Piotrowski Stanisław Julian (1893–1968), inżynier mechanik, dyrektor przedsiębiorstw w przemyśle metalowym. Ur. 16 II w Nowym Targu, był synem Antoniego, prawnika, i Zofii z Gutkowskich. Ukończył w r. 1911 Gimnazjum Św. Anny w Krakowie. W t. r. zapisał się na Wydział Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W sierpniu 1914 wstąpił w Krakowie do Legionów Polskich, gdzie w 1. p. artylerii awansował od kanoniera do podporucznika (1 IV 1917). Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 P. został zdegradowany do ogniomistrza i wcielony do armii austriackiej, w której ukończył szkołę rezerwowych oficerów artylerii w Bratysławie, a podczas urlopu na studia uzyskał absolutorium na Politechnice Lwowskiej. Od maja 1918 do końca wojny przebywał na froncie włoskim i albańskim.
Do Polski P. wrócił w grudniu 1918, zgłosił się jako ochotnik do WP i następnie służył w Dowództwie Armii Kraków. Od kwietnia 1919 pracował w Min. Spraw Wojskowych (w Departamencie Artylerii, przemianowanym wiosną 1920 w Departament Uzbrojenia). Dn. 30 XI 1920 ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Lwowskiej. Dn. 17 II 1922 został przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana. W l. 1922–39 pracował w przemyśle zbrojeniowym, zajmując stanowiska: inżyniera warsztatowego Fabryki Amunicji w Warszawie (1922), inżyniera do zleceń naczelnego dyrektora Centralnego Zarządu Wytwórni Wojskowych w Warszawie (1922–4), inżyniera i dyrektora Państwowej Fabryki Karabinów w Warszawie (1924–30), dyrektora Państwowej Fabryki Amunicji w Skarżysku (1930–5), dyrektora Państwowych Zakładów Lotniczych w Warszawie i Rzeszowie (1935–9). Jednocześnie P. działał w Stowarzyszeniu Inżynierów, Techników i Mechaników Polskich (SIMP), którego Sekcji Warsztatowej był członkiem od r. 1936, a w r. 1939 został prezesem SIMP. Na pierwszym Polskim Kongresie Inżynierów we Lwowie (1937) wygłosił referat Zagadnienie produkcji silników lotniczych. W r. 1935 rozpoczął współpracę z Muzeum Przemysłu i Techniki, uczestnicząc w akcji ochrony zabytków techniki na terenie Zagłębia Staropolskiego. Współredagował pismo „Mechanik”, zasiadając w l. 1938–9 w Komitecie Redakcyjnym. Należał do Związku Legionistów, w którym w l. 1930–5 był prezesem Oddziału Skarżysko-Kamienna.
We wrześniu 1939 P. przedostał się do Francji i zgłosił się do artylerii przeciwlotniczej w okolicach Nantes. Od lutego do czerwca 1940 pełnił funkcję dyrektora oddziału Arsenału Francuskiego, w którego ramach organizował produkcję amunicji przeciwlotniczej. Po kapitulacji Francji P. został w Paryżu, gdzie pracował w Biurze Likwidacji Arsenału Francuskiego, uruchomił także nielegalną komórkę pomocy pracownikom Polakom z rządowych fabryk francuskich, która działała przez cały okres okupacji. W wyzwolonym Paryżu ponownie podjął pracę w Arsenale i jednocześnie w Polskim Czerwonym Krzyżu, ale w grudniu t. r. zapadł na ciężką chorobę reumatyczną i został przewieziony do polskiego szpitala w Edynburgu. Po wyzdrowieniu pracował przez okres dwu lat (1945–7) w Sekcji Motoryzacyjnej Wojskowego Instytutu Technicznego w Edynburgu, współorganizował, a następnie wykładał mechanikę i technologię metali w liceum mechanicznym dla zdemobilizowanych żołnierzy polskich.
Dn. 22 XII 1947 P. powrócił do Polski i w marcu 1948 został zatrudniony jako referent w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego w Warszawie. Od września 1948 do października 1952 był zastępcą dyrektora do spraw inwestycji Fabryki Samochodów Osobowych (FSO), a następnie aż do marca 1968 Głównym Inżynierem Projektu Inwestycji FSO. Po przejściu na emeryturę pracował na pół etatu w Biurze Projektów Rozbudowy FSO jako starszy projektant. Na tych stanowiskach P. kierował projektami wszystkich inwestycji oraz biurem projektowym FSO dla drobniejszych prac. Obok tego pełnił funkcję sekretarza fabrycznego Zespołu Oceny Projektów Inwestycyjnych i Rady Technicznej FSO oraz pomagał dyrekcji FSO we wszystkich zagadnieniach technicznych. Współpracował z organizacjami technicznymi i naukowymi. W r. 1961 był członkiem zarządu oddziału warszawskiego SIMP, a także członkiem Rady Rzeczoznawców i rzeczoznawcą tego stowarzyszenia w zakresie budowy i organizacji fabryk przemysłu metalowego, członkiem Rady Naukowej Instytutu Organizacji Przemysłu Maszynowego i Rady Naukowej Instytutu Ekonomiki i Organizacji Przemysłu. P. brał również udział w pracach Komitetu Obrońców Pokoju na terenie FSO, zaś w październiku 1956 został wybrany na przewodniczącego Samorządu Robotniczego FSO. Zmarł na zawał serca 21 IV 1968 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 138, rząd 3, grób 30). Był odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961).
Żonaty od r. 1928 z Zofią z Kudlińskich P. dzieci nie miał.
Słownik polskich towarzystw naukowych, W. 1978 I 448; Księga Inżynierów mechaników, W. 1935 s. 53; II księga inżynierów mechaników polskich, W. 1936 s. 19, 55; Rocznik oficerski, W. 1923; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, W. 1917; – Księga SIMP. Pół wieku działalności mechaników polskich w przemyśle, W. 1963 s. 179, 322, 495; Pierwszy Polski Kongres Inżynierów we Lwowie 12–14 IX 1937. Skróty referatów, W. 1937 s. 26– 8; – Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, 1930 nr 1856; – „Biul. Muz. Przemysłu i Techn.” 1935 nr 1; „Budujemy FSO” 1951 nr 19/20 s. 3; „Fakty” 1968 nr 12 s. 2 (fot.), nr 18 s. 3; „Mechanik” 1957 nr 5–6 s. 272, 1968 nr 6 s. 348; „Przegl. Mechan.” 1968 nr 11 s. 327; „Przegl. Techn.” 1968 nr 22 s. 2; „Roczn. Warsz.” T. 11: 1972 s. 512; „Techn. Lotn. i Astronautyczna” 1968 nr 10 s. II; „Tryb. Ludu” 1968 nr 112 s. 5; „Życie Warszawy” 1968 nr 102 s. 5; – Arch. FSO: Teczka personalna sygn. 4 (Stanisław Piotrowski); CAW: Teczka personalna, sygn. 586 (Piotrowski Stanisław Julian, fot.); – Informacje brata Romana Piotrowskiego, w jego posiadaniu duży zbiór fotografii.
Józef Piłatowicz