Sasin (zm. po r. 1279), wojewoda krakowski. Sądząc z imienia był być może Mazowszaninem, gdyż imię to w tym czasie było używane na Mazowszu, a w Małopolsce pojawiło się dopiero w 2. poł. XIV w. Stąd też przyjmuje się, że wzmianki o osobie imieniem Sasin występujące w dokumentach małopolskich z l. 1252–8 i ponownie z l. 1275–80 dotyczą właśnie S-a. Uprawdopodobnia tę identyfikację nadto stały związek wzmiankowanych postaci z ks. Bolesławem Wstydliwym.
Przyjmuje się, że pierwszym urzędem S-a było podczaszostwo sandomierskie (1252 r.), z którego awansował na podkomorzego tej ziemi i był nim w l. 1255–8. Jako podkomorzy towarzyszył ks. Bolesławowi Wstydliwemu w czasie jego pobytów w tej ziemi. W czerwcu 1258 wziął udział w wiecu dzielnicowym, zorganizowanym na błoniach koło Sandomierza, na którym ustalano sposoby obrony przed spodziewanym najazdem ze strony Tatarów oraz podjęto kroki celem odpowiedniego zabezpieczenia i wzmocnienia grodów krakowskiego i sandomierskiego, obciążając tym obowiązkiem w dużym stopniu poddanych z dóbr Kościoła krakowskiego, w zamian za ustępstwa immunitetowe księcia. T.r. S. był obecny na odbywanym w Zawichoście zjeździe Bolesława Wstydliwego z ks. Siemowitem i jego doradcami.
W r. 1273, w czasie buntu części rycerstwa małopolskiego przeciw Bolesławowi Wstydliwemu i powołania na tron krakowski ks. opolskiego Władysława, S. opowiedział się zapewne po stronie Bolesława. Książę, obsadzając na nowo czołowe dygnitarstwa i szukając współpracowników o odpowiednim przygotowaniu politycznym i wojskowym, powołał S-a na kaszt. wiślicką (ostatnie wystąpienie poprzednika na tym urzędzie – 28 VI 1271); na urzędzie tym S. jest potwierdzony 22 V 1275.
Trudno jest odtworzyć karierę S-a w l. 1259–74; być może, iż wycofał się z życia publicznego lub przebywał przez jakiś czas w niewoli tatarskiej. Jeśli odrzucić te domysły, to, biorąc pod uwagę osiągniętą przez niego godność, można postawić hipotezę, że w ciągu 15 lat S. pełnił jeden lub kolejno kilka niżej wymienionych urzędów, których obsada w tym czasie nie jest udokumentowana: kasztelania czechowska (1259–63), kasztelania żarnowiecka (1251–91), kasztelania radomska (1264–76).
Dn. 22 V 1275 S. był świadkiem wystawionego w Krakowie dokumentu księcia dla podkomorzego sandomierskiego Mikuła; 13 XII t.r. w Korczynie został wymieniony wśród dostojników, którzy udzielili konsensu na potwierdzenie przez Bolesława i Kunegundę przywilejów klasztoru tynieckiego. Jako kasztelan sandomierski S. został poświadczony (na pierwszym miejscu) 21 III 1277 na wielkim przywileju immunitetowym dla klasztoru koprzywnickiego.
Urząd wojewody krakowskiego S. pełnił już 26 V 1278 (poprzednik jego na urzędzie znany jest do 15 II 1278). Wtedy to, razem z kaszt. krakowskim Warszem przywiesili pieczęcie do obszernego przywileju księcia dla klasztoru mogilskiego w sprawie lokacji Prandocina na prawie niemieckim. W r.n. S. wziął udział w międzydzielnicowym wiecu nad Wiercicą koło Przyrowa. Ostatni raz wymieniony jest w źródłach 6 XII 1279 w Korczynie, jako świadek dokumentu, którym śmiertelnie już chory książę nadał kapitule krakowskiej wieś Bolesław i 200 grzywien z żupy bocheńskiej w intencji modłów za zbawienie swej duszy. Ponieważ dysponował tylko małą pieczęcią, dla wzmocnienia mocy prawnej tego aktu przywiesiła swoją pieczęć księżna Kunegunda oraz wymienieni imiennie dostojnicy, wśród których był również S. Zmarł najpewniej w r. 1280, kiedy to woj. krakowskim był już Piotr, syn Wojciecha.
Brak danych o majątku i rodzinie S-a. Zachowała się jego pieczęć z r. 1278 ze znakiem przedherbowym w polu pieczętnym.
Urzędnicy, IV z. 1; – Gacki J., Benedyktyński klasztor w Sieciechowie według pism i podań miejscowych, Radom 1872 s. 35–7; Małecki A., Studia heraldyczne, Lw. 1890 II 41; Piekosiński F., Pieczęcie polskie wieków średnich, Kr. 1899 cz. 1; tenże, Rycerstwo, III 155; – Cod. Pol., III; Kod. katedry krak., I; Kod. Mpol., I–III; Kod. mogilski; Kod. tyniecki; Mitkowski J., Początki klasztoru cystersów w Sulejowie, P. 1948, dok. nr 15.
Franciszek Sikora