Konarski Stanisław h. Ossoria vel Kolczyk (zm. 1625), wojewoda malborski. Jeden z czterech synów Feliksa, starosty hamersztyńskiego i białoborskiego, i Barbary Żelisławskiej. Prawdopodobnie, jak i bracia, z luteranizmu przeszedł na katolicyzm. Za młodu w służbie cesarza Rudolfa II walczył z Turkami na Węgrzech. Od konwentu oliwskiego, którego opatem był jego brat Dawid, wydzierżawił w r. 1597 na sześć lat dobra klasztorne Brzuszcz, z zadaniem usunięcia stamtąd siłą dotychczasowych posesorów Uberfeldów. Polała się przy tej okazji krew i następstwem tych zajść był proces z Uberfeldami i ich protektorem ks. Błędowskim, proboszczem żukowskim. Latem 1597 r. K. jako dworzanin królewski towarzyszył Zygmuntowi III w jego wyprawie do Szwecji, gdzie, już po odjeździe króla, we wrześniu t. r. został przez Karola Sudermańskiego uwięziony. Odzyskał wolność i wrócił do Oliwy w styczniu 1600 r. Wtedy był już na pewno katolikiem, bo dopełniając uczynionego w niewoli ślubu ofiarował w r. 1601 na fundację szpitala w Oliwie 200 talarów.

K. walczył potem w Inflantach i dostał starostwo mitawskie. Nazywany w r. 1605 kapitanem gwardii królewskiej, nieco później rotmistrzem królewskim. Z woj. malborskiego posłował w r. 1605 na sejm. Kasztelanię gdańską otrzymał w r. 1606. Sejmiki pruskie w Grudziądzu 1607 i 1608 r. polecały go względom królewskim, podkreślając przebyte ciężkie więzienie i krew przelaną na wyprawach wojennych. Starostwo malborskie pozyskał albo już w r. 1611 mocą cesji od Jana Ostroroga, albo w 1613 po śmierci brata Michała. Szlachta wielkopolska prosiła króla w l. 1615 i 1622, by to starostwo wedle dawnej praktyki nadawać wyłącznie Polakom. Dla podkreślenia, iż ten dezyderat nie ma godzić osobiście w K-ego, ta sama instrukcja średzka z r. 1615 zawierała zalecenie go do nagrody królowi. Z sejmu 1615 r. mianowany był K. jednym z deputatów do Komisji Bydgoskiej dla zapłaty wojsku smoleńskiemu. Sejm 1616 r. wydelegował go do komisji mającej zbadać tajemne powroty do Inflant ludzi, którzy w ubiegłej wojnie nie dochowali wiary królowi i zostali skazani na banicję. Po śmierci brata Dawida, opata oliwskiego, po którym, w miejsce spodziewanych bogactw, otrzymał w spadku jedynie kilka portretów królów polskich, zjawił się 17 VII 1616 r. na kapitule jako poseł królewski, zalecając wybór Adama Trebnitza. Wojewodą malborskim mianowany został 6 II 1618 r. Przed wyprawą chocimską 1621 r. mianował go król jednym z dowódców zaciągów cudzoziemskich. Na placu boju pojawił się z 1 000 ludzi już po zawarciu traktatu pokojowego. T. r. otrzymał zezwolenie królewskie na scedowanie starostwa mitawskiego bratankowi Michałowi. K. zmarł w końcu 1625 r. Ożeniony z Lukrecją z Bystrzca Sokołowską, potomstwa nie pozostawił.

Boniecki; Niesiecki; Uruski; Czaplewski, Senatorowie Prus Król.; – Strzelecki A., Sejm z r. 1605, Kr. 1921; – Akta sejmikowe woj. pozn., I cz. 1, cz. 2; Annales Monasterii Olivensis Ord. Cist., Wyd. P. Czaplewski, Tor. 1916, Fontes, XX; Heidensztejn R., Dzieje Polski od śmierci Zygmunta Augusta do r. 1594, Pet. 1857 II 396; Lengnich, Gesch. d. preuss. Lande, V; Pamiętniki do panowania Zygmunta III, Władysława IV i Jana Kazimierza, Wyd. K. W. Wójcicki, W. 1846 I 87; Vol. leg., III 242, 275.

Włodzimierz Dworzaczek