Sośnicki Stanisław Adam (1896–1962), lekkoatleta, sędzia i działacz sportowy, oficer WP, dyplomata. Ur. 12 IX w Warszawie, był synem Adama, urzędnika kolejowego, i Marii z domu Zduńczyk.
W l. 1907–15 uczył się S. w Szkole Filologicznej Wojciecha Górskiego w Warszawie. Zetknął się wówczas ze sportem – w l. 1913–14 należał do klubu «Czarni» we Lwowie i na odbywających się tam w lipcu 1914 zawodach uzyskał w trójskoku 13,06 m – jeden z najlepszych wyników na ziemiach polskich w tym czasie. W r. 1915 złożył egzamin dojrzałości. W r. 1918 podjął studia na Wydz. Budownictwa Maszyn Politechn. Warszawskiej, kontynuując jednocześnie działalność sportową w barwach stołecznej «Korony» (1918–19). Nie kończąc studiów politechnicznych, wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy (Baon Szkolenia Saperów Kolejowych) w Krakowie (19 II – 1 VII 1919) i po uzyskaniu stopnia podporucznika rozpoczął służbę w Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), m.in. w Dep. Obrony Kraju (do r. 1923) i w Dep. Inżynieryjno-Saperskim (1923–30). W l. 1922–6 studiował w Akad. Nauk Politycznych.
Równolegle rozwijała się kariera sportowa S-ego. Jako zawodnik warszawskich klubów «Polonii» (1920–4) i Akademickiego Związku Sportowego (AZS, 1925), zwany popularnie «Kucharzem», ustanowił kilkanaście rekordów Polski w następujących konkurencjach: skok w dal 6,39 m (Lwów 1919), 6,45 m (Warszawa 1921), sztafeta 4x100 m – 48,2 sek. (Lwów 1920), 47,4 sek. (Warszawa 1921), 46,7 sek. (Warszawa 1922), 46,4 sek. (Warszawa 1923), sztafeta szwedzka – 2.08,8 min. (Warszawa 1922), sztafeta olimpijska – 3.48,6 min. (Lwów 1922), 3.36,2 min. (Warszawa 1925). Podczas I Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski we Lwowie w r. 1920 zdobył siedem medali, w tym sześć złotych i został uznany za najlepszego zawodnika imprezy. Ogółem podczas czterech startów w mistrzostwach kraju (1920–3) otrzymał jedenaście złotych medali w konkurencjach olimpijskich: 100 m – 1920, 1921; 200 m – 1921; 4x 100 m – 1920, 1923; skok w dal – 1920, 1921; trójskok – 1920, 1922 oraz dwa złote w konkurencjach nietypowych: skok w dal z miejsca, skok wzwyż z miejsca – 1920. Był ponadto pięciokrotnym wicemistrzem: 100 m – 1922, 1923; skok w dal – 1922; skok w dal z miejsca – 1921; skok wzwyż – 1920. S. należał do lekkoatletów bardzo wszechstronnych, o czym świadczą jego rekordy życiowe: 60 m – 7,2 sek. (1923), 100 m – 11,2 sek. (1922), 200 m – 24,0 sek. (1921), skok w dal – 6,62 m (1924), skok w dal z miejsca – 2,88 m (1922), skok wzwyż – 1,5 m (1920), skok wzwyż z miejsca – 1,275 m (1922), trójskok – 13,06 m (1914). W l. 1922–3 podjął próbę tworzenia pionierskiej w skali kraju sekcji kobiet w warszawskiej «Polonii». W r. 1924 wziął udział w VIII Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu, gdzie jednak wypadł poniżej oczekiwań i odpadł w przedbiegach na 100 m (11,6 sek.) oraz w eliminacjach skoku w dal (5,67 m). W r.n. zakończył karierę sportową i w l.n. działał tylko jako sędzia sportowy oraz członek zarządu Związku Polskich Związków Sportowych (1931–4).
W r. 1931 (luty–listopad) uzupełnił S. wykształcenie w Studium Anglii Współczesnej na University of Cambridge, początkowo nadal jako pracownik MS Wojsk. Dn. 1 VI t.r. został oddany do dyspozycji Min. Spraw Zagranicznych (MSZ), gdzie otrzymał stanowisko kierownika Referatu Orderów w Protokole Dyplomatycznym w randze radcy ministerialnego. W lutym 1933 przeniesiono go na krótko do Referatu Politycznego w Wydz. Prasowym Dep. Polityczno-Ekonomicznego, już w kwietniu otrzymał nominację na kierownika Konsulatu RP w Kijowie. Od sierpnia 1934 do października 1936 pełnił analogiczną funkcję w Charkowie. Ze stanowisk tych przesyłał raporty dotyczące masowego głodu na Ukrainie, prześladowań religijnych ludności polskiej – w tej sprawie podejmował interwencję u władz sowieckich – wreszcie deportacji Polaków do Kazachstanu w r. 1936. Po powrocie do centrali przeszedł 31 XII t.r. w stan nieczynny. Dn. 1 VII 1937 otrzymał nominację na naczelnika Wydz. w Min. Opieki Społecznej.
