Biega Stanisław Jan Antoni (1862–1923), pracownik społeczny w Małopolsce, syn Jana i Antoniny z Czekańskich, urodził się 13 XII w Sanoku, ukończył gimnazjum w r. 1882 w Przemyślu, a wydział prawa 1886 w Krakowie i wstąpił w r. 1887 do służby skarbowej w Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku, skąd w r. 1903 został przeniesiony do Kołomyi. W r. 1905 jako starszy komisarz Skarbu przeszedł na własne żądanie w stan spoczynku i wszedł w skład redakcji »Słowa Polskiego« we Lwowie, gdzie pozostał do czerwca 1915. Od wczesnej młodości brał czynny udział w życiu społecznem i politycznem. Był członkiem Ligi Narodowej. Był jednym z założycieli »Sokoła« w Sanoku, budowniczym jego gmachu i wieloletnim pierwszym naczelnikiem, a następnie członkiem honorowym. Również czynnie pracował w »Sokole« kołomyjskim, potem w »Sokole Macierzy« i jako sekretarz w Związku Sokolstwa Polskiego we Lwowie, z którego ramienia zorganizował w r. 1910 pierwszy wszechpolski zlot sokoli w rocznicę Grunwaldu w Krakowie. W uznaniu tych zasług Związek Narodowy Polski w Stanach Zjednoczonych zamianował go na Sejmie Walnym w Chicago 22 I 1912 swym członkiem honorowym. Zarówno w Sanoku jak w Kołomyi pracował czynnie w T. S. L., był w r. 1902 i 1903 wiceprezesem Koła w Sanoku, a w r. 1904 i 1905 członkiem Zarządu Okręgowego T. S. L. w Kołomyi. W okręgu tym lustrował liczne Koła, wygłaszał odczyty i przemówienia na obchodach, dał inicjatywę założenia Pol. Bursy Lud. w Kołomyi. Od r. 1905–1915 jako referent kroniki prowincjonalnej w »Słowie Polskiem« oddał wielkie usługi umocnieniu polskości w Małopolsce wschodniej, rejestrując starannie w tej kronice każdy objaw życia narodowego i działalności polskich towarzystw. Równocześnie przez tych 10 lat był sekretarzem Komitetu Głównego Stronnictwa Demokratyczno-Narod. b. dzielnicy austrjackiej. Zgodnie z ogólną orjentacją swego obozu energicznie zwalczał tworzenie legjonów po stronie państw centralnych i przyczynił się do rozwiązania w Mszanie Dolnej (w wojew. krakowskiem) legjonu wschodniego.

W czasie okupacji rosyjskiej w r. 1914–15 we Lwowie należał do założycieli »Lwowskiego Komitetu Ratunkowego« dla uchodźców z Małopolski. W czerwcu 1915 wyjechał ze Lwowa do Kijowa i tam prowadził dalej prace tegoż Komitetu, w którym był od początku do końca czynnym członkiem prezydjum i kierownikiem biura. Brał czynny udział w organizacji sił politycznych i wojskowych polskich na Ukrainie, był członkiem »Kijowskiej Rady Okręgowej«, instytucji jednoczącej pracę wszystkich zrzeszeń polskich na Rusi, oraz członkiem »Rady Zjazdów« w Moskwie, centralnej organizacji wszystkich towarzystw polskich w Rosji, opiekujących się ofiarami wojny. Utrzymywał również żywe stosunki z istniejącemi wówczas w Rosji polskiemi tajnemi organizacjami sokolemi i harcerskiemi. Wreszcie był członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego, wybranej na zjeździe w Moskwie 9 VIII 1917, a stanowiącej na terenie rosyjskim odpowiednik Polskiego Komitetu Narodowego paryskiego. W jesieni 1918 wrócił do kraju i osiadł w Warszawie, gdzie poświęcił się znów sokolstwu. Doprowadził do zjednoczenia wszystkich organizacyj sokolskich w jeden Związek Sokolstwa Polskiego, w którym został wiceprezesem, i zorganizował ogólnokrajowy zlot sokoli w r. 1921 w Warszawie. Zmarł w Warszawie 19 IV 1923.

Red.