Skolimowski Rafał (1781–1848), ksiądz, pedagog, matematyk. Ur. 24 X w Skolimowie Wojnowie (pow. siedlecki).
S. uczył się w szkole pijarów w Drohiczynie i w l. 1799–1803 w seminarium duchownym w Janowie Podlaskim, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie ok. r. 1805 i został profesorem. W r. 1809 przeniósł się do Warszawy i do r. 1815 uczył religii, historii i matematyki w liceum warszawskim. T.r. rozpoczął studia matematyczne, początkowo w Berlinie (przez rok), a później w Paryżu (2 lata) pod kierunkiem S. D. Poissona, J. B. Biota, S. F. Lacroix, przy okazji zwiedzając Londyn i Amsterdam. Po powrocie w r. 1818 został profesorem matematyki i objął katedrę wyższej analitycznej mechaniki i algebry na Uniw. Warsz. oraz uzyskał w r. 1820 stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy De motu planetarum circa solem (W. 1820). W tym czasie porzucił kapłaństwo i wstąpił do loży masońskiej «Göttin von Eleusis» i prawdopodobnie z tej przyczyny utracił w r. 1821 katedrę. Ocalenie od śmierci podczas zerwania się przed nim mostu na Wiśle spowodowało jednak, że odzyskał wiarę, powrócił do stanu kapłańskiego i wszedł na drogę ascezy. Otrzymał posadę profesora matematyki i religii oraz pełnił obowiązki kapelana w Wojskowej Szkole Aplikacyjnej w Warszawie (do r. 1831). Równocześnie w r. 1825 powołano go na profesora filozofii do seminarium głównego, z którego przeszedł do Akademii Duchownej.
S. przygotowywał 13-tomowe dzieło z zakresu matematyki, z którego ogłosił tylko część początkową – Rozprawa o wpływie, który nauki matematyczne w miarę swych postępów w doskonałości miały i mają na oświatę (W. 1820); stała się ona treścią odczytu przedstawionego 2 XI 1820 na posiedzeniu naukowym w Uniw. Warsz. Reszta dzieła, w którym m. in. usiłował wyjaśnić matematycznie niektóre prawdy wiary, nie została wydana, zapewne z powodu sprzeciwu cenzury duchownej. Ponadto opublikował dla uczniów Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej dwutomowy Kurs rachunku wyższego (W. 1823) i Naukę mechaniki i hydrauliki (W. 1824).
Wg wspomnień uczniów, m.in. ks. Adolfa Pleszczyńskiego, S. należał do najznakomitszych profesorów Akademii Duchownej. W r. 1840 przeszedł na emeryturę, zamieszkał przy seminarium duchownym św. Krzyża, ale był czynny jako sędzia II instancji konsystorza generalnego archidiecezji warszawskiej i cenzor ksiąg religijnych. Wygłaszał także kazania i był spowiednikiem. Pędził ascetyczny tryb życia. Stale utrzymywał sieroty i biednych młodzieńców. Zmarł 14 IV 1848 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w katakumbach. Odznaczony był Orderem św. Włodzimierza IV kl. Stanisław Jachowicz poświęcił mu nagrobny czterowiersz („Pisma różne wierszem” 1859).
Nowy Korbut, IV 198; Dickstein S., Wawrzykiewicz E., Bibliografia matematyczna polska XIX stulecia, Kr. 1894 s. 21–2; Enc. Kośc.; Enc. Org.; Podr. Enc. Kośc.; Materiały do słownika biograficznego matematyków polskich, [b.m. i r.w.] z. 4 s. 84 (wydanie powielaczowe Inst. Matem. PAN); Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; Szenic S., Cmentarz Powązkowski 1790–1850, W. 1979; Wójcicki, Cmentarz Powązkowski, II 166–9; – Bieliński, Uniw. Warsz.; Pleszczyński A., Dzieje Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej Warszawskiej, W. 1907 s. 144–8; Żmuda R., Działalność dydaktyczna i pisarska profesorów i wychowawców Warszawskiej Akademii Duchownej 1837–1867, W. 1979 s. 222–4; – Catalogus cleri Archidioecesis Varsaviensis 1833 s. 79, 1842 s. 4; Księga protokołów Rady Ogólnej Uniwersytetu Warszawskiego 1817–1819, W. 1958 s. 133, 141, 143, 277; – „Dzien. Warsz.” 1854 nr 30 s. 5–6, nr 31 s. 4; „Gaz. Korespondenta Warsz. i Zagran.” 1820 nr 85 s. 1411 (informacja o uzyskaniu doktoratu); „Kur. Warsz.” 1848 nr 103, 106 (nekrologi); „Pam. Religijno-Moralny” T.19: 1850 s. 44–56.
Walerian Piotrowski