Piotr (Pietrzyk) ze Skórzewa h. Drogosław, (zm. 1268 r.), kanonik i prepozyt poznański, elekt na biskupstwo poznańskie. Był synem rycerza Drogosława ze Skórzewa koło Poznania. Po raz pierwszy w źródłach P. występuje w r. 1218, już jako kanonik poznański. Z tą godnością świadkował kilkakrotnie na dokumentach bpów poznańskich: Pawła i Boguchwała II. Najpóźniej w r. 1243 otrzymał prepozyturę kapituły poznańskiej, którą to godność sprawował do końca życia. W r. 1253 po śmierci bpa Boguchwała II P. był jednym z trzech kompromisariuszy kapituły dokonujących wyboru Piotra, dziekana poznańskiego, na biskupstwo poznańskie. W r. 1256 był świadkiem w procesie między Godzisławem Baszkiem, kustoszem poznańskim, a komesem Baranem o naruszenie przez tego ostatniego prawa brzegowego na nieokreślonym bliżej odcinku rzeki Warty. Po śmierci bpa Boguchwała III (16/17 XII 1265) kapituła poznańska 25 I 1266 wybrała P-a na biskupstwo. Zgodnie z prawem P., jako elekt, wraz z kilkoma kanonikami kapituły poznańskiej, udał się do arcbpa gnieźnieńskiego Janusza, który przebywał wówczas w Żninie, aby uzyskać zatwierdzenie wyboru. Jednakże arcbp Janusz nie zatwierdził kanonicznego wyboru kapituły, gdyż wg niego P. «małe posiadał wykształcenie i nie znał praw», co miało mu uniemożliwić sprawowanie władzy biskupiej. Był to jednak tylko pretekst, gdyż metropolita usiłował narzucić kapitule swojego kandydata, którym był dziekan gnieźnieński Falenta, cieszący się poparciem księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego i jego małżonki Jolenty (prawdopodobnie pochodził z jej otoczenia). Przeciwko decyzji arcbpa Janusza złożył apelację do Kurii rzymskiej dziekan poznański, magister praw Jan, który występując w obronie praw kapituły starał się o zatwierdzenie wybranego kanonicznie P-a. Sprawę utrudnił jednak sam elekt, który «za radą złych ludzi» (Kron. Wielkopolska) zrzekł się swoich praw do biskupstwa na rzecz Falenty, kandydata książęcego i arcybiskupiego. Tym krokiem P. nie przyczynił się jednak do zakończenia sporu o obsadę biskupstwa. Ostatecznie sprawę rozstrzygnął sam papież Klemens IV, udzielając prowizji na biskupstwo poznańskie Mikołajowi, scholastykowi krakowskiemu. P. po zrzeczeniu się swych praw do biskupstwa nadal pozostawał prepozytem kapituły poznańskiej. Zmarł 8 IV 1268.

PSB, (Falęta; Mikołaj, biskup poznański); – Karwowski S., Biskupi poznańscy z drugiej połowy XIII w., „Roczn. Tow. Przyj. Nauk Pozn.” T. 43: 1915 s. 213, 222–4; Kozierowski S., Ród Drogosławiców, „Mies. Herald.” R. 6: 1913 s. 107; tenże, Szematyzm historyczny ustrojów parafialnych dzisiejszej archidiecezji poznańskiej, P. 1935 s. 368; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 59; Sappok G., Die Anfänge des Bistums Posen und die Reihe seiner Bischöfe von 968–1498, Leipzig 1937 s. 105, 106–7; Semkowicz A., Krytyczny rozbiór Dziejów Polskich Jana Długosza do roku 1384, Kr. 1887 s. 284; – Długosz, Opera, I 493, 495; tenże, Roczniki, księga 7 s. 114, 186–7; Kod. Wielkiej Polski, nr 24, 39; Kod. Wpol., I nr 104, 170, 212, 241, 254, 305, 329, 342, 362, 425, 595, 599, 601; Kronika wielkopolska, Wyd. B. Kürbisówna, Pomniki Dziej. Pol. S. II, VIII 118–19; Nieznane dokumenty z XIII w., Wyd. I. Nowacki, „Nasza Przeszłość” T. 4: 1948 s. 279–83; Roczniki wielkopolskie, Wyd. B. Kürbisówna, Pomniki Dziej. Pol. S. II, VI 8, 31, 39, 46–47, 115; Schles. Reg., Cod. Sil. VII cz. 1 s. 175; Schlesisches Urkundenbuch, Ed. W. Irgang, Wien–Köln–Graz 1977 II nr 87, 155; Vet. Mon. Pol., I nr 156.