Skóra Piotr z Gaju, Kiączyna, zw. Gajewskim, h. Awdaniec (zm. 1468), kasztelan kaliski, starosta generalny Wielkopolski, starosta obornicki. Był wnukiem kaszt. radzimskiego, Wojciecha (zob.), a synem najprawdopodobniej Stefana (Szczepana) Skóry z Gaju i Klimki Skórzyny zw. Gajewską, a nie jego brata Jaśka Skóry. Wskazują na to dwie zapiski z procesów toczonych w r. 1406: 1 IX Klimka z Gaju wraz z dziećmi toczyła proces z Małgorzatą z Bnina (wdową po Andrzeju z Bnina, najpewniej synu Andrzeja, kaszt. kaliskiego) o majątek po swej bliżej nie znanej matce, a z kolei 5 X Pietrasz i Helena, dziedzice Kiączyna, odparli roszczenia wspomnianej Małgorzaty z Bnina i (jej siostry?) Tomisławy z Wyskoci (wdowy po Czewleju Wyskocie z Wyskoci i Krzemieniewa w pow. kościańskim) o Kiączyn, dowodząc, że nie używają majątku po swej matce w wysokości 100 grzywien, które wniosła ona (tytułem posagu) do Kiączyna. Jeśli domysł ten jest słuszny, Pietrasz i Helena są identyczni z ogólnie wymienianymi na kartach poznańskich ksiąg sądowych już od r. 1388 dziećmi Stefana z Gaju i Orla Małego.
Do końca l. dwudziestych XV w. S. sporadycznie wymieniany jest w znanych źródłach. Powoływany był na arbitra w sądach polubownych. W r. 1426 wystąpił przy Sędziwoju Ostrorogu, star. generalnym Wielkopolski. W r. 1428 znajdował się w otoczeniu króla Władysława Jagiełły, gdy ten przebywał w Wielkopolsce. Jesienią 1430 S. uczestniczył w pospolitym ruszeniu szlachty wielkopolskiej, które pod dowództwem star. generalnego Wielkopolski Dobrogosta Świdwy Szamotulskiego, woj. poznańskiego Sędziwoja Ostroroga i woj. inowrocławskiego Jaranda z Grabi i Brudzewa urządziło w okolicach Turzej Góry (tj. Turzego Bagna między Złocieńcem a Lędyczkiem) zasadzkę na posłów Zygmunta Luksemburskiego, wiozących korony dla ks. Witolda i jego żony Julianny. Od 24 V 1432 S. występował z tytułem podsędka poznańskiego, choć nominację mógł otrzymać wcześniej (jego poprzednik znany jest do 21 VII 1430). Jako podsędek poznański często jest wyliczany w składzie wielkopolskich roczków sądowych; towarzyszył królowi w sądach odprawianych przezeń w r. 1432 w Kościanie (24 V), Gnieźnie (7 VI) i w Poznaniu (17 VI) oraz w ostatnich sądach króla w r. 1433 w Kościanie (27 IV) i w Poznaniu (7, 11–19 i 29 V). Pojawił się przy królu także w Poznaniu 16 VI 1432 i wówczas wraz z bpem poznańskim Stanisławem Ciołkiem, innymi przedstawicielami szlachty oraz miast wielkopolskich przywiesił swą pieczęć do dokumentu obiecującego Jagielle wybór po jego śmierci jednego z jego synów na tron polski.
