Strzeszewski (Lubicz-Strzeszewski) Piotr Paweł Leopold (1857–1938), inżynier technolog, przemysłowiec, działacz społeczny.
Ur. 22 II (28 II 1859 wg E. Sęczys) w Dąbrówce (pow. sieradzki), był synem Hipolita Leopolda, właściciela Dąbrówki, i Marianny z Jarosińskich.
Po ukończeniu w r. 1874 gimnazjum w Łodzi pracował S. przez kilka lat jako urzędnik w kilku tamtejszych fabrykach bawełnianych. Od r. 1880 studiował w Inst. Technologicznym w Petersburgu i uzyskał w r. 1884 dyplom inżyniera technologa. Po powrocie do kraju podjął pracę w Zawierciu jako zastępca kierownika, a wkrótce potem kierownik jednej z największych w Król. Pol. tkalni, należącej do Tow. Akcyjnego Zakładów Przędzalni Bawełny, Tkalni i Bielarni «Zawiercie». Ponieważ wykazał się nieprzeciętnymi zdolnościami organizacyjnymi, powierzono mu w r. 1894 funkcję naczelnego dyrektora tych zakładów (sprawował ją przez 14 lat do swego przejścia na emeryturę). Wykorzystując sprzyjającą koniunkturę i chłonne rynki wschodnie, realizował szeroki program inwestycyjny oraz modernizację zakładów. Dzięki temu ich produkcja w okresie dyrekcji S-ego zwiększyła się blisko trzykrotnie, osiągając wartość prawie 13 mln rb. przy zatrudnieniu ok. sześciu tysięcy robotników; zapewniło to «Zawierciu» bezwzględny prymat w całym przemyśle Zagłębia Dąbrowskiego. Wraz z rozwojem zakładów dążył S. do zabezpieczenia infrastruktury socjalnej, m.in. rozbudował szkołę fabryczną i założył kasę pożyczkowo-oszczędnościową. Równocześnie w l. 1900–22 był właścicielem największej w Król. Pol. kopalni węgla brunatnego «Nierada» we Włodowicach (pow. będziński), zatrudniającej ok. 250 górników; od r. 1917 kopalnię tę wydzierżawiał.
S. działał w Zawierciu w wielu społecznych organizacjach i stowarzyszeniach, m.in. stojąc na czele Komitetu Przyjaciół Zawiercia przyczynił się do modernizacji miasta. Z jego inicjatywy opracowano pierwszy plan regulacji ulic, obejmujący ich niwelację, prostowanie, brukowanie, oświetlenie i zadrzewienie. Plan ten przy jednoczesnej regulacji rzeki Warty zrealizowano przy znacznym poparciu finansowym «Zawiercia». W l. 1896–1908 kierował S. komitetem budowy neogotyckiego kościoła paraf. p. wezw. św. św. Piotra i Pawła, a po jego oddaniu do użytku w listopadzie 1903 został wybrany na członka dozoru kościelnego. Był także prezesem zawierciańskiego oddziału Tow. Wzajemnego Kredytu, a po r. 1905 wiceprezesem Koła Polskiej Macierzy Szkolnej; przyczynił się do zbudowania w Zawierciu dużego gmachu szkoły powszechnej i założenia gimnazjum męskiego.
Pod koniec r. 1908 przeszedł S. w Zakładach «Zawiercie» na emeryturę i przeniósł się do Warszawy. Przystąpił tam jako wspólnik do firmy «Dom Towarowy Braci Jabłkowskich», która przekształciła się w r. 1913 w Tow. Akcyjne Domu Handlowego Towarowo-Konfekcyjnego «Bracia Jabłkowscy» o kapitale zakładowym 300 tys. rb. (z udziałem S-ego jako współzałożyciela). Wkrótce spółka stała się największym w kraju magazynem towarowo-konfekcyjnym, osiągając w l. dwudziestych obrót roczny 10–12 mln zł i zatrudniając do 800 pracowników. S. z powodu nadwątlonego zdrowia nie angażował się bezpośrednio w prowadzenie spółki, ale do r. 1926 pełnił w jej zarządzie funkcję wiceprezesa.
S. interesował się postępami nauki i techniki, zwłaszcza w zakresie automobilizmu, astronomii, radia i fotografii. Przeprowadzał doświadczenia w dziedzinie lotnictwa, m.in. zbudował w r. 1909 pierwszy w Polsce tunel aerodynamiczny. Był współzałożycielem i pierwszym prezesem Koła Awiatorów, powstałego w r. 1909 przy Stow. Techników w Warszawie, a także należał do założycieli utworzonego w czerwcu 1910 Warszawskiego Tow. Lotniczego «Awiata». Analizował przyczyny niepowodzeń pierwszych lotów konstrukcji samolotowych w Warszawie, m.in. w artykułach Wypadki z latawcami („Przegl. Techn.” R. 48: 1910 nr 8) i Przyczyny niepowodzenia wzlotów Guyota (tamże nr 22). Dn. 7 XII 1909 na zebraniu organizacyjnym powołującym Tow. Automobilistów Król. Pol. (od r. 1919 Automobil Polski) został wybrany na członka jego zarządu. W l. 1922–4 pełnił też funkcję prezesa Tow. Miłośników Astronomii. Zmarł 23 VII 1938 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 14–4–19).
Brak informacji o stosunkach rodzinnych S-ego. Bratankiem S-ego był Włodzimierz Strzeszewski (zob.).
Cmentarz Powązkowski, I; Encyklopedia odkryć i wynalazków, W. 1979; Kucharzewski, Czasopiśm. techn. pol., II; Lista członków Stowarzyszenia Techników w Warszawie, rok 1913, W. 1913; Sęczys, Legitymacje Król. Pol.; Słown. pol. tow. nauk., I; Spis techników w guberniach Królestwa Polskiego w 1899 roku, Oprac. E. Wawrykiewicz, W. 1899; – Abramski J., Zawiercie. Studium monograficzne, Zawiercie 1994; 40 lat w służbie motoryzacji. Historia Polskiego Związku Motorowego, W. 1991; Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu, W. 1933 I 97; Rostocki A., Tarczyński J., Automobilizm w Warszawie do roku 1939, W. 1988; – Księga adresowa przemysłu fabrycznego w Królestwie Polskim na rok 1904, W. 1904; toż na r. 1905, W. 1905; toż na r. 1906, W. 1906; Przemysł fabryczny w Królestwie Polskim w r. 1911, Oprac. A. R. Sroka, W. 1911 poz. 252; Sprawozdanie Towarzystwa Akcyjnego Domu Handlowego Towarowo-Konfekcyjnego „Bracia Jabłkowscy” z l. 1913–1926, W. 1913–26; Sprawozdanie zarządu Towarzystwa Akcyjnego Przędzalni Bawełny, Tkalni i Bielarni „Zawiercie” z l. 1897–1908, W. 1898–1909; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1938: „Kur. Warsz.” nr 201, 202, „Przegl. Techn.” nr 21–22 s. 781–2 (fot.).
Zbigniew Pustuła