Nowicki Seweryn Eugeniusz (ok. 1858–1911), aktor, śpiewak, reżyser. Ur. w Rawie Ruskiej. Pracę aktorską rozpoczął we Lwowie 8 IX 1873 rolą Lokaja („Mauprat” G. Sand). Ze sceną lwowską związany był do r. 1883, z wyjątkiem okresu służby wojskowej i pobytu w Stanisławowie (1876–9). Latem 1883 występował zapewne w warszawskim teatrzyku ogródkowym «Nowy Świat», następnie w Warszawskich Teatrach Rządowych (WTR). Po udanych debiutach: 2 VIII w roli Walentego („Zagroda Sobkowa” E. Błotnickiego) oraz 28 VIII w partii Margrabiego Henryka („Dzwony kornewilskie” R. Planquette), przychylnie przyjętych przez publiczność i krytykę został od nowego sezonu 1883/4 zaangażowany na stałe do zespołu farsy i operetki WTR. Występował głównie w Teatrze Małym, następnie sporadycznie, a od r. 1892 do końca życia stale w Teatrze Rozmaitości (engagement do zespołu dramatu od 1 I 1893). N. wyjeżdżał często na występy gościnne, m. in. do Krakowa (czerwiec 1886), Lwowa (kwiecień 1894), Lublina (marzec, kwiecień 1900), Kalisza (lipiec 1900), Łodzi (1900), Wilna (kwiecień, czerwiec 1905).
N. miał bogaty i różnorodny dorobek artystyczny. Początkowo występował w repertuarze komediowym i operetkowym, w takich rolach, jak Franke („Zemsta nietoperza” J. Straussa), Frycek („Płaczka i śmieszek” J. Offenbacha), Szymon („Skrzypki zaczarowane” J. Offenbacha), tytułowej w „Mikado” A. Sullivana. W późniejszych latach w repertuarze dramatycznym, np. jako Alojzy Wiese („Friebe” Kazimierza Zalewskiego), Janek („Lena” Wacława Karczewskiego), Ben Jochim („Uriel Acosta” Karola Gutzkowa). Po śmierci Jana Tatarkiewicza (1891) N. przejął wiele jego ról amantów z repertuaru zarówno klasycznego, jak i współczesnego. Wkrótce stał się jednym z czołowych aktorów «Rozmaitości». Wg opinii współczesnych «cechowała go, obok wybitnego talentu, pewna szlachetność tak koncepcji, jak wykonania. Dykcja piękna a prosta, gest wytworny, w połączeniu z bardzo szczęśliwymi i ujmującymi warunkami zewnętrznymi – wszystko to razem czyniło zeń artystę doskonałego, wytwornego i sympatycznego zarazem» („Świat” 1911 nr 14). Do ważniejszych ról N-ego w tym okresie należały m. in.: Ernest Apfel („Małżeństwo Apfel” K. Zalewskiego), Gaussin („Safo” A. Belota), Seweryn („Chwast” Józefa Blizińskiego). Ponadto wiele postaci fredrowskich: Lubomir („Pan Geldhab”), Edmund („Damy i huzary”), Doktor Hugo („Dożywocie”), Alfred („Mąż i żona”), Lubomir („Zrzędność i przekora”), Alfred Tulski („Dwie blizny”). Z ról romantycznych: Karol Moor („Zbójcy” F. Schillera), tytułowa w „Mazepie” Juliusza Słowackiego, Markiz Poza („Don Carlos” Schillera). Największe sukcesy przyniosły mu role współczesnych amantów, takie jak Barillon („Safanduły” V. Sardou), Topolnicki („Klub kawalerów” Michała Bałuckiego), Uszyński („Przed ślubem” K. Zalewskiego), Antoni („Pan Damazy” J. Blizińskiego), Józef („Bzy kwitną” Zygmunta Przybylskiego). Później występował z powodzeniem w dramatach modernistycznych, m. in. jako Rembowski („Złote runo” Stanisława Przybyszewskiego), Jerzy („Sobótki” H. Sudermanna), Etchepare („Czerwona toga” M. Brieux). Dn. 17 III 1907 odbył się jubileusz 25-lecia pracy N-ego w Teatrze Rozmaitości. N. wystąpił w roli Kirkora („Balladyna” J. Słowackiego). Obok działalności aktorskiej pełnił też okresowo funkcję reżysera WTR, m. in. w l. 1901, 1903, od września 1907 do 14 VII 1908 (główny reżyser). Na scenie Teatru Letniego i «Rozmaitości» wystawił m. in. „Romea i Julię” W. Szekspira, „Ich czworo” Gabrieli Zapolskiej, „Szkołę” Z. Kaweckiego. N. miał zwyczaj wyjeżdżać co rok za granicę w celu zaznajomienia się z najnowszym repertuarem i grą wybitnych artystów. Podczas jednej z takich podróży zmarł 3/4 IV 1911 pod Fuldą (Hesja) lub na stacji w Berlinie. Został pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim.
N. był żonaty, ale imię i nazwisko panieńskie żony nie jest znane, podobnie jak nie znane są imiona córki i syna. O synu wiadomo, że kształcił się w Austrii, jako oficer austriacki uzyskał dyplom inżyniera. Zginął w randze pułkownika w czasie pierwszej wojny światowej.
Słown. Teatru Pol., (ikonogr., bibliogr.); – Dąbrowski S., Górski R., Fredro na scenie, W. 1963; – „Świat” 1911 nr 14 s. 12 (fot.).
Barbara Berger