Od 29 V 1433 do 16 II 1434 brak wzmianek o S-rze w źródłach wielkopolskich; uczestniczył zapewne w dowodzonej przez Sędziwoja Ostroroga wyprawie pospolitego ruszenia wielkopolskiego oraz wojsk husyckich do Nowej Marchii i na Pomorze Gdańskie. Może wówczas został pasowany na rycerza (jako strenuus występuje po raz pierwszy w r. 1435). Na sejmie w Sieradzu 4 III 1436 znalazł się wśród świadków dokumentu traktatu pokojowego, zawartego z Krzyżakami 31 XII 1435 w Brześciu Kujawskim. Ratyfikację układu odłożono jednak do 3 VI 1436. Do tego czasu strona polska miała m.in. skłonić mieszczan Choszczna do podporządkowania się władzy Zakonu. Dn. 20 V 1436 wraz z kaszt. poznańskim Dobrogostem Świdwą Szamotulskim został S. wyznaczony na pełnomocnika królewskiego w tej sprawie. Wywiązali się oni z zadania, chociaż Choszczno ostatecznie przeszło z rąk polskich pod władzę krzyżacką dopiero w marcu 1437. Jako negocjator z ramienia króla Władysława III S. wystąpił ponownie w lipcu 1436, gdy wraz z Jarandem z Grabi i Brudzewa oraz Dobrogostem Świdwą Szamotulskim spotkali się w Arnsfeld (koło Wałcza, obecnie Gostomia) z Wedlami ze Złocieńca i Drawna (w Nowej Marchii) oraz z Tuczna (w ziemi wałeckiej). W r. 1433 Wedlowie złożyli hołd królowi Władysławowi Jagielle i Królestwu Polskiemu, ale zajętą w t.r. przez Polskę część Nowej Marchii ze Złocieńcem i Drawnem miano, zgodnie z traktatem brzeskim, zwrócić Zakonowi. Opór Wedlów, ich obawa przed represjami, spowodowały, że uzyskali oni od przedstawicieli Władysława III gwarancje bezpieczeństwa. Po r. 1435, zwłaszcza w l. 1437–40, S. rzadko brał udział w sądach ziemskich. Tylko sporadycznie towarzyszył starostom generalnym Wielkopolski Andrzejowi Ciołkowi z Żelechowa (Poznań 2 I i Środa w poł. w połowie września 1435) i Rafałowi Gołuchowskiemu (Poznań 27 VIII 1437) w objazdach Wielkopolski.
W r. 1440 S. z własnym pocztem rycerskim uczestniczył w wyprawie Władysława III po koronę węgierską. W sierpniu 1441 wraz z kaszt. sieradzkim Wawrzyńcem Zarembą z Kalinowy przyprowadził S. na Węgry zwerbowane w Wielkopolsce posiłki. Nagrodą był awans S-y na wakujący od kwietnia 1441 (po śmierci wspomnianego Abrahama) urząd sędziego ziemskiego poznańskiego (z tytułem tym występuje po raz pierwszy w Budzie 10 VIII 1441). Na Węgrzech poświadczony jest przy królu w r. 1442 (Trnava 16 I i 14 III, Buda 15 V, Hatvan 21 VIII, Buda 20 IX – 6 XI) oraz na początku r. 1443 (Buda 7 I). S. otrzymał od króla również bogate star. obornickie, najprawdopodobniej w zastaw, z tytułu udzielonej królowi pożyczki. Wymieniony jest wprawdzie po raz pierwszy jako star. obornicki w Poznaniu 24 IX 1443, ale tenutę otrzymał od Władysława III niewątpliwie jeszcze na Węgrzech. Nie wziął udziału w pierwszej (1443) i drugiej (1444) wyprawie przeciw Turkom, gdyż w tym czasie przebywał w Wielkopolsce.
