Sumorok (Somorok, Samorok, Somoroch) Roman h. Ostoja (zm. 1648 lub 1649), sędzia ziemski wiłkomierski, poseł sejmowy.
Był drugim synem sędziego ziemskiego kowieńskiego Michała i jego pierwszej żony.
S. należał do Kościoła ewangelicko-reformowanego. Dn. 8 VII 1590 wspólnie z braćmi Adamem i Sewerynem zapisał się na uniw. w Królewcu. Następnie, zgodnie z tradycją rodzinną, był związany z Radziwiłłami; dzięki młodemu Krzysztofowi Radziwiłłowi, a także dzięki swemu ojcu i jego pozycji politycznej otrzymał 2 X 1604 po bracie Adamie urząd podstolego kowieńskiego. Te same okoliczności zadecydowały o jego awansie 16 VIII 1608 na stolnika kowieńskiego. Na sejmiku relacyjnym w Wiłkomierzu 13 II 1614 protestował przeciw uchwałom sejmu warszawskiego 1613 r. Uczestniczył 10 IX 1614 w obradach sejmiku w Wiłkomierzu, na którym został obrany posłem na konwokację wileńską (1–11 X t.r.), a 12 II 1615 w zwołanym z okazji roków sądowych zjeździe szlachty wiłkomierskiej w Oniksztach, na którym wystosowano list do Radziwiłła, posła wiłkomierskiego na sejm warszawski. Był też obecny na sejmiku w Wiłkomierzu 28 IV 1615 przed kolejną konwokacją wileńską, a 2 II 1617 sejmik w Wiłkomierzu wybrał go na deputata do Tryb. Lit. S. wziął również udział w sejmiku w Wiłkomierzu 13 II 1618. W głośnym konflikcie Radziwiłła ze star. karkuskim Wolmarem Farensbachem wzywał szlachtę pow. wiłkomierskiego do wsparcia swego patrona. Dn. 18 IX 1619 awansował na pisarza ziemskiego wiłkomierskiego. Jesienią 1622 stawił się z pocztem do boku Radziwiłła na wojnę ze Szwedami. W trakcie tej wojny był zapewne towarzyszem w chorągwi husarskiej Radziwiłła w r. 1623 (z trzykonnym pocztem) oraz w r. 1625 (z pięciokonnym pocztem w chorągwi «białej»).
Dn. 15 VII 1624 otrzymał S. nominację na urząd podsędka wiłkomierskiego. Na sejmiku wiłkomierskim 16 XII 1625 w Oniksztach został obrany posłem na sejm zwycz. warszawski 1626 r.; Radziwiłł polecił mu wówczas zjednywać dla niego senatorów i posłów oraz wybadać, jaki jest stosunek do niego królewicza Władysława Wazy. S. wywiązał się z zadania bardzo dobrze; na sejmie nie wyróżniał się wprawdzie aktywnością (choć został wyznaczony na deputata do tryb. skarbowego wileńskiego), lecz mimo to był ceniony przez Radziwiłła również jako parlamentarzysta. W r. 1626 służył w chorągwi star. kremońskiego Piotra Gorayskiego, uczestnicząc w kampanii letniej woj. smoleńskiego Aleksandra Gosiewskiego w Inflantach; 30 IX t.r. wziął udział w przegranej bitwie pod Zelborgiem. Dn. 2 II 1629 był obecny na sejmiku gromnicznym w Wiłkomierzu. Być może t.r. pełnił obowiązki dowódcy piechoty radziwiłłowskiej. W r. 1631 został obrany z Wiłkomierza deputatem do Tryb. Lit., w którym wszedł także do Koła Duchownego. Z Wiłkomierza posłował na sejm koronacyjny 1633 r. Dn. 31 VIII 1634 otrzymał nominację na sędziego ziemskiego wiłkomierskiego. Jako deputat z Wiłkomierza brał udział w rozpoczętych 7 III 1636 w Wilnie pracach komisji do korektury prawa; po zerwaniu jej 14 IV t.r. przez Radziwiłła nie zgodził się podpisać protestu części deputatów przeciw postępowaniu hetmana, natomiast podpisał protestację przeciw działaniom komisji. W r. 1638 został obrany arendarzem czopowego pow. wiłkomierskiego. Z powiatu tego posłował na sejmy w l. 1640, 1641 i 1643; na tym ostatnim wybrano go do komisji do taksy towarów. Być może po śmierci Radziwiłła w r. 1640 był związany z woj. witebskim Krzysztofem Kiszką. Uczestniczył w obradach sejmików wiłkomierskich 13–15 IX 1646 i 2 V 1647. S. odziedziczył po rodzicach część Rogowa w pow. wiłkomierskim. Od Radziwiłła dzierżawił za 5 tys. złp. Połustynie. S. żył jeszcze 23 V 1648; zmarł przed 4 IX 1649, kiedy został nadany wakujący po nim urząd.
S. był żonaty z Anną (zm. 1657), córką podkomorzego upickiego Dymitra Kurbskiego Jarosławskiego i Jadwigi z Grużewskich, również należącą do Kościoła ewangelicko-refomowanego. Po śmierci S-a poślubiła ona Adama Sokołowskiego.
Deputaci Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego (1582–1696). Spis, Red. A. Rachuba, W. 2007; Die Matrikel der Albertus-Universität zu Königsberg i. Pr., Hrsg. G. Erler, Leipzig 1910 I 104; Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, Red. A. Rachuba, W. 2004–8 I–II; Wolff, Kniaziowie lit.-rus., s. 196–7; – Augustyniak U., W służbie hetmana i Rzeczypospolitej. Klientela wojskowa Krzysztofa Radziwiłła (1585–1640), W. 2004 s. 354, 378, 380–1 i indeks; Kempa T., Wobec kontrreformacji: protestanci i prawosławni w obronie swobód wyznaniowych Rzeczypospolitej w końcu XVI i w pierwszej połowie XVII wieku, Tor. 2007; Kotłubaj E., Życie Janusza Radziwiłła, Wil.–Witebsk 1859 s. 246; Wisner H., Nie tylko o informacji, „Odr. i Reform. w Polsce” T. 29: 1984; Wolff J., Pacowie. Materiały historyczno-genealogiczne, Pet. 1885; – Akty Vil. Archeogr. Kom., XII 603; Radziwiłł, Memoriale; „Spisek orleański” w latach 1626–1628, Oprac. U. Augustyniak, W. Sokołowski, W. 1990; Vol. leg., III 494, IV 68; Wiadomości do dziejów polskich z Archiwum Prowincji Szląskiej, Oprac. A. Mosbach, Wr. 1860 s. 316; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. II nr 604, 612, 625, 629, 630, 664, 700, 937, 953, 1024, 1196, 1207, Dz. V nr 15387 (listy S-a), Arch. Roskie, akta rodzinno-majątkowe nr 620, Arch. Tyzenhauzów, sygn. B–35/125 k. 144, 229; B. Czart.: rkp. 138 nr 180, rkp. 140 nr 58; B. Jag.: rkp. 5 k. 517–33; B. Narod.: rkp. 6658 k. 42–5v; Nacional’na biblioteka Ukraïny imeni V. I. Vernads’kogo w Kijowie: F. 1 5953 k. 44–52v; Rossijskij gosudarstvennyj archiv drevnich aktov w Moskwie: F. 389 nr 86 k. 445, nr 119 k. 648–51v; Vilniaus universiteto biblioteka w Wil.: F. 7 nr 23/13900 k. 782–5v.
Andrzej Rachuba