Ciuchciński Stanisław (1841–1912), rzemieślnik, prezydent m. Lwowa, poseł na Galic. Sejm krajowy. Pochodził z lwowskiej rodziny mieszczańskiej, której pierwotne nazwisko brzmiało Ciuchta. Ojciec jego Stanisław, rzeźnik, ożeniony z Katarzyną Jurczyńską, zmienił je na Ciuchciński. C. urodził się we Lwowie 10 XI 1841. Nauki początkowe pobierał w szkole dominikańskiej. Wskutek wczesnej śmierci rodziców musiał je w czternastym roku życia przerwać i poświęcić się rzemiosłu blacharskiemu. Ucząc się go w ciężkich warunkach, żądny wiedzy, uzupełniał ją czytaniem dzieł z zakresu historii, geografii i literatury. Gorąca ambicja wydoskonalenia się w obranym zawodzie pchnęła osiemnastoletniego młodzieńca do wędrówki w świat. Pierwszym jej etapem był Wiedeń, w którym zabawił dwa lata, kształcąc się w swoim rzemiośle. Stąd udał się do Lincu, następnie do Monachium, Drezna, Berlina, a wreszcie znowu czas dłuższy zatrzymał się w Hamburgu. Po czteroletniej wędrówce, stęskniony za ojczyzną, wrócił do rodzinnego Lwowa, aby w nim na stałe rozpocząć pracę. Zanim to się stało, wstąpił w szeregi powstańców 1863 r. i walczył w oddziale strzelców pułk. Leona Younga.
Po powrocie do Lwowa rozpoczął drugi okres swego życia. Przez trzy lata pracował na razie w pracowniach blacharskich ówczesnych mistrzów. W r. 1867 otrzymał kartę przemysłową i założył przy ul. Krakowskiej własną pracownię blacharską.
Pracę publiczną rozpoczął w stowarzyszeniu rzemieślniczym »Skała«, gdzie rychło dzięki osobistym zaletom został członkiem Wydziału, a następnie (1889) dożywotnim kuratorem tego stowarzyszenia. W r. 1875 ożenił się z Józefą Pach († 1897). W r. 1877 został przełożonym »Korporacji blacharzy, brązowników i mosiężników«. Równocześnie, widząc zobojętnienie narodowe mieszczaństwa lwowskiego pod wpływem germanizacyjnych rządów, zbliżył się do gorącego patrioty, kowala, Michała Michalskiego, i z nim razem stanął na czele garstki patriotycznie myślących obywateli w napół zniemczałym Towarzystwie Strzeleckim. Dzięki ich niezmordowanym kilkuletnim zabiegom Towarzystwo to odzyskało swój polski charakter, odżyło starymi świetnymi tradycjami i stało się twierdzą lwowskiego mieszczaństwa. Wstąpiwszy do »Towarzystwa wzajemnej pomocy mieszczan lwowskich pod wezw. bł. Jana z Dukli« i objąwszy energicznie jego kierownictwo, przysporzył C. temu Towarzystwu krociowych funduszów na zapomogi dla podupadłych mieszczan i ich rodzin.
6 VIII 1880 otrzymał obywatelstwo miejskie, zaś w r. 1883 wybrany został do Rady miejskiej i odtąd zasiadał w niej aż do zgonu. W r. 1899 wybrany został wiceprezydentem miasta, a 18 VI 1907, po śmierci Michała Michalskiego, prezydentem; w tymże roku z ramienia mieszczaństwa wszedł do Sejmu krajowego i został prezesem Towarzystwa Strzeleckiego.
Obejmując godność prezydenta, program swój określił słowami »Czynić wszystko, co jest zgodne z honorem i interesami miasta i jego mieszkańców«. Temu programowi pozostał wierny przez cały ciąg swej prezydentury, którą piastował do 17 VII 1911, kiedy z powodu choroby usunął się w zacisze domowe. – Wszystko osiągnął własną pracą, wszystko zawdzięczał tylko sobie. Życie jego było oddane jednej myśli, aby Lwów nowy szedł śladami starego Lwowa, któremu Rzplta hołdy składała i pomnożycielem Polski go nazywała. Zgon jego 13 XI 1912 wywołał ogólny żal. Na tłumnym jego pogrzebie, urządzonym na koszt miasta, sławił jego zasługi prezydent miasta dr T. Rutowski. Pochowany na cmentarzu łyczakowskim, pod pomnikiem, wzniesionym przez miasto »Wiernemu Synowi Ojczyzny«.
Akta i protokoły posiedzeń ówczesnej Rady miejskiej w Archiwum m. Lwowa. Współczesne dzienniki lwowskie: »Gazeta Lwowska«, »Kurier Lwowski«, »Słowo Polskie« i inne. Akta Towarzystw, w których zasiadał i działał. Informacje rodziny.
Aleksander Czołowski