Podczas bezkrólewia po Władysławie III S. najprawdopodobniej od początku należał do stronników Kazimierza Jagiellończyka i szybko zyskał jego zaufanie. Latem 1447 towarzyszył królowi w inauguracyjnym objeździe Wielkopolski, był przy nim w Krakowie 2 VII 1448 oraz podczas kolejnego pobytu monarchy w Wielkopolsce w r. 1450. Po awansie Piotra Świdwy Szamotulskiego na kaszt. poznańską S. otrzymał opróżniony przezeń urząd kaszt. kaliskiego, należący do najlepiej uposażonych urzędów ziemskich w Wielkopolsce (po raz ostatni wystąpił jako sędzia poznański 29 I 1451, a po raz pierwszy z tytułem kasztelana na sejmie walnym w Piotrkowie 16–17 VI 1451). Odtąd S. często przebywał przy królu, zarówno podczas jego objazdów Wielkopolski (w sierpniu 1452), w czasie sejmów walnych (Sieradz 2 IX 1452, Piotrków 30 VI 1453), w Krakowie (4 VII 1451), a zwłaszcza od chwili wybuchu wojny trzynastoletniej. Wg W. Fałkowskiego, w l. 1447–54 S. trzynaście razy świadkował na dokumentach króla, a w l. 1454–66 aż osiemdziesiąt sześć razy. S. należał do tej grupy panów wielkopolskich i części małopolskich, która zdecydowana była wykorzystać konflikt Związku Pruskiego z Zakonem dla odzyskania Pomorza Gdańskiego. S. był obecny w stolicy 9 III 1454, co oznacza, że brał udział w rokowaniach z poselstwem stanów pruskich, zakończonych inkorporacją Prus do Polski. Następnie wraz z kanclerzem kor. Janem Koniecpolskim i bpem poznańskim Andrzejem Bnińskim udali się do Torunia, przygotowując przyjazd króla Kazimierza do Prus. W Toruniu 15 IV odebrali od stanów pruskich dokument poddania się Polsce, w brzmieniu ustalonym w czasie rokowań krakowskich. Przyjęli też od przedstawicieli rycerstwa i miast pruskich przysięgę wierności oraz przekazali nominacje nowym wojewodom. Następnie S. towarzyszył królowi, gdy ten przybył w maju do Torunia, a także w czerwcu w Elblągu, gdzie wraz z woj. inowrocławskim Mikołajem Kościeleckim został wyznaczony do prowadzenia rozmów z w. mistrzem Ludwikiem von Erlichshausen i dowódcami zaciężnych krzyżackich w sprawie kapitulacji Malborka. Do rokowań jednak nie doszło, gdyż na list S-y i Kościeleckiego, wysłany z Elbląga 15 VI, zawierający prośbę o glejt, w. mistrz odpowiedział odmownie. S. pozostał przy królu, towarzysząc mu w Toruniu 24 VI (świadkował na dokumencie króla, który zapewnił stany pruskie, że zastaw niektórych zamków pruskich niekrajowcom – wbrew aktowi inkorporacji – jest dopuszczalny tylko w czasie wojny). Był przy królu ponownie w Toruniu 24 VIII 1454, a więc uczestniczył w podejmowaniu ważkich dla pierwszego etapu wojny decyzji, dotyczących organizowania obrony w obliczu wkroczenia na Pomorze Gdańskie odsieczy krzyżackiej, jak zwołanie pospolitego ruszenia do Cerekwicy (obecnie Cerkwica) bez aprobaty sejmu prowincjonalnego Wielkopolski. Zapewne wziął udział w bitwie pod Chojnicami (18 IX 1454). Do niewoli dostał się tam Łukasz Górka, star. generalny Wielkopolski i S. objął po nim urząd. Nominację mógł otrzymać na posiedzeniu rady królewskiej w Łęczycy 31 I 1455 (po raz pierwszy wystąpił z tytułem starosty). Funkcję tę pełnił do 4 X 1456, gdy król ponownie nadał urząd starosty uwolnionemu z niewoli Ł. Górce. W r. 1455 S. uczestniczył w staraniach o zebranie środków na koszty dalszego prowadzenia wojny, m.in. w maju był obecny na sejmie w Piotrkowie, na którym uchwalono nowe podatki. Z kolei w Toruniu 14 IX znalazł się wśród 16 osób, które poręczyły zwrot przez monarchę w ciągu 4 lat kosztowności zebranych w kościołach i klasztorach diec. poznańskiej oraz włocławskiej, które stanowić miały zastaw przy pożyczkach pieniężnych. Uzyskane środki umożliwiły podjęcie w r. 1456 rozmów z dowódcami zaciężnych krzyżackich o wykupienie obsadzonych przez nich zamków pruskich. W rokowanich tych S. wówczas jeszcze bezpośrednio nie uczestniczył, ale był przy królu m.in. na sejmie w Piotrkowie 9 I, w Krakowie 13 II, a zwłaszcza w Wielkopolsce (Konin 10–11 V, Poznań 15 V i Gniezno 2 VI) oraz w Nieszawie 26 VII, gdzie król, pozostając w kontakcie ze swymi wysłannikami, podejmował na bieżąco decyzje dotyczące przebiegu rokowań toruńskich. Pomyślne, jak się wydawało, zakończenie (29 VII) rozmów z zaciężnymi umożliwiło królowi wyjazd, m.in. w towarzystwie S-y, do Wielkopolski.
