Przecław z Osięcin, zwany Bachorzą, h. Pomian (zm. 1303/5), kasztelan brzeski kujawski. Swój przydomek wziął P. od nazwy bagnistej rzeczki na Kujawach. Przypuszczalnie nosił go już jego ojciec, ponieważ giermka Bachorzę, świadczącego w r. 1246 na dokumencie księcia kujawskiego Kazimierza dla klasztoru strzeleńskiego, należy identyfikować raczej z ojcem P-a niż z nim samym.
P. pojawia się w źródłach po raz pierwszy w r. 1282 na dokumencie Władysława Łokietka jako sędzia brzeski kujawski. Między tym rokiem a 13 VI 1288 przeszedł na kasztelanię brzeską, którą dzierżył do końca życia. Na tym urzędzie występował wielokrotnie jako świadek dyplomów Łokietka. W r. 1295 sprzedał biskupstwu kujawskiemu wieś Silno (na prawym brzegu Wisły koło Złotoryi); transakcja odbyła się w Toruniu, a otrzymane 100 grzywien przeznaczył P. na wykupienie z niewoli litewskiej swego syna Ubysława. Po wyprawie Wacława II (1300) P. chwilowo utracił władzę nad grodem brzeskim, który przejął komtur krzyżacki. Odzyskał ją po roku, wchodząc w służbę Wacława. Po raz ostatni wystąpił w Brześciu 25 I 1303 jako świadek transakcji ziemskiej, dokonanej wobec czeskiego starosty Kujaw i Pomorza Tassa z Vizmburka. Podczas antyczeskiego powstania na Kujawach (1305/6) kaszt. brzeskim był już Berold (Berwold).
P. pozostawił trzech synów: Ubysława, kaszt. brzeskiego, Jałbrzyka oraz Rozdziała, podkomorzego brzeskiego. Urzędy swe otrzymali oni od Łokietka zaraz po jego powrocie, wzięli więc udział w antyczeskim powstaniu. Okoliczność ta rzutuje na postawę polityczną P-a w ostatnich latach życia; pozostał on nadal stronnikiem Łokietka i tylko z konieczności (głównie celem usunięcia zarządu krzyżackiego) pogodził się z panowaniem Wacława II. Przez nie znaną nam z imienia siostrę P. był spowinowacony z rycerską rodziną z ziemi chełmińskiej; źródła wydają się wskazywać także, że P. i jego synowie posiadali do czasu najazdu krzyżackiego jakieś majętności w ziemi świeckiej. W Osięcinach, rezydencji P-a, już za jego czasów (1295) znajdował się kościół.
P. stał się protoplastą możnej gałęzi Bachorzów, do której zaliczali się dziedzice Osięcin, Dąbia, Bełszewa, Torzewa, Sadługa, Jarantowic, Jądrowic, Stoku, Smólska (na Kujawach brzeskich), Niewiesza, Biernacic, Iwonia, Boczków (w Sieradzkiem).
Kozierowski S., Badania nazw topograficznych na obszarze dawnej wschodniej Wielkopolski, P. 1928 II 102; – Bieniak J., Przynależność administracyjno-polityczna kasztelanii nadgoplańskich w latach 1267–1327, Zesz. Nauk. Uniw. Tor. Historia, Nr 2, Tor. 1966 przypis 57; tenże, Wielkopolska, Kujawy wobec problemu zjednoczenia państw.; – Cod. Pol., I–II; Dok. kuj. i maz., s. 121–2, 124–5, 233–4; Kod. Wpol., II; Trzydzieści dokumentów katedry płockiej (1230–1317), Wyd. W. Kętrzyński, Lw. 1888 nr 20–1; Wiadomości do dziejów polskich z Archiwum Prowincji Śląskiej, Wyd. A. Mosbach, Wr. 1860 s. 36–7; – AGAD: Dok. perg. 6456; Gabinet Zakł. Nauk Pomocniczych Historii UJ: fot. 968/II (oryginał w klasztorze mogilskim).
Janusz Bieniak