Baczyński Rajmund (1857–1929), generał dywizji. Urodził się 10 VI 1857 w Krakowie; skierowany na drogę służby wojskowej, szkolę kadecką skończył we Lwowie. Od r. 1907–1911 w stopniu pułkownika dowodził 90. pułkiem piechoty austr., poczem objął dowództwo 24. brygady piechoty. Awansowany w r. 1911 na generał-majora, ponieważ nie posiadał wyższych studjów wojskowych (szkoły sztabu generalnego), nie mógł z tego powodu spodziewać się dalszej karjery. Na rok przed wojną światową przeszedł w stan spoczynku, skąd powołano go z chwilą wybuchu wojny do służby czynnej, nie oddając mu, z racji wykształcenia, dowództwa wyższego, wymagającego wyższych studjów taktycznych, ale mianując B-ego komendantem Legjonu Zachodniego, a później całości tworzących się Legjonów Polskich. Komendę tę sprawował od 20 VIII do 1 X 1914 r. Obcy ruchowi, z którego wyszły legjony, niezdolny znaleźć wspólnego języka z wojskiem, przenikniętem duchem powstańczym i żądającem, by je uznawano za narodowe polskie, przy najlepszych nawet chęciach nie mógłby sprostać zadaniu. Traktował legjony jako nową dywizję, która ma »nie politykować, tylko kropić, kropić i kropić«. Jego wystąpienia z okazji odbierania od legjonów »landszturmowej« przysięgi odbiły się szyderczemi zwrotkami w piosenkach. Nie umiał też ochronić legjonów od upokorzeń, jak narzucanie im czarno-żółtej »landszturmowej« opaski naramiennej, której oddział Piłsudskiego nie przyjął, i którą zniesiono za staraniem Naczelnego Komitetu Narodowego. Wkrótce uznała Nacz. Komenda armji austr.-węg., że trzeba dać legjonom na dowódcę kogoś popularniejszego. Zwolniony z funkcji komendanta legjonów, objął B. komendę twierdzy krakowskiej, poczem został kolejno generałem, inspekcjonującym oddziały uzdrowieńców, obozy jeńców i internowanych. W r. 1916 przeszedł ponownie w stan spoczynku, do służby czynnej w wojsku polskiem nie powołany. Zmarł 7 XI 1929 r. w Poznaniu.

Enc. Wojskowa, I; Archiwum Instytutu Badania Najnowszej Historji Polski.

Wacław Lipiński