S. był obecny we wrześniu 1456 na sejmie walnym w Piotrkowie i z pewnością był wśród tych Wielkopolan, którzy wyrazili zgodę na nowe, wysokie podatki. Na początku 1457 r. S. wraz z bpem włocławskim Janem Gruszczyńskim i kaszt. gnieźnieńskim Janem Czarnkowskim kontynuowali rokowania z dowódcami zaciężnych krzyżackich w sprawie rozejmu i warunków spłaty ostatniej należności za sprzedaż zamków. Rokowania rozpoczęte w Toruniu 20 I kontynuowano w Grudziądzu 31 I, a ostatnie uzgodnienia zapadły na początku lutego w Malborku (ostatecznie w czerwcu wykupiono Malbork, Tczew i Iławę). S. także i w l.n. wspierał króla, borykającego się z trudnościami finansowymi, niepowodzeniami militarnymi i narastającą opozycją wewnętrzną. Uczestniczył w kolejnych sejmach walnych i prowincjonalnych. Towarzyszył m. in. w lipcu 1460 królowi, organizującemu w Wielkopolsce oddziały zaciężnych dla odzyskania Wałcza zajętego przez Zakon w lutym t.r. Był na sejmie walnym w Nowym Mieście Korczynie w grudniu 1461, na którym uchwalono pobór cyzy w Koronie. W listopadzie 1462 na sejmie walnym w Piotrkowie występował S. jako poborca tego podatku w Wielkopolsce i na niego spadła odpowiedzialność za terminowy pobór cyzy w miastach Wielkopolski, której połowę przeznaczono, na polecenie króla, na utrzymanie zamku w Malborku. W r. 1462 reprezentował króla na procesie rajców krakowskich, odpowiadających za zamordowanie Andrzeja Tęczyńskiego. Od lipca do września 1466 wraz z wystawioną przez siebie chorągwią brał S. udział w oblężeniu Chojnic. Kapitulacja załogi tego zamku (28 IX 1466) zakończyła działania wojenne. Następnie S. uczestniczył w rozpoczętych w Nieszawie 23 IX 1466 rokowaniach pokojowych. Był też jednym z gwarantów pokoju toruńskiego zawartego 19 X, a na sejmie w Piotrkowie 19 V 1467, przywiesił swą pieczęć do dokumentu traktatu pokojowego.