Dn. 20 VIII 1939 został S. mianowany dowódcą grupy Front 14 na Froncie Pomorskim. W kampanii wrześniowej przeszedł szlak bojowy od Bydgoszczy, poprzez bitwę nad Bzurą, aż do obrony Warszawy. Od października t.r. do stycznia 1945 przebywał w obozach jenieckich początkowo w Lubece, a od r. 1942 w Woldenbergu (oflag II C), gdzie prowadził wykłady w ramach sekcji Przodowników i Instruktorów. W obozie współorganizował i brał udział w zawodach lekkoatletycznych i igrzyskach paraolimpijskich rozegranych na przełomie lipca i sierpnia 1944.
Po wyzwoleniu obozu S. wrócił do kraju i podjął służbę wojskową w randze kapitana. Od 23 III 1945 był w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP w Łodzi zastępcą redaktora naczelnego gazety „Polska Zbrojna”. Uczestniczył (1–28 IX t.r.) w rokowaniach z międzyaliancką komisją w Berlinie. Następnie pracował w Min. Spraw Zagranicznych. Był m.in. kierownikiem Wydz. Amerykańskiego (28 XI 1945 – 1 VII 1946) i radcą ambasady w Ankarze (do 31 I 1948). Zwolniony z tego resortu, został 30 XII 1950 przeniesiony do rezerwy w stopniu podpułkownika. W l. 1948–53 pracował jako dyrektor administracyjny w Centrali Przemysłu Drzewnego, a następnie jako kierownik gabinetu projektów w Biurze Studiów i Projektów oraz Studiów Typowych Budownictwa Przemysłowego w Warszawie, skąd przeszedł na emeryturę. Po wojnie powrócił do działalności w sporcie: był w l. 1949–51 członkiem Zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, zaś w l. 1957–9 prezesem Koła Seniorów AZS w Warszawie. Jako sędzia klasy państwowej współorganizował i sędziował zawody lekkoatletyczne. Zmarł 2 VII 1962 w Warszawie. S. był odznaczony Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Legii Honorowej V kl., belgijskim orderem Korony III kl., orderem Korony Rumuńskiej IV i III kl., portugalskim Orderem Chrystusa, jugosłowiańskim orderem Św. Sawy II kl., a także orderami Japonii, Węgier, Afganistanu i Łotwy.
W małżeństwie z Janiną Bronisławą z Gałczyńskich miał S. córkę Krystynę (ur. 1936).
Roczn. oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Roczn. służby zagranicznej RP, W. 1932, 1933, 1937; – Bohatkiewicz J., Oflag II Woldenberg, W. 1971; Głuszek Z., Polscy olimpijczycy 1924–1976, W. 1980; Iwanow M., Pierwszy naród ukarany. Polacy w Związku Radzieckim 1921–1939, W.–Wr. 1991; Kotowicz F., Ocalić od zapomnienia. Olimpiada w obozie, W. 1980; Kurzyński H., Pietkiewicz S., Rynkowski M., Od Adamczaka do Zasłony, W. 1986; Lekkoatletyka w Polsce 1919–1994, Red. B. Woltmann, W. 1994; 75 lat warszawskiej lekkoatletyki, W. 1996 s. 7, 11–13, 63 (błędnie Sosiński), 66; Sieniarski S., Kolejowy Klub Sportowy „Polonia”. 70 lat Czarnych Koszul, W. 1984 s. 31 (fot. zbiorowa, s. 29); – „Lekkoatletyka” 1969 nr 4–6 (fot.); „Stolica” 1962 nr 29; „Tyg. Powsz.” 1962 nr 30; – Arch. Min. Spraw Zagranicznych w W.: Teczka osobowa S-ego; Arch. Muz. Sportu i Turystyki w W.: rkp. 5 (T. Jakubowski, Mater. ilustracyjne z l. 1918–39); CAW: Teczka personalna S-ego.
Tomasz T. Jurek