski zamieścił go w swoich „Bohaterach Chrystyańskich” i czyniąc aluzję do żołnierskiej przeszłości K-ego napisał, że jest on jako «żołnierz odrodzony wzorem Korneliusza setnika».
Żoną K-ego była Katarzyna z Niemstów, która po śmierci męża przejęła Pokaniewo.
Boniecki; Niesiecki; Paprocki; Uruski; – Kot S., Erazm Otwinowski, „Reform. w Pol.” R. 6: 1934; Lappo I., Vielikoje kniažestvo litovskoje, Pet. 1901 s. 432; Narbutt T., Dzieje narodu litewskiego, Wil. 1841 IX 437; Płokarz J., Jan Niemojewski, „Reform. w Pol.” R. 2: 1922; Studia nad arianizmem, W. 1959; – Akta sejmikowe woj. krak., I; Arch. Zamoyskiego, IV; Bielski, Kronika, s. 1607; Lustracje woj. podlaskiego 1570 i 1576, Wyd. J. Topolski i J. Wiśniewski, Wr.–W. 1959 s. XXII i XXIII; Opisi carskogo archiva XVI vieka i archiva posolskogo prikaza 1614 goda, Moskva 1960; Piotrowski J., Dziennik wyprawy Stefana Batorego pod Psków, Kr. 1894; Script. Rer. Pol., XVIII 152; – Arch. Państw. w Kr.: Acta terr. Cracoviensia 45, s. 713–6 (z notatek W. Urbana); B. Jag.: rkp. 107 s. 338.
Henryk Kotarski