S. odziedziczył po ojcu Stefanie wsie Gaj (koło Buku, obecnie Gaj Wielki) i niedaleki Kiączyn. Natomiast Orle Małe (koło Ostroroga, obecnie Orliczko) jeszcze za życia Stefana przeszło w ręce Bodzęty, męża Śmichny, córki Janusza, wójta obornickiego, a wnuczki siostry Stefana. S. był także właścicielem Sierpowa (obecnie Sierpówko) od r. 1427 i Stramnicy (obie wsie koło Buku) od r. 1434. Stramnice otrzymał prawdopodobnie po ojcu, który procesował się o połowę tej wsi w r. 1397. Od r. 1435 S. poświadczony jest także jako współwłaściciel (wraz ze Stanisławem Ostrorogiem) dóbr Międzychód. W r. 1437 posiadał Zielęcin (koło Grodziska Wielkopolskiego), a w l. 1443–56 występował jako starosta dóbr obornickich (był nim najpewniej do śmierci). Stan posiadania S-y poznajemy szczegółowo w r. 1470, gdy jego synowie dokonali podziału dóbr odziedziczonych po ojcu. Bracia odziedziczyli 1 600 grzywien długów oraz wsie w pow. poznańskim, tj. Gaj, Stramnice, Kiączyn z folwarkiem, młynem i stawem (młyńskim), wsie opustoszałe Tachową i Zielęcin oraz folwark Sierpowo, leżący w granicach wsi Gaj. Otrzymali też połowę miasta Międzychód z połowami przynależnych wsi, tj. Dzięcielina, Wielawsi (obecnie Wielowieś), Radgoszczy, Michocina (obecnie Muchocin), z połową młynów w tej wsi, połowę wójtostwa w Międzychodzie, połowę jezior i stawów w dobrach międzychodzkich oraz dobra królewskie, tj. miasto Oborniki z wsiami Bogdanowo, Nowa Wieś, Uścikowo z młynem, Słanowo, Chowanowo i młyn wodny zw. Marowszin Młyn (najpewniej położony w dobrach obornickich). Odziedziczyli również dwór i dwa lub trzy murowane domy mieszkalne w Obornikach oraz działkę i dom w Poznaniu przy ul. Żydowskiej. S. zmarł w r. 1468, pochowany został przed 30 III t.r. w Obornikach.
Żoną S-y była bliżej nie znana Jadwiga (w źródłach wymieniana w l. 1456–76). Znanych jest dziewięcioro dzieci S-y. Jego córkami były: Dorota (w r. 1470 żona Mikołaja z Moszczonego, syna kaszt. dobrzyńskiego Piotra), Barbara (mniszka w klasztorze cysterek w Owińskach w l. 1470–9), Katarzyna (mniszka w Owińskach w l. 1470–8 i opatka tamże od ok. 1480 do 1492 r., zwana w l. 1498–9 byłą opatką), Beata (panna w r. 1470) oraz Anna (zm. prawdopodobnie przed r. 1469), w r. 1448 żona Jana z Jaszkowa koło Śremu. Natomiast Zuzanna, którą bracia Andrzej i Aleksander w r. 1470 zobowiązali się utrzymywać, mogła być ich krewną, ale chyba nie siostrą rodzoną. Z czterech synów Jan (zm. 1447 w Rzymie) był studentem w Krakowie w l. 1440–2, promowany na bakałarza w r. 1443 i instalowany na kanonię katedralną poznańską w r. 1445, Wojciech (zob.) wybrał karierę duchowną, Aleksander (zm. 1485) współwłaściciel star. obornickiego, był mężem Elżbiety z Janów Młyna w pow. gnieźnieńskim (obecnie Janowiec Wielkopolski).
