Poliński Roman, krypt. m. in.: r. p., (r), R. P., Erpe, Rom., Roman P. (1856–1918), dziennikarz i poeta, stenograf, urzędnik. Ur. we Lwowie, był synem Józefa (zob.) i Matyldy z Hofmanów, bratem Matyldy Polińskiej-Lewickiej (zob.). Po ukończeniu szkoły realnej we Lwowie wstąpił do lwowskiej Akademii Technicznej, lecz studia przerwał. Był dziennikarzem, poetą (autorem licznych rozrzuconych po czasopismach wierszy), recenzentem teatralnym i literackim. Publikował w prasie lwowskiej, m. in. w: „Ognisku Domowym” (1886), „Przeglądzie Politycznym, Społecznym i Literackim” (1887, 1888), „Dzienniku Polskim” (1891, 1898), „Iris” (1894). W latach późniejszych pracował jako urzędnik w biurze statystycznym magistratu lwowskiego.
P. opanował biegle system stenografii opracowany przez ojca i od r. 1875 stenografował debaty Sejmu Krajowego. Był też w latach dziewięćdziesiątych kierownikiem Biura Stenograficznego Sejmu, wraz z ojcem, a w latach 1902–4 wraz z Joachimem Windem. Stenogramy P-ego z debat sejmowych były wzorowe, toteż w Biurze Stenograficznym pełnił funkcję korektora. Od r. 1878 P. autografował „Bibliotekę Stenograficzną”, wydawaną przez ojca. W t. r. ogłosił Naukę stenografii do wykładu w szkołach (Lw. 1878, 2. wyd. 1884, 3. wyd. 1906, 4. wyd. 1908 i w l. n.), która – ze względu na logikę w układzie materiału dydaktycznego i wzorowo opracowany tekst stenograficzny – osiągnęła 11 wydań (od 7. wydania P. zmienił tytuł na Podręcznik do nauki stenografii polskiej; Podręcznik wydawano w l. 1907–21). W Nauce P. wprowadził wiele nowych rozwiązań graficznych do systemu J. Polińskiego, które tenże zastosował w r. 1892 do systemu stenografii. Jedenaste wydanie Podręcznika ukazało się po śmierci autora. P. opracował też Początki nauki stenografii do wykładu w szkołach według systemu Józefa Polińskiego (Lw. 1909, 2. wyd. 1911, 3. wyd. 1916), a w r. 1917 dwa numery Stenograficznych listów dla stenografów praktyków, nauczycieli i młodzieży uczącej się stenografii. P. wykładał też stenografię w gimnazjach lwowskich. Zmarł 31 XII 1918 we Lwowie i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
Chołoniewski A., Nieśmiertelni, Lw. 1898 s. 59–60; Jackowski F., Nauka stenografii polskiej podług Franciszka Ksawerego Gabelsbergera i praktycznych doświadczeń ułożona, Lw. 1868; Klewżyc L., Roman Poliński – stenograf parlamentarny, „Stenograf Pol.” 1982 nr 2; Taub Sz., Dzieje stenografii, Kat. 1931–3 cz. 1–2 (podob.); – IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna.
Lech Ł. Klewżyc