Lamezan-Salins Robert (1869–1930), generał W. P. Ur. 14 VIII w Wiedniu, syn Edwarda i Marii de Mack. Pochodził z austriackiej rodziny arystokratycznej, pochodzenia francuskiego. Po ukończeniu 8-klasowego gimnazjum wstąpił do armii austriackiej, a po odbyciu studiów w oficerskiej szkole kawalerii w r. 1890 uzyskał stopień podporucznika. W Wiedniu ukończył wyższą szkołę wojenną w r. 1896, po czym, awansując kolejno do r. 1914, otrzymał stopień pułkownika dyplomowanego. Do r. 1907 pełnił służbę w oddziałach kawalerii, m. in. w 7 p. dragonów oraz w sztabach wyższych dowództw. W l. 1908–12 L.-S. pozostawał na stanowisku austriackiego attaché wojskowego w Paryżu i Brukseli. Dn. 1 XI 1912 r. powrócił do 7 p. dragonów. Podczas pierwszej wojny światowej został początkowo szefem sztabu Komendy Korpusu we Lwowie, a następnie od września 1914 r. do czerwca 1916 był szefem sztabu korpusu gen. Hoffmana na froncie w Karpatach. Dn. 1 VI 1916 r. został mianowany szefem sztabu przy namiestniku Galicji. W r. 1917 awansował na generała. W okresie od 1 IV 1917 do 30 X 1918 r. L.-S. był szefem krajowego urzędu gospodarczego dla Galicji.
Dn. 5 XII 1918 r. L. wstąpił do W. P. i w okresie od 1 I do 1 V 1919 r. był szefem polskiej misji wojskowej w Bukareszcie, następnie od 10 VI t. r. polskim przedstawicielem przy misji alianckiej w Małopolsce Wschodniej. W r. 1919 pełnił jeszcze kolejno po kilka tygodni lub dni następujące funkcje: dowódcy Okręgu Etapów we Lwowie, adiutanta przy 6 i 7 dyw. piechoty, przewodniczącego w pertraktacjach z Rumunią o Pokucie (lipiec 1919 r.), szefa polskiej misji wojskowej w Berlinie i w końcu, od 7 XII t. r., dowódcy 12 dyw. piechoty na froncie. W styczniu 1920 r. L.-S. objął dowództwo Okręgu Generalnego na Pomorzu, w marcu takież we Lwowie; 20 VIII został dowódcą 6 armii i frontu południowo-wschodniego. Po czterech tygodniach powrócił na poprzednie stanowisko we Lwowie, które zajmował do 31 VIII 1921 r. W maju 1922 r. został zatwierdzony w stopniu generała dyw. ze starszeństwem od 1 VI 1919 r. Dn. 1 VII 1922 r. L.-S. przeniesiony został w stan nieczynny, po czym w połowie 1923 r. powołany został do służby czynnej do dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego. Dn. 30 IX 1926 r. L.-S. przeszedł w stan spoczynku. Zmarł w swym majątku Świrzu (pow. Przemyślany) 29 XI 1930 r. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Virtuti Militari 5 kl. i francuską Legią Honorową. Żonaty z Ireną Wolańską, pozostawił córkę Irenę, działaczkę konspiracyjną, żonę gen. Tadeusza Komorowskiego Bora (zob.).
Enc. Wojsk., IV; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” Nr 1 (37): 1966 s. 324; Deruga A., Polityka wschodnia Polski wobec ziem Litwy, Białorusi i Ukrainy (1918–1919), W. 1969; – Głąbiński S., Wspomnienia polityczne, Pelplin 1939; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne L.-S-a.
Piotr Stawecki