Strzałkowski Stanisław w zakonie Konstanty (ok. 1714–1778), karmelita, prowincjał.
Pochodził zapewne z rodziny mieszczańskiej osiadłej na krakowskim przedmieściu Garbary, był synem Wojciecha i Jadwigi.
S. dorastał w pobliżu klasztoru Karmelitów na Piasku. Dn. 27 VIII 1730, w wieku szesnastu lat, wstąpił tamże do zakonu karmelitów. Pod odbyciu nowicjatu rozpoczął naukę w krakowskim studium zakonnym. W r. 1736 miał już święcenia subdiakonatu i był kursorem teologii. Wysłany na dalsze studia do Neapolu, uzyskał w r. 1740 tytuł lektora, a ukończył je w stopniu bakałarza. Po powrocie do Krakowa w r. 1742 został wyznaczony na profesora filozofii w tamtejszym studium zakonnym. Dodatkowo od r. 1743 pełnił funkcję klawariusza (klucznika). Od r. 1744 za zgodą generała zakonu kontynuował studia teologiczne w rzymskim kolegium karmelitańskim – Transpontinie, gdzie w r. 1745 uzyskał magisterium. Z tego okresu pochodzą jego notatki Tractatus de actibus humanis i Compendium philosophico-theologicum (przechowywane w Arch. Klasztoru Karmelitów na Piasku w Krakowie, rkp. sygn. tymczasowa M3). T.r. wrócił S. do Krakowa i objął funkcję drugiego regensa studiów zakonnych. Wybrany na kapitule w r. 1747 na przeora klasztoru św. Tomasza Apostoła w Krakowie, sprawował ten urząd przez dwie kadencje, do r. 1754. W l.n. udał się zapewne do Rzymu na dalsze studia; uwieńczył je doktoratem teologii. W Krakowie został w r. 1757 pierwszym definitorem prowincji. Od lipca 1758 był tam ponownie przeorem klasztoru p. wezw. św. Tomasza; dbał o wyposażenie i remonty zarówno klasztoru, jak i kościoła, t.r. wystarał się dla niego o papieski przywilej odpustowy.
Na kapitule w r. 1760 został S. obrany prowincjałem. T.r. ukazało się jego uzupełnienie brewiarza karmelitańskiego Supplementum Breviarii Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo Antique Observantiae Regularis (Kr.). W r. 1762 wydał w Krakowie tłumaczenie włoskiego dziełka S. Grassiego „Cuda i łaski Najświętszej Maryi Panny Karmelitańskiej…”. Uczestniczył t.r. w kapit. generalnej zakonu w Rzymie; wyznaczono go wówczas na socjusza generała i sekretarza generalnego na Polskę, co potwierdzono w r. 1763. W r. 1764 po raz kolejny został przeorem krakowskim; opublikował też zbiór kazań i modlitw Accessus ad Paradisum Coelestem (Kr.). Jako prowincjał i przeor krakowski uczestniczył zapewne w staraniach o dekret papieski zezwalający na koronację obrazu Matki Bożej Piaskowej, dekret uzyskano t.r. W r. 1766 brał udział w Rzymie w przygotowaniach do podziału dotychczasowej prow. małopolskiej na prow. polską i litewską; w związku z tym przygotował w marcu t.r. Liber Provinciarum Minoris Poloniae Russiae et Magni Ducatus Lithuaniae in quo odnotantur litterae patentes graduatorum, litterae obedientiales, caeteraeque expeditiones ad easdem provincias (Arch. Karmelitów w Rzymie, Prov. Pol. 9); podział nastąpił w maju t.r. W r. 1768 ponownie uczestniczył w kapit. generalnej w Rzymie; został wtedy asystentem generała na prowincje polskie. Od sierpnia 1771 do r. 1774 był przeorem w klasztorze na Piasku; uzyskał dla niego w Rzymie liczne przywileje odpustowe. W r. 1774 przekazał na ten klasztor 40 tys. zł, zapisanych mu przez ojca. W czasie zarządzania klasztorem na Piasku spotykał się jednak z zarzutami niegospodarności. Od r. 1775 był wikariuszem prow. polskiej. W r. 1777 przewodniczył kapit. prowincjalnej w Lublinie; ponownie wybrano go wtedy na wikariusza prowincji. S. zmarł 18 I 1778 w klasztorze na Piasku.
W rękopisie pozostawił S. polskie tłumaczenie pracy «o początkach wiary». Swój księgozbiór, obejmujący w większości księgi z zakresu teologii, przekazał do biblioteki klasztoru na Piasku. Ufundował kilka szat liturgicznych, m.in. zdobny ornat z dalmatykami, na którym zostały umieszczone jego inicjały.
Acta Capitulorum Generalium Ordinis Fratrum B. V. Mariae de Monte Carmelo, Ed. G. Wessels, Roma 1934 II 405, 421; – Arch. Karmelitów w Kr.: Tomaszewski B., Dzieje klasztoru karmelitów w Krakowie na Piasku, Kr. 1989 (mszp.), sygn. 96/620, 97/409, 98/46, 99/317, 100/23, 128/232 s. 195, sygn. 139/380 s. 157, 339, sygn. 648/77, 710/296, 778/217, 860/197, sygn. tymczasowa M195 (Początki wiary świętej z francuskiego na łaciński a potym na polski język przetłumaczono).
Szymon Sułecki