Sławiec z Niemygłów h. Bolesta (Jastrzębiec) (ok. 1430–1499), kasztelan i starosta sochaczewski. Pochodził z rodziny osiadłej w ziemi rawskiej, w dobrach Niemygłowy (też Niemydłowy, dziś Niemgłowy) w parafii Cielądz.
W r. 1448 wraz z bratem Pawłem był S. posiadaczem dóbr Niemygłowy i Kanice w ziemi rawskiej; w r. 1460 bracia przeprowadzili podział dóbr: S. zatrzymał Kanice, pisał się jednak nadal z Niemygłów. Został starostą dóbr książęcych w ziemi sochaczewskiej, a zarazem jednym z bliskich współpracowników księżnej Anny, wdowy po Władysławie I płockim, której oprawą była ziemia sochaczewska; na tym stanowisku jest znany od r. 1463. Pozostając starostą, został po r. 1468 z nominacji księżnej Anny podkomorzym sochaczewskim (znany od 12 VII 1470), a później postąpił na najwyższy w hierarchii tej ziemi urząd kaszt. sochaczewskiego (znany od 29 VII 1475). W r. 1472 S. przekazał zakupione przez siebie siedlisko z ogrodem w Sochaczewie dominikanom sochaczewskim, wspierając konwent zapewne bliski wówczas księżnej Annie i jej otoczeniu; pisał się wówczas z Oryszewa i Niemygłów.
Po inkorporacji ziemi sochaczewskiej do Korony na początku r. 1476 S. nadal pozostał współpracownikiem księżnej Anny, sprawując zarząd jej dóbr wielkopolskich z ośrodkiem w Kole oraz tenuty bolimowskiej w ziemi sochaczewskiej. Jako kaszt. sochaczewski, używając ponadto tytułu star. sochaczewskiego (faktycznie był nim w l. 1476–85 Andrzej Szczubioł z Kozłowa h. Wężyk), S. wystawił świadectwo dobrego urodzenia szlacheckiego Stanisławowi z Sokołowa h. Bujno, tj. Ślepowron, w ziemi sochaczewskiej (4 XII 1483).
W marcu 1485 S. powrócił na urząd star. sochaczewskiego z ramienia króla Kazimierza Jagiellończyka, wykonując odtąd liczne zlecenia monarchy. Dn. 11 VIII 1489 król zapisał S-cowi 800 fl. węgierskich na tenucie bolimowskiej, a następnie S. wraz z innymi czołowymi dygnitarzami woj. rawskiego 2 XI t.r. poręczył królowi dług Nowomiejskich h. Rawa, ustalając poręczenie na dobrach Kanice w ziemi rawskiej oraz na Oryszewie, Starych Miedniewicach, Bolimowie i Woli, tj. dobrach królewskich dzierżonych w ziemi sochaczewskiej. Na początku czerwca 1492 Kazimierz Jagiellończyk zapisał S-wcowi ponownie 800 fl. węgierskich na tenucie bolimowskiej, regulując tę sprawę tuż przed swą śmiercią. Król Jan Olbracht 14 II 1493 skwitował S-wca z dotychczasowego zarządu star. sochaczewskim, pozostawiając go na tym starostwie oraz oddając mu dochodowy młyn w zamian za dotychczasowe zapisy na dobrach tenuty bolimowskiej, która pozostała jednak w jego dożywotnim władaniu. Zarazem S. otrzymał dodatkowe zapisy na Miedniewicach i Oryszewie oraz inne uprawnienia z prawem przeniesienia ich na bratanka Piotra z Niemygłów, który stał się sukcesorem S-ca. W 1. poł. października 1494 Jan Olbracht przebywał w Wiskitkach i Sochaczewie, tj. na obszarze star. sochaczewskiego; S. prawdopodobnie zorganizował tu kilkudniowy wypoczynek króla i jego otoczenia we dworze myśliwskim w Wiskitkach, stanowiących centrum monarszej Puszczy Wiskickiej, ostatniej ostoi tura na Mazowszu. Także w czerwcu 1495 gościł króla w Sochaczewie i w Wiskitkach; zarazem zajmował się rozgraniczeniem dóbr arcybiskupich i królewskich w ziemi sochaczewskiej oraz przygotowaniami militarnymi do przyłączenia Mazowsza płockiego do Korony (lipiec-sierpień t.r.).
Po inkorporacji Mazowsza płockiego S. otrzymał dodatkowo w zarząd miasteczko Raciąż w ziemi płockiej. Dn. 13 II 1498 król za wstawiennictwem kard. Fryderyka i kanclerza Krzesława Kurozwęckiego przedłużył dożywocie S-wca w dobrach Oryszew i Miedniewice na rzecz jego bratanka Piotra. S. żył jeszcze w momencie spisywania inwentarza dóbr star. płockiego w r. 1498, zmarł krótko przed 22 V 1499, kiedy nowym star. sochaczewskim został Jakub Szydłowiecki. Po śmierci jego dobra odziedziczył bratanek Piotr Niemygłowski, star. rawski w l. 1501–4, kaszt. rawski w l. 1503–1517/18.
Brat S-wca Paweł (zm. przed 1485), pisarz ziemi rawskiej od r. 1460, był współpatronem parafii Cielądz. Miał syna Piotra.
Niesiecki; Uruski; Żychliński, VI 206–8 (dok. z r. 1489); Wolff, Studia nad urzędnikami maz.; – Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 530; Świeżawski A., Mazowsze i Ruś Czerwona w średniowieczu. Wybór prac, Częstochowa 1997 s. 126–35 (przedruk); tenże, Wcielenie ziemi sochaczewskiej do Korony, „Przegl. Hist.” T. 67: 1976 s. 359–61; – Acta capitulorum, II; Arch. Kom. Hist., III 458–9 nr 487; Kod. maz. (Lubomirskiego), nr 258; Lustracje województwa płockiego, Wyd. A. Sucheni-Grabowska i S. M. Szacherska, W. 1965 s. 160; Matricularum summ., I–IV; Teki Pawińskiego, cz. II; – AGAD: Metryka Kor. t. 335 k. 116v., 122v., 175–175v., t. 337 k. 42; IH PAN Pracownia Atlasu: Kartoteka Słown. Hist.-Geogr. Mazowsza w Średniowieczu (ziemie rawska i sochaczewska); – Mater. do spisu urzędników ziem rawskiej i sochaczewskiej w posiadaniu autora.
Kazimierz Pacuski