Sieciech (z Gieczna) h. Topór (zm. między 1279 a 1285), wojewoda łęczycki, następnie sieradzki.
Źródła nie podają informacji o majątkach S-a. Jako urzędnik łęczycki był on wszakże przedstawicielem miejscowej linii Toporczyków z Gieczna (na południowy wschód od Łęczycy), której stan majątkowy znamy z przekazów XIV w. Linia ta stanowiła odgałęzienie Toporczyków z Sieciechowic (Krakowskie), gdzie posiadała dział. W poprzednim pokoleniu działali tu bracia Sieciech (sędzia dworu Konrada, ks. mazowieckiego – 1228, cześnik łęczycki – 1236) i Stefan (konarski krakowski tegoż księcia – 1241, kaszt. łęczycki – 1246, kaszt. sieradzki – 1248–54); jeden z nich był ojcem S-a.
Kariera S-a zaczęła się od łowczostwa łęczyckiego; w tej roli wystąpił jako świadek dokumentu Kazimierza Konradowica z r. 1248. Dn. 19 VIII 1254 był on już konarskim łęczyckim. Nie w pełni jasne są okoliczności awansu S-a na wojewodę łęczyckiego; 16 IX 1257 urząd ten piastował Bogusza Miecławic, zmarły krótko po 20 III 1258. Jednakże S. występuje jako wojewoda w dwóch falsyfikatach z datą 10 XI 1257, sporządzonych na imię ks. Kazimierza w jednym środowisku (w klasztorze byszewskim). Lista świadków tych dokumentów jest, jak się zdaje, oparta na autentyku, późniejszym jednak – zdaniem F. Sikory – niż data falsyfikatów. W każdym razie urząd ten objął S. najpóźniej po śmierci Boguszy, zatem na wiosnę 1258. Dn. 2 XII 1260 jako woj. łęczycki ks. Kazimierza uczestniczył w zjeździe tegoż z Bolesławem Wstydliwym i Siemowitem mazowieckim w Przedborzu, świadcząc na dokumencie Bolesława Wstydliwego. Wojewodą był jeszcze 6 II 1261. T. r. stał na czele buntu rycerstwa, który obalił w księstwie łęczyckim panowanie Kazimierza, wprowadzając na tron książęcy jego najstarszego syna Leszka Czarnego. Podział dzielnicy łęczyckiej między obu tych książąt (1262, po 4 X) ograniczył władzę S-a, jako wojewody Leszkowego, do powstałej w wyniku tego podziału dzielnicy sieradzkiej. Jako właściciel klucza gieczeńskiego S. pozostał równocześnie poddanym Kazimierza, a później jego młodszych synów. Najpewniej jednakże otrzymał od Leszka jakieś dobra w Sieradzkiem, lecz dokładniej ich określić nie można. Jako wojewoda sieradzki występuje w testacji dokumentów Leszka Czarnego aż do 28 V 1279. W czerwcu 1271 dowodził rycerstwem sieradzkim, wysłanym przez Leszka na pomoc Bolesławowi Wstydliwemu w jego wyprawie na Śląsk; wyprawa spustoszyła m. in. dobra biskupów wrocławskiego i lubuskiego. Dn. 6 IV 1285 wojewodą sieradzkim był już Zawisza.
W Sieciechu, sędzim łęczyckim (1287–92) (zob.), należy dopatrywać się przypuszczalnego syna S-a.
Urzędnicy, II/1; – Sikora F., Upadek fundacji cysterskiej w Szpetalu i początki odnowionego klasztoru byszewskiego, „Zap. Hist.” T. 40: 1975 s. 17–23; Szymczak J., W sprawie tzw. buntu Leszka Czarnego w 1261 r., Acta Univ. Lodziensis, Nauki Human.-Społ., Z. 4, Ł. 1976 s. 39–50; Szymczakowa A., Urzędnicy łęczyccy i sieradzcy do połowy XV wieku, Ł. 1984 s. 19, 22, 95; Zajączkowski S., Studia nad terytorialnym formowaniem ziem łęczyckiej i sieradzkiej, Ł. 1951; – Cod. Pol., I–II; Dok. kuj. i maz., s. 193, 295 (Stefan); Dokumenty klasztoru pp. norbertanek w Imbramowicach (1228–1450), Wyd. Z. Kozłowska-Budkowa, „Arch. Kom. Hist. AU” T. 16: 1948 nr 6; Kod. Mpol., II 50; Kod. Wpol., I 571; Mazur Z., Studia nad kancelarią księcia Leszka Czarnego, Wr. 1975 dod. 2; Mon. Pol. Hist. (S.N.), VIII (Kronika wielkopolska) s. 116; Szacherska S. M., Z dziejów kancelarii książąt kujawskich w XIII wieku. Dwa nieznane dokumenty szpetalskie. „Studia Źródłozn.” [T.] 5: 1960 s. 10, dok. 1; – IH PAN: Kurtyka J., Tęczyńscy, Kr. 1994 (mszp. pracy doktorskiej, s. 62, 105–7).
Janusz Bieniak