Bieńkiewicz Reginald od św. Onufrego (1711–1755), pijar, nauczyciel i autor kazań i tragedyj. Pochodził z archidiecezji gnieźnieńskiej. W r. 1729 wstąpił do zakonu pijarów w Podolińcu na Spiszu. Ponieważ okazał uzdolnienie dydaktyczne, władze przenosiły go w charakterze nauczyciela poezji i wymowy z miejsca na miejsce. Uczył więc w szkołach zakonnych w Piotrkowie i Łowiczu, następnie wykładał filozofję w pijarskiem Collegium Veterum w Warszawie. W r. 1744 był prefektem w Collegium Nobilium. Ponieważ zaś należał do lepszych mówców, pełnił później obowiązki kaznodziei w kościele katedralnym w Krakowie, był kaznodzieją Trybunału koronnego w Piotrkowie, wreszcie w tym charakterze pracował w Chełmie i w Rzeszowie. B. pozostawił po sobie dość pokaźną liczebnie spuściznę literacką, na którą w przeważnej części składają się kazania trybunalskie. Opracował w formie kazań życiorysy dwóch świętych, a mianowicie: Godny patron sprawiedliwy sędzia… św. Iwo (w przedmowie podał genealogję rodu Łosiów i skład całego Trybunału koronnego), oraz Godny Polak i św. jezuita… Stanisław Kostka; oba te życiorysy-kazania wyszły drukiem w r. 1747. Zasilał też B. repertuar szkolnych teatrzyków pijarskich przekładami obcych utworów dramatycznych i w r. 1746 wydał dwie tragedje: Wojna Jugurtyńska, napisana wierszem polskim i łacińskim naprzemian, i Prussyasz, pisana wierszem polskim wyłącznie.

Estr.; Bielski Sz., Vita et scripta quorundam… Scholarum Piarum… professorum, W. 1812; Konopczyński Wł., Stanisław Konarski, W. 1926.

Stanisław Szczotka