Ostatni z synów S-y, Andrzej (zm. po 28 XI 1486 a przed 31 III 1487) studiował w Krakowie (1451) i w Lipsku (1454). Dn. 1 I 1448 i w czerwcu 1456 wystąpił jako asesor w sądzie ziemskim w Kaliszu. Po śmierci ojca, tj. od r. 1468, wraz z bratem Aleksandrem był star. obornickim. Od r. 1484 pełnił urząd sędziego ziemskiego poznańskiego. W r. 1482 nazwany został kaszt. kaliskim, co jest zwykłą pomyłką (wg T. Żebrowskiego, mógł on natomiast być star. rypińskim). Jego pierwszą żoną była – wg W. Dworzaczka – Barbara, córka chorążego większego dobrzyńskiego (1430) i kaszt. rypińskiego (1434–51) Jakuba Świnki ze Strzyg (wymieniana w źródłach w l. 1468–82). Po niej Andrzej odziedziczył dobra Świnków w ziemi dobrzyńskiej w okolicy Rypina. Drugą żoną była Jadwiga, córka Hektora z Orchowa (w pow. gnieźnieńskim), wdowa po Mikołaju Kuropłochu z Burzenina, która po śmierci Andrzeja poślubiła przed 13 III 1489 Stanisława Złotoustego, syna Mikołaja z Widawy. Synami Andrzeja z żony Barbary byli woj. płocki Wojciech (zob.) oraz Grzegorz, star. płocki (1515) i obornicki. Z żony Jadwigi miał syna Mikołaja, sędziego ziemskiego poznańskiego (w l. 1541–56) i córkę Elżbietę, żonę Prokopa Sieprskiego z Gulczewa (zob.). Synowie S-y, Andrzej i Aleksander star. oborniccy, zachowali rodzinny przydomek Skóra, ale przyjęli nazwisko Oborniccy, którego używały także następne pokolenia tej rodziny.
Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol., VIII (woj. poznańskie) cz. 1 s. 452, cz. 2 s. 165, cz. 3 s. 129, 375; Wpol. Słown. Biogr.; Bieniak J., Elita ziemi dobrzyńskiej w późnym średniowieczu i jej majątki, w: Stolica i region, Włocławek 1995 s. 45–6; Biliński A., Szlachta ziemi dobrzyńskiej za ostatnich Jagiellonów, W. 1932 s. 170–1; Gąsiorowski A., Starostowie wielkopolskich miast królewskich w dobie jagiellońskiej, W. 1981 (s. 54: błędna data śmierci Aleksandra oraz mylna informacja, że Andrzej i Aleksander wymieniani są jako starostowie oborniccy do r. 1487); tenże, Urzędnicy zarządu lokalnego; Lasocki Z., Dostojnicy i urzędnicy ziemi dobrzyńskiej w XIV i XV wieku, W. 1934 s. 11,21; Urzędnicy, I/1, I/2; – Biskup, Trzynastoletnia wojna; tenże, Zjednoczenie Pomorza wschodniego z Polską w połowie XV wieku, W. 1959; Fałkowski W., Elita władzy w Polsce za panowania Kazimierza Jagiellończyka (1447–1492), W. 1992 s. 53, 55–6, 74, 87, 101–3, 108, 148 i przyp. 