Kmita Piotr z Wiśnicza h. Szreniawa (zm. 1409), wojewoda krakowski. Po śmierci ojca Jana, starosty krakowskiego, zabitego w rozruchu 1376 r., otrzymał K. od królowej Elżbiety, mimo młodego wieku, starostwo łęczyckie. Był wierny dynastii andegaweńskiej. Po śmierci króla Ludwika widzimy go w otoczeniu margrabiego Zygmunta. W r. 1384 na zjeździe w Radomsku należał do dostojników, którzy zobowiązali się strzec kraju aż do przybycia królewny i zawarli sojusz z Władysławem opolskim. Toteż po przyjeździe Jadwigi otrzymał kasztelanię lubelską, wszedł w skład rządzącej grupy panów małopolskich i w pełni z tego korzystał. Zrazu zagospodarowywał dobra wiśnickie, skupował wójtostwo w Bochni, lecz wkrótce zwrócił swoje zainteresowania w kierunku ziemi sanockiej. Nadane mu przez Jagiełłę w r. 1389 Dubiecko z przyległymi wsiami stało się początkiem tamtejszego latyfundium Kmitów, które Piotr szybko powiększał tak przez akcję osadniczą, jak i przez nowe nabytki. W r. 1391 posiadał już Bachórz z okręgiem (późniejsze dobra dynowskie), a potem zapewne i Sobień nad górnym Sanem. W związku z tymi nabytkami pozostaje jego nominacja na starostę sanockiego (1396), lecz już w r. 1399 król przeniósł go na starostwo sieradzkie. K. należał do dostojników świadczących na dokumencie fundacyjnym Uniw. Krak. w r. 1400. Już jako wojewoda sandomierski prowadził wraz z innymi układy o małżeństwo Jagiełły z Anną Cylejską. W r. 1406 został wojewodą krakowskim, a przed samą śmiercią (przed 3 XII 1409) kasztelanem krakowskim po zmarłym Janie z Tarnowa. Pozostawił żonę Hankę oraz synów: Piotra z Sobienia, zwanego Lunak (zm. 1431), podczaszego sandomierskiego, i Mikołaja z Wiśnicza i Dubiecka (zm. 1447), od r. 1433 kasztelana przemyskiego, który, wg Długosza, dowodził w r. 1410 chorągwią Śreniawitów, dzielnie spisującą się pod Grunwaldem i Malborkiem. Rosły też nadal dobra sanockie Kmitów, dochodząc w połowie XV w. do 64 wsi i dwóch miast.
Boniecki; – Fastnacht A., Osadnictwo ziemi sanockiej w latach 1340–1650, Wr. 1962 s. 71; Gawęda S., Możnowładztwo małopolskie w XIV i pierwszej połowie XV wieku, Kr. 1966; Majewski A., Zamek w Wiśniczu, W. 1956, Teka Konserwatorska, z. 3; – Akta grodz. i ziem., II, III, VII, VIII; Arch. Sanguszków, II, V; Długosz, Historia, III, IV; Kod. Mpol., I, IV; Matricularum summ., IV 2 nr 12913; Rachunki dworu Władysława Jagiełły; Starod. Prawa Pol. Pomn., II nr 1234, 1237, 1306, 2549; Zbiór dokumentów mpol., I 224, 280, 313.
Red.
Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.