Sławęta z Janiszewa h. Laska (zm. między 1337 a 1339), kasztelan kaliski. Był potomkiem najbliższych krewnych arcybpa gnieźnieńskiego z ok. 1185 r., błogosławionego Bogumiła z Dobrowa. Z tej racji wystąpił sądownie o retrakt klucza dobrowskiego (nad Wartą w okolicach Koła), darowanego niegdyś przez owego arcybiskupa cystersom, a w r. 1288 przekazanego przez byszewski konwent tego zakonu w drodze zamiany (za dziesięciny w kaszt. nakielskiej) arcybpowi Jakubowi Śwince wraz z dziesięcinami kościoła w Dobrowie. Pozew S-y nastąpił między 21 X 1290 (data wystawienia dokumentu przez obie strony) a 25 I 1291 (uzupełniający dokument arcybpa, dopuszczający możliwość, że nie uzyska on własności wspomnianego klucza). Sprawa zakończyła się dopiero 16 I 1299 układem w Gnieźnie, na mocy którego S. otrzymał Dobrów i Szadów oraz (dla kościoła w Dobrowie) dziesięciny z tych wsi i z Janiszewa (części należącej do S-y), Brudzewa i Kolnicy, cała reszta zaś klucza (3 wsie) oraz pozostałe dziesięciny miały pozostać przy arcybiskupie i katedrze gnieźnieńskiej. Ugodę zatwierdził wówczas ks. Władysław Łokietek; uległa ona jednak zmianie, ponieważ Dobrów należał nadal (dowodnie w r. 1354) do posiadłości arcybiskupich, chociaż Szadów znalazł się rzeczywiście w rękach szlacheckich.
Między 11 XII 1318 a 18 VI 1324 Łokietek mianował S-ę kaszt. kaliskim. Brak informacji, czy piastował on wcześniej jakiś niższy urząd. Od tego czasu S. występował jako świadek na kilkunastu zachowanych dokumentach królewskich, wystawianych głównie podczas objazdów Wielkopolski, lecz także w Krakowie. Po raz ostatni pojawił się już przy Kazimierzu Wielkim, na poznańskim zjeździe ogółu dostojników wielkopolskich (3–6 I 1335), na którym zapadła decyzja o wszczęciu nowego procesu kanonicznego z zakonem krzyżackim. Na zjeździe owym S. poświadczył aż trzy z czterech znanych stamtąd dokumentów króla. Zgon S-y przypadł między 16 III 1337 a 11 III 1339, w tym bowiem przedziale czasowym objął kaszt. kaliską jego następca Andrzej z Koszanowa, przechodząc na nią z podkomorstwa.
Od S-y pochodzą co najmniej dwie gałęzie Leszczyców: z Radoliny, Lubstowa i Cienina oraz z Brudzewa (miasta) i Janiszewa. Bezpośrednim przodkiem obu był jedyny znany syn S-y – Jan z Brudzewa i Mikorzyna, o którym wiadomo tylko tyle, że lokował wieś Sławęcin (1359) i uposażył kościół w Brudzewie (1363). Z synów Jana (przynajmniej dwóch) znany jest imiennie jeden – Jan z Radoliny, u schyłku życia (1398) cześnik kaliski. Był on ojcem m. in. bpa krakowskiego Piotra Wysza z Radoliny (zob.), woj. gniewkowskiego (inowrocławskiego) Macieja Maczudy z Lubstowa (zob.) oraz cześnika kaliskiego Świętopełka z Radoliny, który sprzedał lokowany przez dziada Sławęcin. Od innego (nie znanego źródłom) syna Jana z Brudzewa wywodzą się Leszczyce Brudzewscy: Mirkosz, podkoni kaliski (1386–1400), oraz jego syn i synowcy. Właśnie ta gałąź posiadała odziedziczony po S-cie Janiszew. Już w początku XV w. Brudzew przeszedł w ręce Pomianów.
Materiały do słownika geograficzno-historycznego dawnych ziem łęczyckiej i sieradzkiej do 1400 roku, Oprac. S. Zajączkowski i S.M. Zajączkowski, cz. 1, Ł. 1966 s. 67–9; Urzędnicy, I/1 cz. 2 nr 86, II/1 cz. B nr 188 (gdzie mylne zaliczenie podkoniego Mirkosza do hierarchii sieradzkiej); – Bieniak J., Autor „Rocznika dawnego”, w: Kultura średniowieczna i staropolska, W. 1991 s. 433–5; tenże: Geneza procesu polsko-krzyżackiego z 1339 roku, „Acta Universitatis Nicolai Copernici”, Historia, Nr 24 Tor. 1990 s. 41–3; Kozierowski S., Leszczyce i ich plemiennik arcybiskup gnieźnieński św. Bogumił z Dobrowa, P. [1926] s. 9–11, 26, 33, 38; Pakulski J., Siły polityczno-społeczne w Wielkopolsce w pierwszej połowie XIV wieku, Tor. 1979; – Kod. Wpol., II, VI 105, 119, 185, 206, 298, VIII 1061; Lites, I 111; – AP w P.: Konin Z. 1, k. 2v., 138v. (dotyczą dziedziczenia Leszczyców Brudzewskich w Janiszewie).
Janusz Bieniak