Hulewicz Stanisław h. Nowina (2. poł. XVIII w.), poseł na Sejm Czteroletni, targowiczanin. Zapewne brat (a może kuzyn) Leona. W r. 1773 komornik graniczny krzemieniecki, w r. 1786 z podstarościego owruckiego łowczy wołyński. W r. 1788 deputat na trybunał koronny i chorąży łucki. W r. 1789 podpisał manifest domagający się od biskupa łuckiego zdjęcia sakry ze skazanego na śmierć (za podmawianie do buntów chłopskich) ks. Benderowskiego. Otrzymał Order św. Stanisława (za sprawą Tadeusza Czackiego i Szczęsnego Potockiego). Wybrany w listopadzie 1790 r. posłem wołyńskim zapewniał króla o swej wierności. W dn. 3 V nie był w Warszawie i wraz z posłami wołyńskimi: Józefem Czartoryskim i Józefem Ponińskim, wniósł 13 V 1791 r. protestację przeciw Konstytucji do akt trybunalskich w Lublinie. Bułhakow z końcem r. 1791 zaliczał go do «pewnych» malkontentów. Dał się jednak pozyskać Leonowi Hulewiczowi do umiarkowanej działalności na rzecz Konstytucji na łuckim sejmiku w lutym 1792 r. W maju gościł H. w swych dobrach lubelskich, Rybczewicach, Leona i Benedykta Hulewiczów. Na tym zjeździe familijnym postanowiono starać się u Kołłątaja (kuzyna Hulewiczów) o kasztelanię wołyńską dla syna H-a Jana. W sierpniu 1792 r. tłumaczył się przed Szczęsnym Potockim ze swej działalności na sejmiku lutowym (opowiadając się za podziękowaniem, a nie za przysięgą na Konstytucję, obrał «mniejsze zło»). Przymawiał się o funkcję poselską na przyszły sejm z Lubelskiego lub Kijowskiego (gdzie trzymał dzierżawy). We wrześniu został powołany do konfederackiego sądu apelacyjnego najwyższej instancji w Lublinie. W r. 1804 wylegitymował się ze szlachectwa w Galicji Zachodniej.
Boniecki, VII 407; Uruski, V 227; – Kalinka W., Sejm Czteroletni, Kr. 1896 I 483; Kermisz J., Lublin i Lubelskie w ostatnich latach Rzpltej, Lublin 1939 I; Nanke Cz., Szlachta wołyńska wobec Konstytucji 3 maja, Lw. 1907 s. 25, 47, 48, 55, 56, Arch. Naukowe, Dz. I, t. III z. 4; Smoleński W., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897; – Listy H. Kołłątaja pisane z emigracji, Pamiętniki z XVIII w., T. XII, P. 1872 cz. II s. 93– 6; – B. Czart.: rkp. 727, 1189, 2889, 3474; B. PAN w Kr.: rkp. 197.
Emanuel Rostworowski