40; Górska-Gołaska K., Zasadzka rycerstwa wielkopolskiego na Drodze Margrabskiej pod Turzą Górą w 1430 r., „Studia i Mater. do Dziej. Wpol.” T. 2: 1976 z. 1 (23) s. 53–62 i rec. R. Walczak w: „Roczn. Nadnotecki” T. 8: 1977 z. 1 s. 161–4; Semkowicz W., Ród Awdańców w wiekach średnich, „Roczn. Tow. Przyjaciół Nauk Pozn.” T. 4: 1917 s. 270; Żebrowski T., [Rozdz.] Kościół, w: Dzieje Mazowsza do 1526 roku, W. 1994 s. 340–1; – Acta capitulorum, I, II; Akta grodz. i ziem., II nr 66, 84, V nr 156, VI nr 20, 48, 63, IX nr 62, 65; Akta radzieckie poznańskie, Wyd. K. Kaczmarczyk, P. 1925 I; Album stud. Univ. Crac., I 95, 129; Die ältesten grosspolnischen Grodbücher, Wyd. J. Lekszycki, Leipzig 1887 I; Arch. do Dziej. Liter., II 422; Arch. Sanguszków, II nr 156, 165; Cod. epist. saec. XV, III nr 52–3, 69 (tu uszkodzona pieczęć S-y h. Awdaniec), 78; Cod. Pol., II/2 supl. nr 587–8, 594, 608, III nr 212, IV nr 64; Cod. Univ. Crac., II; Długosz, Historia, XIII, XIV (kilkakrotnie S. zwany Mikołajem); Dokumenty opactwa benedyktynów w Lubiniu z XIII–XV wieku, Wyd. Z. Perzanowski, W.–P. 1975; Katalog B. Raczyńskich w Poznaniu, P. 1885 nr 131–3; Knigi polskoj koronnoj mietriki XV stoletija. Matricularum Regni Poloniae Codices saeculo XV conscripti, W. 1914 I, II; Kod. m. Kr., I; Kod. Mpol., IV; Kod. Wielkiej Polski, nr 119, 131, 168; Kod. Wpol. V nr 432, 502, 586, 712, IX nr 1246, 1288–9 (pieczęć S-y nr 9), 1322, 1360, X nr 1381, 1423, 1449, 1515–6, 1556, 1598, 1675; Księga ziemska poznańska 1400–1407, Wyd. K. Kaczmarczyk i K. Rzyski, P. 1960; Materiały archiwalne wyjęte głównie z Metryki Litewskiej od 1348 do 1607 roku, Wyd. A. Prochaska, Lw. 1890 nr 122, 163; Materiały do historii miasta Sambora 1390–1795, Wyd. A. Dörflerówna, Lw. 1936 nr 12; Matricularum summ., I, II, IV, V nr 8182; Mon. Pol. Hist., V 638; Przywileje miasta Poznania XIII–XVIII wieku, Wyd. W. Maisel, P. 1994 nr 53; Regesta historico-diplomatica Ordinis S. Marie Theutonicorum, Wyd. E. Joachim, W. Hubatsch, Göttingen 1948 I nr 12997–13000, II nr 3120; Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert, [Hrsg.] E. Weise, Königsberg 1939 I nr 181, Marburg 1950 II nr 296, 305, 345, 403; Stadtbuch v. Posen, Acten des städtischen Rathes 1398–1433, [Hrsg.] A. Warschauer, P. 1892 s. 216 nr 601; Städtebuch des Landes Posen, Hrsgb. v. E. Wuttke, Leipzig 1864 nr 70; Starod. Prawa Pol. Pomn., II nr 2700, VII nr 688; Statuta nec non liber promotionum, s. 35 (promocja Jana Skóry na bakałarza w r. 1443); Szelińska W., Tomaszewicz J., Katalog dokumentów pergaminowych Biblioteki Czartoryskich w Krakowie, Kr. 1975 I nr 571; Teki Dworzaczka, (CD-ROM), Kórnik–P. 1995; Volumina constitutionum, Oprac. S. Grodziski, I. Dwornicka, W. Uruszczak, W. 1996 I/1 s. 259; Vol. leg., I 58, 77, 84, 88, 90–1, 101; Wielkopolskie roty sądowe XIV–XV wieku, Wyd. H. Kowalewicz i W. Kuraszkiewicz, P.