Stecki Romuald Ignacy (1785–1848), ziemianin.
Był synem Onufrego Gerwazego, star. hnidawskiego, od r. 1786 burgrabiego włodzimierskiego, właściciela Radowicz w pow. kowelskim, i Marianny z Sumowskich.
S. był właścicielem wsi Borszcze i Gawinosy (pow. bałcki), dzierżawił też wiele majątków. «Małego wzrostu, w peruczce, zawsze uśmiechnięty, bardzo miły, słodki jakby cukierek» (E. Iwanowski), był lubiany przez szlachtę; w Starokonstantynowie często odwiedzał zaprzyjaźnionego Wacława «Emira» Rzewuskiego. Ceniący S-ego Tadeusz Czacki poparł w r. 1807 jego kandydaturę obok Feliksa Czackiego i Filipa Platera w wyborach do Komisji Sądowo-Edukacyjnej w Krzemieńcu, mającej zabezpieczyć fundusze na edukację młodzieży szlacheckiej na Wołyniu. S. otrzymał w Komisji głos doradczy, a 3 IV 1815 został wraz z Czackim jej pełnoprawnym członkiem. Pracował w Komisji ponad 20 lat, podobnie jak inni, nie pobierając żadnego wynagrodzenia. Mieszkając w tym czasie w dworku przy kościele w Żytomierzu, wydawał dla szlachty obiady i organizował wieczorki literackie z udziałem, m.in. ks. Ignacego Hołowińskiego i Stanisława Falkowskiego. Od r. 1832 pełnił funkcję prezesa departamentu cywilnego sądu wołyńskiego; był znany z «surowej sprawiedliwości», jednak przed wydaniem wyroku starał się często doprowadzić do pojednania stron. W r. 1835, w poł. sześcioletniej kadencji, zrezygnował z funkcji prezesa, z powodu «domowego interesu i nadwątlonego zdrowia» (S. Konopacki). Przed śmiercią zapisał (utajony przez spadkobierców) legat w wysokości 30 tys. rb. na edukację zubożałej młodzieży szlacheckiej. Majątek przekazał siostrzeńcowi Romualdowi Ledóchowskiemu, marsz. gub. wołyńskiej. S. był odznaczony rosyjskim Orderem św. Anny. Zmarł w r. 1848.
S. nie założył rodziny.
Młodszy brat S-ego Modest (1787–1854) był marsz. szlachty pow. łuckiego. Jako delegat tego powiatu podpisał memoriał szlachty wołyńskiej z 13 VII 1815, protestujący przeciw niezgodnemu z procedurą mianowaniu gubernialnego marsz. wołyńskiego Henryka Ilińskiego. Mieszkał w odziedziczonych po ojcu Radowiczach i w przeciwieństwie do towarzyskiego S-ego prowadził domatorski tryb życia. Jego sąsiad, Janusz Nowowiejski mawiał o nim: «to bulion poczciwości». W małżeństwie zawartym w późnym wieku ze swoją krewną Heleną z Sumowskich (zm. 1895) nie miał dzieci.
PSB (Sobański Michał); Żychliński, X, XVIII; – Beauvois D., Szkolnictwo polskie na ziemiach litewsko-ruskich 1803–1831, Rzym–L. 1991 II; Radzimiński Z., Marszałkowie wołyńskiej ziemi..., „Kwart. Hist.” R. 29: 1915 s. 82; Rolle M., Ateny wołyńskie, Lw. 1923 s. 108, 136, 282, 286; Stecki T. J., Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym, Lw. 1864 I 163; – Andrzejowski A., Ramoty starego Detiuka o Wołyniu, Wil. 1861 III 205, IV 27–31; [Iwanowski E.] Eu...Heleniusz, Listki wichrem do Krakowa z Ukrainy przyniesione, Kr. 1901 I 282–4, 483, III 124; tenże, Rozmowy o polskiej koronie, Kr. 1873 I 689; Kaczkowski K., Wspomnienia, Lw. 1876 I 27, II 197; Konopacki S., Moja druga młodość, W. 1900 I 107, 140–1, II 30–1; Kowalski F., Wspomnienia, Kijów 1859 I 237; Kozieradzki A., Wspomnienia z lat szkolnych 1820–1831, Oprac. S. Kawyn, Wr. 1962; Lipski J., Archiwum Kuratorii Wileńskiej X. Ad. Czartoryskiego, Kr. 1926; – B. Ossol.: rkp. 12720.
Mirosław Ustrzycki