Bocheński Roman (1842–1907), oficer w powstaniu 1863 r., działacz oświatowy. Pochodził z ziemiańskiej rodziny szlacheckiej, h. Rawicz. Urodzony w Rudzie Malenieckiej z ojca Tadeusza, b. kapitana napoleońskiego, stał w chwili wybuchu powstania garnizonem w Kielcach w randze podpor. 3. p. rosyjskich dragonów. Należał do spisku oficerów-Polaków w służbie rosyjskiej, którzy zobowiązali się uroczyście przejść w szeregi powstańcze. Widocznie jednak nie mógł B. tak prędko urzeczywistnić swego zamiaru, gdyż w starciu pod Bzinem (Sandomierskie) 2 II 1863 brał jeszcze udział naczele szwadronu przeciw szeregom powstańczym Czachowskiego. Dopiero w niespełna miesiąc później przeszedł B. wraz ze sztabskapitanem Dobrogojskim, również Polakiem, na stronę polską. Odkomenderowany do oddziału Kononowicza, został pod Wąchockiem ranny. Po wyzdrowieniu wstąpił w randze rotmistrza do oddziału Lütticha. Walczył pod Kaszewem a następnie podczas nagłego napadu Moskali na obóz powstańczy pod Chorzenicami (4 VII). Po otrzymaniu 18 ran, obdarty do naga, został cudem uratowany przez pomoc Pstrokońskich. Wyleczony w ich dworze, udał się przez Drezno w Poznańskie, pragnąc dostać się spowrotem w szeregi powstańcze. (W międzyczasie został przed Rząd Narodowy zamianowany majorem). Gdy mu się to nie udało, próbował przekroczyć granicę austrjacką, został jednak w Oświęcimiu aresztowany. Po sześcio-tygodniowem więzieniu na zamku w Krakowie wyjechał do Szwajcarji a stamtąd do Stanów Zjedn. Ameryki półn. Tam dorobił się skromnej fortunki i wrócił do Galicji, gdzie jakiś czas był zajęty jako kontroler w kopalni nafty w Słobodzie Rungurskiej. Wkońcu chodził dzierżawami, aż na starość osiadł w Stanisławowie, oddając się z całem zamiłowaniem pracy oświatowej w tamt. Kole T. S. L. Kiedy w tem mieście 15 XI 1907 umarł, liczne deputacje polskich włościan w pogrzebie świadczyły chlubnie o skutkach pracy B-go wśród ludu. Napisał artykuł pt. Mój udział w powstaniu (W czterdziestą rocznicę, Lw. 1903).

Zieliński, Bitwy i potyczki; Chołodecki J., Księga pamiątkowa; Nekrolog w »Kurjerze Stanisławowskim« z 17 XI 1907.

Justyn Sokulski