–Wr. 1959 I nr 598, 1257, 1453, 1577; Wroniszewski J., Dokument zrzeczenia się przez Władysława III Choszczna na rzecz Krzyżaków z 20 maja 1436 roku, w: Studia nad dziejami miast i mieszczaństwa w średniowieczu, Tor. 1996 s. 303–8; Zbiór dok. mpol., III nr 633, 793, VIII nr 2370, 2403, 2425–6, 2431, 2438; Zbiór dokumentów zakonu oo. paulinów, Oprac. J. Fijałek, Kr. 1938 I nr 134–6; Zbiór dyplomów klasztoru mogilskiego przy Krakowie, Wyd. E. Janota, Kr. 1865 nr 140; – AGAD: Metryka Kor., t. 12 k. 120v., t. 14 k. 107, t. 73 k. 154v.–158; AP w P.: Gniezno Z. 14 k. 5, Kalisz Gr. 22 k. 152, 163v., 171, Gr. 23 k. 14v., 197v., Gr. 24 k. 2, 13, 20–21, 43v., 44v., 50, 55v., 56v., 58, 58v., 321v., Kalisz Z. 11 k. 190v., 216v., 217, Z. 12 k. 134, Z. 14 k. 137v., Kcynia Gr. 4 k. 22v., Konin Z. 5 k. 2v., 60v., Kościan Z. 9 k. 60, 262v., Z. 10 k. 1, 9, 22, 215, 256, Z. 11 k. 41, 248, Z. 12 k. 287, Z. 13 k. 318, 399, 420, 445, 450, Z. 14 k.60, 102v., 137v., Z. 15 k. 74, 171, Z. 17 k. 23v., 70v., 71v., Poznań Gr. 1 k. 67, 136v.–137v., 187v., Gr. 2 k. 46v.–47, Gr. 3 k. 37, 93, Gr. 4 k. 14v., 94, Gr. 6 k. 57, 70, 72v.–73v., 149, 250, Gr. 8 k. 38v., 58, 154, Gr. 9 k. 15v., 32, 81v., 96, 97v., 108, 162v., 195v., Gr. 16 k. 178, Gr. 20 k. 12v., 70, Gr. 57 k. 3, 15v., 23, 39–41v., 47v.–48, 157v., Gr. 58 k. 22v., 123v., 152v., 158v., Gr. 678 k. 56–58, Gr. 1222 k. 485v.–487, Poznań Z. 6 k. 96, 108, 111, Z. 7 k. 67, Z. 11 k. 86v., 97, 111, 137, Z. 12 k. 11v., 43, 63, 75, 75v., 82v., 107v., 109v., 110, 198, Z. 13 k. 1, 21, 64v., l00v., 114v., 132, 148v., 240, Z. 14 k. 7v., 17, 31, 62, 80, 158v., 214v., 266v., Z. 15 k. 39, 97, 101, 121v., 157, 206v., 211, 222v., 228–229, 280, Z. 16 k. 8v., 21, 28v., 48, 149, 157, 222, Z. 17 k. 17, 19, 74v.–75, Z. 18 k. 62, 87, 92, 117v., 181–82, Z. 19 k. 52v., 93v., 132v., 181v., Z. 20 k. 6, 48v., 72, 115v., 141, 154v., Z. 21 k. 6, 9v. (tu Aleksander, syn S-y, jeszcze jako żyjący), 15 (tu jako zmarły), 29, 37, 60, 90v., 103, Pyzdry Gr. 1 k. 40v., Pyzdry Z. 11 k. 215v., Z. 12 k. 111, Z. 14 k. 175v., Akta klasztorne, Cystersi–Bledzew D 36 (dawniej A 20), Dominikanie–Poznań D 20 (dawniej A 10), Benedyktyni–Lubiń D 45, D 49 (dawniej 38, 40), Cystersi–Obra 51 s. 219, 253 (dawniej Obra B 3), Cysterki–Ołobok 21 k. 7v. (dawniej B 2); Arch. Archidiec. w P.: AC ks. 41 k. 57v., ks. 47 k. 12v., 13, ks. 53 k. 116v., ks. 55 k. 84, ks. 56 k. 45v., ks. 61 k. 56, ks. 62 k. 2 (tu Andrzej, syn S-y, po raz pierwszy jako sędzia ziemski poznański w r. 1484), ks. 63 k. 12, ks. 64 k. 26v., ks. 75 k. 64, ks. 76 k. 103, ks. 88 k. 29v., AE I k. 83, CP 29 k. 92 (tu Jan, syn Piotra Skóry, jako zm. w r. 1447, kanonik poznański); Arch. Diec. w Płocku: Acta episcopalia 2 s. 221–222 (informacja Tadeusza Żebrowskiego); B. PAN w Kr.: rkp. 8476 s. 13 (w Rzymie w r. 1447 zm. kleryk poznański Jan, syn Piotra Skóry); IH PAN w P., Pracownia Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol. w Średniowieczu: Materiały dot. Sierpowa, Stramnicy, Zielęcina.
Grażyna Rutkowska